Eggy Ley
| Eggy Ley | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Derek William Ley | |||
| Geboren | Londen, 4 november 1928 | |||
| Geboorteplaats | Londen
| |||
| Overleden | Delta, 20 december 1995 | |||
| Overlijdensplaats | Delta
| |||
| Land |  Verenigd Koninkrijk
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | zanger, muzikant, radioproducent | |||
| Instrument(en) | sopraan/altsaxofoon | |||
| (en) Discogs-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Eggy Ley, geboren als Derek William 'Eggy' Ley (Londen, 4 november 1928 – Delta (Brits-Columbia), 20 december 1995)[1][2][3][4] was een Britse jazzzanger, -saxofonist en radioproducent. Hij telt als een van de eerste sopraansaxofonisten in de jazz.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Ley speelde aanvankelijk drums en boogiewoogie piano. Tijdens zijn militaire dienst bij de Royal Air Force ontdekte hij de sopraansaxofoon. Hij speelde met Mick Colliers Chicago Rhythm Kings (1952), Eric Silk (1953) en Stan Sowden (1955). Daarna richtte hij zijn eigen traditionele jazzband op, die in augustus 1955 een lang gastoptreden kreeg in de New Orleans Bar in Hamburg. Tot 1962 bleef hij bij zijn band op verschillende locaties in Duitsland en Scandinavië en nam hij verschillende platen op, waaronder ook met Benny Waters, voor verschillende labels, waarvan de Blues for St. Pauli een hit werd in Duitsland. Daarna speelde hij regelmatig met zijn band in Londen, maar produceerde hij ook voor Radio Luxemburg. Tussen 1969 en 1983 produceerde hij voor de British Forces Broadcasting Service. Tijdens de jaren 1970 leidde hij de band Jazz Legend samen met Hugh Rainey. Hij nam ook op met Cy Laurie. In 1982 richtte hij zijn band Hot Shots op, leidde hij de krant Jazzin' Around en reisde hij naar het buitenland voordat hij eind jaren 1980 naar Canada migreerde.
Overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Eggy Ley overleed in december 1995 op 67-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartinfarct.
Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The Rough Guide to Jazz. Rough Guide, London, 2004, ISBN 978-1843532569.
- John Chilton Who's Who of British Jazz Continuum, London 2004 (2. Auflage)
- ↑ (en) Eggy Ley. Discogs. Geraadpleegd op 29-10-2021.
- ↑ (en) Eggy Ley. John Peel Wiki. Gearchiveerd op 29 oktober 2021. Geraadpleegd op 29-10-2021.
- ↑ (en) From the archives: Derek 'Eggy' Ley. Emanuel (4 februari 2020). Gearchiveerd op 29 oktober 2021. Geraadpleegd op 29-10-2021.
- ↑ Eggy Ley - Wikiwand. www.wikiwand.com. Gearchiveerd op 29 oktober 2021. Geraadpleegd op 29-10-2021.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Eggy Ley op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.