Amin Maalouf
| Amin Maalouf | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Amin Maalouf, 2013
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 25 februari 1949 | |||
| Geboorteplaats | Beiroet | |||
| Land |  Libanon
| |||
| Beroep | schrijver | |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1983- | |||
| Onderscheidingen | Prix Goncourt (1993), Orde van de Ceder (2013) | |||
| Website | ||||
| ||||
Amin Maalouf (Arabisch: أمين معلوف ['amīn maʕlūf]) (Beiroet, 25 februari 1949) is een Frans-Libanees schrijver en voormalig journalist.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Afkomst en opleiding
[bewerken | brontekst bewerken]Malouf is geboren in Beiroet, brengt zijn eerste levensjaren door in Egypte en groeide op in Libanon. Zijn vader was een bekend journalist en ook dichter en schilder. Hij stamde uit een in de 19de eeuw tot het protestantse presbyterianisme bekeerde familie. Zijn moeder komt uit een Franstalige maronitische familie met wortels in Istanboel.
Amin gaat naar een Franstalige jezuïetenschool, het Notre-Dame de Jamhour college (zijn drie zussen gingen naar de nonnenschool van Besançon). Hij studeerde sociologie en economie aan de katholieke Université Saint-Joseph en ontmoet aldaar Andrée met wie hij in 1971 trouwde. Hij ging werken als journalist.
Loopbaan in Frankrijk
[bewerken | brontekst bewerken]In 1976, bij het begin van de Libanese Burgeroorlog emigreerden ze naar Frankrijk. Na het succes van zijn boek Rovers, christenhonden, vrouwenschenners: de kruistochten in Arabische kronieken (1983) stopte hij met journalistiek en ging voltijds schrijven. In 1993 werd kreeg hij de Prix Goncourt voor zijn boek De rots van Tanios. In zijn essay Moorddadige identiteiten (1998) pleitte hij voor het recht om tot meerdere culturen te behoren.[1]
De familiekroniek Oorsprong (2004) werd bekroond de Prix Méditerranée. In 2009 schreef hij het libretto voor de opera L'amour de loin van de Finse componiste Kaija Saariaho. Datzelfde jaar stelde hij in het essay De ontregeling van de wereld dat integratie wederzijdse inspanningen vergt.[2] Zijn werk is vertaald in meer dan 40 talen.
Erkenning
[bewerken | brontekst bewerken]Maalouf verwierf eredoctoraten aan de Katholieke Universiteit Leuven, de Amerikaanse Universiteit van Beiroet (Libanon), de Rovira i Virgili Universiteit (Spanje), en de Universiteit van Évora (Portugal).
Op 23 juni 2011 werd hij als eerste Libanees opgenomen in de prestigieuze Académie française op de plaats van de cultureel antropoloog Claude Lévi-Strauss die in 2009 overleed.[3] In 2013 verleende de Libanese president Michel Suleyman hem de Orde van de Ceder.[4]
Bibliografie
[bewerken | brontekst bewerken]| Bibliografie | |||||
| Jaar | Titel | Titel Ned. vertaling | Uitgeverij | ISBN | Opmerkingen |
|---|---|---|---|---|---|
| 1983 | Les Croisades vues par les Arabes | Rovers, christenhonden, vrouwenschenners: de kruistochten in Arabische kronieken | Rainbow, 1992 |
Vertaling José Lieshout | |
| 1986 | Léon l'Africain | De geograaf van de paus: Leo Africanus | De Geus, 2006 | ||
| 1988 | Samarcande | Samarkand : een speurtocht naar het manuscript van de Roebaijjat | Kwadraat, 1991 | ||
| 1991 | Les Jardins de lumière | De tuinen van het licht | Kwadraat, 1992 | ||
| 1993 | Le Premier Siècle après Béatrice | Eeuwig zonder vrouwen | De Geus, 2005 | Vertaling Eef Gratama | |
| 1993 | Le Rocher de Tanios | De rots van Tanios | De Geus, 2008 | Prix Goncourt Vertaling Eef Gratema | |
| 1996 | Les Échelles du Levant | De poorten van de Levant | Arena, 1997 | ||
| 1998 | Les Identités meurtrières | Moorddadige identiteiten - een betoog tegen zinloos geweld | Arena (1999) | essay | |
| 2000 | Le Périple de Baldassare | De omzwervingen van Baldassare : 1666 - het jaar van de antichrist | De Geus (2003) | ||
| 2004 | Origines | Oorsprong, een familiekroniek | De Geus, 2005 | Prix Méditerranée Vertaling Eveline van Hemert | |
| 2009 | Le Dérèglement du monde | De ontregeling van de wereld | De Geus, 2010 | essay | |
| 2012 | Les Desorientés | De ontheemden | De Geus, 2015 | vertaling Marianne Gossije | |
| 2017 | Un fauteuil sur la Seine | ||||
| 2019 | Le naufrage des civilisations | Schipbreuk der beschavingen | Davidsfonds, 2020 | Vertaling Hans E. van Riemsdijk | |
Secundaire literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Rachel BOUVET, Amin Maalouf: Une oeuvre à revisiter, Presses universitaires du Québec, 2015.
- Germain PEYLET, Heurs et malheurs de la filiation, 2016.
- Maya KHALED, L'écriture d'Amin Maalouf à la lisière de deux langues: une approche multidisciplinaire, L'Harmattan, 2017.
- ↑ Joëlle Milquet, Moorddadige identiteiten. De Standaard (7 augustus 2010). Gearchiveerd op 22 augustus 2019. Geraadpleegd op 6 juli 2019.
- ↑ Gie Goris, Amin Maalouf: 'Het Westen wil de wereld beschaven én domineren. Dat is onmogelijk'. MO* (30 september 2009). Gearchiveerd op 29 december 2021. Geraadpleegd op 7 juli 2019.
- ↑ Amin Maalouf opgenomen in Académie française[dode link] NRC Handelsblad, 25 juni 2011.
- ↑ "Sleiman honors novelist Maalouf at palace ceremony" in: The Daily Star, 9 november 2013. Gearchiveerd op 3 maart 2021.