[go: up one dir, main page]

Naar inhoud springen

Fulham FC

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Fulham F.C.)
Fulham
Fulham FC
Naam Fulham Football Club
Bijnaam The Cottagers
Opgericht 16 augustus 1879
Plaats Londen
Stadion Craven Cottage
Capaciteit 24.500
Voorzitter Vlag van Verenigde Staten Shahid Khan
Eigenaar Vlag van Verenigde Staten Shahid Khan
Algemeen directeur Vlag van Engeland Alistair Mackintosh
Trainer Vlag van Portugal Marco Silva
Kledingmerk Adidas
Competitie Premier League
Website fulhamfc.com
Thuis
Uit
Alternatief
Geldig voor 2024/25
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Fulham Football Club is een Engelse voetbalclub uit de Londense wijk Fulham. De club is opgericht in 1879 en is daarmee de oudste profclub uit Londen.[1] The Cottagers, zoals de bijnaam luidt, spelen hun wedstrijden op Craven Cottage wat gekarakteriseerd wordt door de in 1905 gebouwde Johnny Haynes Stand, de oudste bestaande tribune in het Engelse profvoetbal.

Southern Football League

[bewerken | brontekst bewerken]

Fulham werd opgericht in 1879 als Fulham St. Andrew's Church Sunday School Football Club. Tot op de dag van vandaag is er een plaquette ter herdenking van de oprichting aanwezig op de kerk. Na wat lokale prijzen in het amateurvoetbal werd de club op 12 december 1898 professioneel en ging het deelnemen aan de Southern Football League. Zij waren de derde club, na Arsenal en Millwall, uit Londen die professioneel werd. In 1903 promoveerde Fulham van de Southern Football League Second Division naar de First Division. Deze competitie won Fulham in 1906 en 1907.

Second Division

[bewerken | brontekst bewerken]

Na haar tweede kampioenschap in de Southern Football League trad Fulham aan in de Second Division van de English Football League. In het debuutseizoen eindigde de club op de vierde plaats in de competitie, drie punten te kort komend voor promotie. In de FA Cup reikte het tot de halve finale, waarin het verloor van Newcastle United. De eindklassering van het debuutseizoen was het beste resultaat voor 21 jaar, waarna de club in 1928 degradeerde naar de Football League Third Division South.

Gedurende deze periode kreeg voorzitter Henry Norris het aanbod van Gus Mears om Fulham te verhuizen naar de grond waar tot op heden Stamford Bridge staat. Norris sloeg het aanbod af, waarna Mears Chelsea oprichtte.

Nadat Fulham vijfde, zevende en negende was geëindigd in haar eerste drie seizoenen in de Third Division South won het in 1932 die competitie. Hiermee keerde het terug in de Second Division, waarbij het in het seizoen dat het terugkeerde maar net promotie mistte naar de First Division.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag de landelijke competitie stil en werden er enkel wat lokale (beker)competities afgewerkt. Craven Cottage werd gebruikt als trainingscomplex voor de militaire troepen om fit te blijven. Na de oorlog werd in 1946/47 pas weer de reguliere competitie hervat.

First Division

[bewerken | brontekst bewerken]

Een zeventiende en achttiende plaats waren de eerste resultaten van Fulham op het hoogste niveau van Engeland, waarna het in haar derde seizoen in de First Division als allerlaatste eindigde en degradeerde. In 1950 tekende Johnny Haynes, die later zou uitgroeien tot Mister Fulham, een contract bij de club. Hij speelde gedurende achttien jaar, van 1952 tot en met 1970, ruim 600 wedstrijden voor de club en speelde hij voor geen enkele andere club uit het Verenigd Koninkrijk gedurende zijn carrière.

In 1958 haalde Fulham voor de derde maal de halve finale in de strijd om de FA Cup. Ze werden uiteindelijk uitgeschakeld door de overgebleven Busby Babes van Manchester United na de vliegramp van München een maand eerder. Het daaropvolgende seizoen eindigde Fulham als tweede in de competitie en promoveerde het terug naar de First Division. In 1959/60 behaalde Fulham de tiende plaats in de First Division, wat tot de negende eindklassering in 2003/04 het beste resultaat van de club was. Enkele jaren later kwam Fulham opnieuw tot de halve finale van de FA Cup.

De club streed keer op keer tegen degradatie met een aantal nipte ontsnappingen. Uiteindelijk degradeerde het in 1968 terug naar de Second Division en het seizoen erop zelfs naar de Third Division.

Fulham bleef twee seizoenen actief in de Third Division, waarin het in 1971 als runner-up promoveerde. Onder trainer Alec Stock werden er een aantal belangrijke spelers aangetrokken, waaronder Bobby Moore die overkwam van West Ham United. Hiermee behaalde het in 1975 voor het eerst, en tot op heden ook voor het laatst, de finale van de FA Cup. Ze verloren deze met 2-0 van de voormalig werkgever van Moore. Ook de Noord-Ierse topvoetballer George Best speelde rond die tijd voor The Cottagers en Rodney Marsh keerde terug bij de club.

In het seizoen 1979/80 wist Fulham slechts 11 van de 42 wedstrijden te winnen, wat resulteerde in een degradatie. De nieuwe hoofdtrainer Malcolm Macdonald had in zijn periode een sterk team, onder andere bestaande uit Ray Houghton, Tony Gale en Paul Parker, onder zijn hoede. Dit leverde in 1982 een promotie op naar de Second Division.

Fulham mistte net aan opeenvolgende promotie naar de First Division in 1983. De ploeg die zo veel belovend oogde werd snel verkocht omdat de club schulden had. Het was dan ook geen verrassing toen de club in 1986 naar de Third Division afdaalden. Een jaar later ging de club bijna failliet door een slecht geadviseerde en uiteindelijk mislukte fusering met Queens Park Rangers. Het was oud-speler Jimmy Hill die Fulham redde van de ondergang.

Door de oprichting van de Premier League schoof onder andere Fulham door naar de Second Division, maar na een teleurstellend seizoen 1993/94 degradeerde de club opnieuw. Twee jaar later volgde zelfs de laagste eindklassering ooit, door als zeventiende te eindigen in de Third Division.

Al-Fayed-tijdperk

[bewerken | brontekst bewerken]

De Egyptische zakenman Mohamed Al-Fayed kocht Fulham in de zomer van 1997 voor 6,25 miljoen pond van Hill. Al-Fayed stelde oud-internationals Ray Wilkins en Kevin Keegan aan als hoofdtrainer en chief operating officer respectievelijk, waarbij de belofte werd gedaan binnen vijf jaar in de Premier League actief te zijn. Een onderling conflict tussen Wilkins en Keegan zorgde ervoor dat de laatst genoemde uiteindelijk aan het roer kwam te staan. Hij wist de club naar promotie te leiden. Nadat Keegan de club had verlaten voor een baan als bondscoach van Engeland en opvolger Paul Bracewell al snel werd ontslagen sloeg Fransman Jean Tigana er wél in de club naar de Premier League te begeleiden. Voor het eerst sinds 1968 was Fulham daardoor weer actief op het hoogste niveau. Gedurende het succesvolle seizoen moest aanvoerder Chris Coleman noodgedwongen toekijken en uiteindelijk zijn carrière beëindigen vanwege een auto ongeluk.

In haar debuutseizoen in de Premier League eindigde Fulham als dertiende, waardoor het vrij eenvoudig gehandhaaft bleef op het hoogste niveau. Gedurende het seizoen 2002/03 stond Fulham voornamelijk in het rechterrijtje, wat ertoe leidde dat Tigana plaats moest maken voor oud-aanvoerder Chris Coleman. Onder Coleman werden er in het restant van het seizoen 10 van de 15 punten behaald, waardoor Fulham in de Premier League bleef. In zijn eerste volledige seizoen behaalde Fulham zelfs de negende plaats. Die zomer moest het noodgedwongen afscheid nemen van sterspeler Louis Saha die voor 13 miljoen pond kon worden verkocht aan Manchester United, maar in het nieuwe seizoen bleef Fulham zonder problemen overeind en eindigde het wederom als dertiende. Ook in de jaren die volgde bleef Fulham behouden voor het hoogste niveau.

Transformatie onder Hodgson

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 30 december 2007 trad Roy Hodgson aan als hoofdtrainer van de club. Zijn termijn startte niet zoals gewenst. Zo duurde het een maand voordat hij zijn eerste overwinning boekte. Desondanks wist Hodgson met het team in de laatste speelronde Premier League-voetbal veilig te stellen. Het seizoen 2008/09 werd het beste seizoen in de clubhistorie doordat het als zevende eindigde in de Premier League. Hiermee stelde het een ticket voor Europees voetbal veilig. Dat werd het tweede seizoen ooit dat de club zou deelnemen aan een Europese clubcompetitie.

Ondanks dat Fulham als twaalfde eindigde wordt het seizoen 2009/10 als een van de succesvolste gezien doordat het de finale van de UEFA Europa League bereikte, waarin het aantrad tegen het Spaanse Atlético Madrid. De finale in het Volksparkstadion ging met 2-1 verloren na verlenging. Op weg naar de finale schakelde Fulham onder andere Hamburger SV, Juventus en Basel uit. Aan het einde van dat seizoen verliet Hodgson de club in ruil voor Liverpool.

Voormalig bondscoach van Wales, Mark Hughes, werd aangesteld als zijn opvolger. Hij verliet de club echter weer na elf maanden, terwijl de club op de achtste positie was geëindigd en Europees voetbal had behaald via het Fairplay-klassement.

Martin Jol tekende een tweejarig contract als hoofdtrainer van The Cottagers. Onder zijn leiding overleefde Fulham de groepsfase van de Europa League niet en ook de vorm in de competitie viel tegen. Halverwege het seizoen zag het ook nog eens Bobby Zamora vertrekken naar stadsgenoot Queens Park Rangers. De Russische-aanvaller Pavel Progrebnyak kwam over van VfB Stuttgart en moest hem opvolgen, maar vertrok die zomer alweer naar Reading.

Khan-tijdperk

[bewerken | brontekst bewerken]

Door een teleurstellende start van het seizoen 2013/14 werd Jol in december 2013 ontslagen door de recent aangetreden eigenaar Shahid Khan.[2] De club bezette op dat moment de achttiende plaats in de Premier League. Een andere Nederlander, René Meulensteen, nam zijn taken per direct over. Ook hij kon niet veel later zijn biezen pakken, nadat Fulham was afgezakt naar de laatste plaats. Hierna werd Felix Magath aangesteld als aangesteld, maar ook onder zijn leiding verbeterde de resultaten niet en degradeerde Fulham op zaterdag 3 mei 2014 uit de hoogste afdeling na een 4-1 nederlaag bij Stoke City.[3]

Het duurde vier seizoenen totdat promotie naar de Premier League weer een feit was. Onder hoofdtrainer Slaviša Jokanović keerde The Whites terug doordat het de play-off finale wist te winnen van Aston Villa. Aanvaller Aleksandar Mitrović speelde daarbij een grote rol en werd later de achtste speler in de historie van de club die meer dan 100 doelpunten voor Fulham scoorde.

Terug op het hoogste niveau stelde de resultaten teleur. Jokanović werd in november 2018 dan ook vervangen door voormalig Chelsea en Leicester City-trainer Claudio Ranieri. De Italiaan kreeg de ploeg echter niet aan de praat, waarna oud-aanvoerder Scott Parker de controle overnam. Parker slaagde niet in zijn missie om Fulham op het hoogste niveau te houden, maar leidde ze wel direct terug naar het hoogste niveau door in het daaropvolgende seizoen de play-off finale te winnen van Brentford.[4] Echter bleef ook nu het verblijf in de Premier League beperkt tot één seizoen.

Na afloop van het seizoen besloot de club afscheid te nemen van Parker die werd opgevolgd door oud-Watford en Everton trainer Marco Silva. Onder Silva won Fulham de titel in het Championship op 2 mei 2022 na een 7-0 overwinning op Luton Town.[5] De terugkeer op het hoogste niveau verliep ditmaal een stuk beter. Halverwege het seizoen stond Fulham op de zesde plaats in de Premier League. In de tweede seizoenshelft namen de resultaten wel wat af, maar Fulham kwam niet in degradatiegevaar en eindigde in de middenmoot. Het seizoen 2023/24 verliep moeizamer, maar wederom kon de club zich handhaven door middel van een eindklassering in de brede middenmoot van de Premier League.

Competitie Aantal Jaren
Internationaal
UEFA Intertoto Cup 1x 2002 (1 van de 3)
Nationaal
EFL Championship 1x 2022
Football League First Division 1x 2001
Football League Second Division 3x 1932, 1949, 1999
Southern Football League 2x 1906, 1907
London Challenge Cup 3x 1910, 1932, 1952
Zie Craven Cottage voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Craven Cottage is sinds 1896 de thuisbasis van Fulham en heeft een capaciteit van 24.500 toeschouwers. In recente jaren werd de hoofdtribune langs de Theems ingrijpend verbouwd en uitgebreid. Door uiteenlopende oorzaken werd de oplevering hiervan meerdere malen uitgesteld. In het seizoen 2023/24 werd de tribune grotendeels in gebruik genomen.

Eerste elftal

[bewerken | brontekst bewerken]
Nr. Naam Sinds Contract Vorige club
Doelmannen
1 Vlag van Duitsland Bernd Leno 2022 2027 Vlag van Engeland Arsenal
23 Vlag van Duitsland Steven Benda 2023 2026 Vlag van Wales Swansea City
Verdedigers
2 Vlag van Nederland Kenny Tete 2020 2025 Vlag van Frankrijk Olympique Lyon
3 Vlag van Nigeria Calvin Bassey 2023 2027 Vlag van Nederland Ajax
5 Vlag van Denemarken Joachim Andersen 2024 2029 Vlag van Engeland Crystal Palace
15 Vlag van Spanje Jorge Cuenca 2024 2028 Vlag van Spanje Villarreal
21 Vlag van België Timothy Castagne 2023 2027 Vlag van Engeland Leicester City
30 Vlag van Engeland Ryan Sessegnon 2024 2026 Vlag van Engeland Tottenham Hotspur
31 Vlag van Frankrijk Issa Diop 2022 2027 Vlag van Engeland West Ham United
33 Vlag van Verenigde Staten Antonee Robinson 2020 2028 Vlag van Engeland Wigan Athletic
Middenvelders
6 Vlag van Engeland Harrison Reed 2020 2027 Vlag van Engeland Southampton
8 Vlag van Wales Harry Wilson 2021 2026 Vlag van Engeland Liverpool
10 Vlag van Schotland Tom Cairney 2015 2025 Vlag van Engeland Blackburn Rovers
16 Vlag van Noorwegen Sander Berge 2024 2029 Vlag van Engeland Burnley
18 Vlag van Brazilië Andreas Pereira 2022 2026 Vlag van Engeland Manchester United
20 Vlag van Servië Saša Lukić 2023 2027 Vlag van Italië Torino
32 Vlag van Engeland Emile Smith Rowe 2024 2029 Vlag van Engeland Arsenal
Aanvallers
7 Vlag van Mexico Raúl Jiménez 2023 2025 Vlag van Engeland Wolverhampton Wanderers
9 Vlag van Brazilië Rodrigo Muniz 2021 2026 Vlag van Brazilië Flamengo
11 Vlag van Spanje Adama Traoré 2023 2025 Vlag van Engeland Wolverhampton Wanderers
12 Vlag van Brazilië Carlos Vinícius 2022 2025 Vlag van Portugal Benfica
17 Vlag van Nigeria Alex Iwobi 2023 2028 Vlag van Engeland Everton
19 Vlag van Engeland Reiss Nelson 2024 2025 Vlag van Engeland Arsenal

Laatste update: 15 september 2024

Functie Naam Sinds Contract Vorige club
Hoofdtrainer Vlag van Portugal Marco Silva 2021 2026 Vlag van Engeland Everton
Assistent-trainer Vlag van Engeland Stuart Gray 2019 Vlag van Engeland Sheffield Wednesday
Assistent-trainer Vlag van Griekenland Antonios Lemonakis 2021 Vlag van Engeland Everton
Assistent-trainer Vlag van Portugal Goncalo Pedro 2021 Vlag van Engeland Everton
Keeperstrainer Vlag van Portugal Hugo Oliveira 2021 Vlag van Engeland Everton

Laatste update: 15 september 2024

Overzichtslijsten

[bewerken | brontekst bewerken]

Eindklasseringen sinds 1947

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1947 15e
    Second Division
  • 1948 11e
    Second Division
  • 1949 1e
    Second Division
  • 1950 17e
    First Division
  • 1951 18e
    First Division
  • 1952 22e
    First Division
  • 1953 8e
    Second Division
  • 1954 8e
    Second Division
  • 1955 14e
    Second Division
  • 1956 9e
    Second Division
  • 1957 11e
    Second Division
  • 1958 5e
    Second Division
  • 1959 2e
    Second Division
  • 1960 10e
    First Division
  • 1961 17e
    First Division
  • 1962 20e
    First Division
  • 1963 16e
    First Division
  • 1964 15e
    First Division
  • 1965 20e
    First Division
  • 1966 20e
    First Division
  • 1967 18e
    First Division
  • 1968 22e
    First Division
  • 1969 22e
    Second Division
  • 1970 4e
    Third Division
  • 1971 2e
    Third Division
  • 1972 20e
    Second Division
  • 1973 9e
    Second Division
  • 1974 13e
    Second Division
  • 1975 9e
    Second Division
  • 1976 12e
    Second Division
  • 1977 17e
    Second Division
  • 1978 10e
    Second Division
  • 1979 10e
    Second Division
  • 1980 20e
    Second Division
  • 1981 13e
    Third Division
  • 1982 3e
    Third Division
  • 1983 4e
    Second Division
  • 1984 11e
    Second Division
  • 1985 9e
    Second Division
  • 1986 22e
    Second Division
  • 1987 18e
    Third Division
  • 1988 9e
    Third Division
  • 1989 4e
    Third Division
  • 1990 20e
    Third Division
  • 1991 21e
    Third Division
  • 1992 9e
    Third Division
  • 1993 12e
    Second Division
  • 1994 21e
    Second Division
  • 1995 8e
    Third Division
  • 1996 17e
    Third Division
  • 1997 2e
    Third Division
  • 1998 6e
    Second Division
  • 1999 1e
    Second Division
  • 2000 9e
    First Division
  • 2001 1e
    First Division
  • 2002 13e
    Premier League
  • 2003 14e
    Premier League
  • 2004 9e
    Premier League
  • 2005 13e
    Premier League
  • 2006 12e
    Premier League
  • 2007 16e
    Premier League
  • 2008 17e
    Premier League
  • 2009 7e
    Premier League
  • 2010 12e
    Premier League
  • 2011 8e
    Premier League
  • 2012 9e
    Premier League
  • 2013 12e
    Premier League
  • 2014 19e
    Premier League
  • 2015 17e
    Championship
  • 2016 20e
    Championship
  • 2017 6e
    Championship
  • 2018 3e
    Championship
  • 2019 19e
    Premier League
  • 2020 4e
    Championship
  • 2021 18e
    Premier League
  • 2022 1e
    Championship
  • 2023 10e
    Premier League
  • 2024 13e
    Premier League

In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

Seizoensresultaten vanaf 1993

[bewerken | brontekst bewerken]
Seizoensresultaten 1992-heden
Seizoen Clubs Divisie Duels Winst Gelijk Verlies Doelsaldo Punten Tsch
1992–1993 12 24 Second Division 46 16 17 13 57–55 65 4.736
1993–1994 21 24 Second Division 46 14 10 22 50–63 52 4.655
1994–1995 8 22 Third Division 42 16 14 12 60–54 62 4.207
1995–1996 17 24 Third Division 46 12 17 17 57–63 53 4.191
1996–1997 2 24 Third Division 46 25 12 9 72–38 87 6.644
1997–1998 6 24 Second Division 46 20 10 16 60–43 70 9.018
1998–1999 1 24 Second Division 46 31 8 7 79–31 101 11.387
1999–2000 9 24 First Division 46 17 16 13 49–41 67 13.076
2000–2001 1 24 First Division 46 30 11 5 90–32 101 14.985
2001–2002 13 20 Premier League 38 10 14 14 36–44 44 19.550
2002–2003 14 20 Premier League 38 13 9 16 41–50 48 16.705
2003–2004 9 20 Premier League 38 14 10 14 52–46 52 16.342
2004–2005 13 20 Premier League 38 12 8 18 52–60 44 19.838
2005–2006 12 20 Premier League 38 14 6 18 48–58 48 20.606
2006–2007 16 20 Premier League 38 8 15 15 38–60 39 22.279
2007–2008 17 20 Premier League 38 8 12 18 38–60 36 23.774
2008–2009 7 20 Premier League 38 14 11 13 39–34 53 24.340
2009–2010 12 20 Premier League 38 12 10 16 39–46 46 23.909
2010–2011 8 20 Premier League 38 11 16 11 49–43 49 25.043
2011–2012 9 20 Premier League 38 14 10 14 48–51 52 25.293
2012–2013 12 20 Premier League 38 11 10 17 50–60 43 25.394
2013–2014 19 20 Premier League 38 9 5 24 40–85 32 24.977
2014–2015 17 24 Championship 46 14 10 22 62–83 52 18.276
2015–2016 20 24 Championship 46 12 15 19 66–79 51 17.566
2016–2017 6 24 Championship 46 22 14 10 85–57 80 18.498
2017–2018 3 24 Championship 46 25 13 8 79–46 88 19.896
2018–2019 19 20 Premier League 38 7 5 26 34–81 26 24.371
2019–2020 4 24 Championship 46 23 12 11 64-48 81 15.137
2020–2021 18 20 Premier League 38 5 13 20 27-53 28 --
2021–2022 1 24 Championship 46 27 9 10 106-43 90 17.774
2022–2023 10 20 Premier League 38 15 7 16 55-53 52 23.893
2023–2024 13 20 Premier League 38 13 8 17 55-61 47 24.301

Fulham in Europa

[bewerken | brontekst bewerken]
Toelichting op de tabel: #Q = #kwalificatieronde / #voorronde, #R = #ronde, PO = Play-off, Groep (?e) = groepsfase (+ plaats in de groep), Competitie (?e) = competitiefase (+ plaats in de competitie), 1/16 = zestiende finale, 1/8 = achtste finale, 1/4 = kwartfinale, 1/2 = halve finale, TF = troostfinale, F = finale, T/U = Thuis/Uit, BW = Beslissingswedstrijd, W = Wedstrijd, PUC = punten UEFA-coëfficiënten.

Uitslagen vanuit gezichtspunt Fulham FC

Seizoen Competitie Ronde Land Club Totaalscore 1e W 2e W PUC
2002 Intertoto Cup 2R Vlag van Finland FC Haka Valkeakoski 1-1 0-0 (T) 1-1 (U) 0.0
3R Vlag van Griekenland Egaleo FC 2-1 1-0 (T) 1-1 (U)
1/2 Vlag van Frankrijk FC Sochaux 3-0 1-0 (T) 2-0 (U)
F Vlag van Italië Bologna FC 5-3 2-2 (U) 3-1 (T)
2002/03 UEFA Cup 1R Vlag van Kroatië HNK Hajduk Split 3-2 1-0 (U) 2-2 (T) 8.0
2R Vlag van Kroatië GNK Dinamo Zagreb 5-1 3-0 (U) 2-1 (T)
3R Vlag van Duitsland Hertha BSC 1-2 1-2 (U) 0-0 (T)
2009/10 Europa League 3Q Vlag van Litouwen Vėtra Vilnius 6-0 3-0 (U) 3-0 (T) 26.0
PO Vlag van Rusland Amkar Perm 3-2 3-1 (T) 0-1 (U)
Groep E Vlag van Bulgarije CSKA Sofia 2-1 1-1 (U) 1-0 (T)
Groep E Vlag van Zwitserland FC Basel 4-2 1-0 (T) 3-2 (U)
Groep E (2e) Vlag van Italië AS Roma 2-3 1-1 (T) 1-2 (U)
2R Vlag van Oekraïne FC Sjachtar Donetsk 3-2 2-1 (T) 1-1 (U)
1/8 Vlag van Italië Juventus FC 5-4 1-3 (U) 4-1 (T)
1/4 Vlag van Duitsland VfL Wolfsburg 3-1 2-1 (T) 1-0 (U)
1/2 Vlag van Duitsland Hamburger SV 2-1 0-0 (U) 2-1 (T)
F Vlag van Spanje Atlético Madrid 1-2 1-2 n.v. < Hamburg
2011/12 Europa League 1Q Vlag van Faeröer NSÍ Runavík 3-0 3-0 (T) 0-0 (U) 12.0
2Q Vlag van Noord-Ierland Crusaders FC 7-1 3-1 (U) 4-0 (T)
3Q Vlag van Kroatië RNK Split 2-0 0-0 (U) 2-0 (T)
PO Vlag van Oekraïne Dnipro Dnipropetrovsk 3-1 3-0 (T) 0-1 (U)
Groep K Vlag van Nederland FC Twente 1-2 1-1 (T) 0-1 (U)
Groep K Vlag van Denemarken Odense BK 4-2 2-0 (U) 2-2 (T)
Groep K (3e) Vlag van Polen Wisła Kraków 4-2 0-1 (U) 4-1 (T)
Totaal aantal behaalde punten voor UEFA coëfficiënten: 46.0

Zie ook:

Bekende (oud-)Cottagers

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Lijst van spelers van Fulham FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Zie Lijst van trainers van Fulham FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Zie de categorie Fulham FC van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.