Bauria

Bauria Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Vroeg- tot Midden-Trias
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia Stam: Chordata Klasse: Synapsida Orde: Therapsida Onderorde: Therocephalia Familie: Bauriidae Onderfamilie: Bauriinae
Geslacht
Bauria Broom, 1909
Typesoort
Bauria cynops
Schedel van Bauria
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
Portaal    Biologie

Bauria^[1][2] is een geslacht van uitgestorven Therocephalia dat leefde tijdens het Vroeg- en Midden-Trias, ongeveer 246-251 miljoen jaar geleden. Het behoort tot de familie Bauriidae. Bauria was waarschijnlijk een carnivoor of insecteneter. Het leefde in Zuid-Afrika, met name in de Burgersdorp-formatie in Zuid-Afrika.

Bauria werd in 1909 benoemd door Robert Broom en gevonden in Winnaarsbaken, Zuid-Afrika. De eerste soort die Broom ontdekte, Bauria cynops, was een redelijk complete schedel, maar volgens de eerste beschrijving wat slecht bewaard gebleven en ogenschijnlijk even slecht geprepareerd. Vijf andere exemplaren werden later gevonden op verschillende tijdstippen, waarbij vooral schedels werden gevonden.

Er zijn slechts twee soorten Bauria bekend, waarvan de meest recente, Bauria robusta^[3], werd ontdekt in 1955 door J.W. Kitching in de wijk Burgersdorp. Een studie uit 2013 stelde echter voor dat Microgomphodon oligocynus en Bauria cynops^[4] worden erkend als de enige geldige soorten van Zuid-Afrikaanse bauriiden.

Van Bauria wordt verondersteld taai vezelig materiaal te hebben opgenomen vanwege de manier waarop de voorste rand van een boventand afschuift tegen de achterrand van de overeenkomstige ondertand om een snijdende actie te genereren.

De uitstulpingen van de wangen en de brede en diepe holte eronder wijzen op een spieropbouw geassocieerd met de mondhoeken, waardoor het voor een dergelijk dier mogelijk is om de mondhoeken naar voren te trekken, zoals kenmerkend is voor zoogdieren, terwijl bij echte reptielen de mondhoeken vast zijn en zeer dicht bij de articulatie van de onderkaak liggen. Dit is een belangrijke inrichting, omdat zelfs met een secundair verhemelte een dier niet zou kunnen zuigen tenzij de mondhoeken naar voren kunnen worden gebracht, waardoor de mond als geheel goed rond de tepel van een melkklier kan sluiten.

Volgens wat Brink samenstelde, draagt het basioccipital van Bauria op de typische therocephalide-scaloposauride manier bij aan de occipitale condylus. Bij Bauria zijn de drie exoccipitalen even groot. De vorm van de rest van de basioccipitale in ventrale weergave verschilt niet veel van andere verwante vormen zoals Ictidosuchops. De opisthotische bijdrage is zichtbaar in ventrale weergave. Er is de aanwezigheid van knobbels op de exoccipitalen, dorsaal en lateraal, die de articulatiegebieden van de proatlas markeren. De pariëtale vormen een pariëtale kam, in tegenstelling tot de iets bredere, meer afgeronde ictidosuchoïde toestand. De fronto-pariëtale hechtdraad is smal bij Bauria, wat verschilt van ictidosuchiden die een algemeen breder gebied hebben. Het foramen pineale is afwezig, een kenmerk van aanzienlijke betekenis op dit kritieke niveau nabij de drempel van warmbloedige zoogdieren. De postorbitalen zijn zeer kenmerkend, waardoor het mogelijk is om Bauria te identificeren op één geïsoleerd postorbitaal bot. De posterieure extensies die de pariëtalen flankeren, strekken zich niet naar boven uit, de postorbitale frontale hechtingen vormen geen richels, in tegenstelling tot ictidosuchoïden.

Het dentarium is bijzonder gekromd, waardoor het een kenmerk van dit geslacht is. De eigenaardige draai is ontworpen om de achterste onderste wangtanden naar binnen te zwaaien om een goede occlusie op de boventanden te verzekeren. Het dentarium is sterk verdikt, zowel inwendig als uitwendig langs de reeks wangtanden, veel meer dan de transversaal verbrede tanden en hun wortels vereisen. Het achterste deel van de tandenrij wordt naar binnen verplaatst, zodat de dorsale rand van de processus coronoïdeus op enige afstand lateraal naar de achterste tanden daalt en verder naar beneden en naar voren over het zijvlak van het tandbeen vrijwel naar de kin gaat. Deze opstelling geeft het dentarium een zeer zoogdierachtig of ictidosaurisch uiterlijk, maar het coronoïde uitsteeksel is daarentegen typisch scaloposauride. Het reikt ver terug en hoog door de tijdelijke leegte, maar als een lange slanke verlenging, enigszins vierkant terminaal. Er zijn drie grote snijtanden, één korte hoektand die slechts iets groter is dan de snijtanden, en het lijkt erop dat de wangtanden er normaal gesproken één meer tellen dan in de bovenkaak. De ondertanden zijn smaller dan de boventanden, maar zijn nog steeds duidelijk transversaal ovaal. Alle tanden in de reeks zijn twee keer zo breed als hun antero-posterieure meting. Bauria vertoont een complexer postcanine kroonpatroon, maar in labiaal aanzicht is slechts één knobbel te zien.

Er zijn tot nu toe slechts twee bekende soorten Bauria ontdekt, waarbij de eerste soort Bauria cynos bekend is van zes verschillende schedels in verschillende omstandigheden van slecht tot uitstekend.

De tweede soort Bauria robusta is bekend van een schedel die maar liefst twintig procent groter is dan het grootste bekende exemplaar van Bauria cynops, dat ongeveer vijftien procent groter is dan het gemiddelde van alle andere exemplaren van dit genotype. De schedel was helaas niet goed bewaard gebleven door blootstelling aan verwering. Het enige tastbare bewijs van een kenmerk dat vrij duidelijk is voor het oog, is het feit dat de snuit dikker, hoger en korter lijkt dan bij Bauria cynops. De wanguitstulpingen bij andere Bauria-exemplaren bevinden zich onder de voorste randen van de oogkassen, terwijl ze bij de nieuwe soort stijgen naar een positie meer direct voor de oogkassen.