The Pogues

The Pogues weer en anglo-irische Musikgrupp. Se weern de Grünners vun den irischen Folk-Punk vun de 1980er Johren un de populärste Grupp vun dit Genre.

De Musikgrupp is 1981 vun Shane MacGowan un Peter „Spider“ Stacy in London ünner den Naam The New Republicans grünnt worrn. De Pianist James Fearnley keem 1982 dorto un sorg mit sien Akkordeon för en sünnern Stil. Invt glieke Johr hebbt se jemehr Band mit „Pogue Mahone“ (en angliseerte Form un dat Irisch-Gälische Póg mo thóin – „Küss mien Oors“) en ne’en Naam geven. Korte Tiet later sünd Cait O’Riordan as Bassistin un Jem Finer (Banjo) dorto kamen. As ne’en Slagtüüchspeler keem 1983 noch Andrew Ranken dorto.

Jemehr eerste Single keem 1984 rut un harr den Titel Dark Streets of London. Radiosenners wulln de Single aver nich spelen, vun wegen dat jem de Naam to unanstännig weer. Liekers is de Grupp al to en regionale Bekanntheit kamen dör jemehr Konzerten in Bars un Pubs, aver ok as Vörgrupp vun The Clash. In’t glieke Johr is bi Stiff Records jemehr eerste LP Red Roses for Me op’n Markt kamen. De Plattenfirma hett aver Druck maakt, un so weer de Naam denn in The Pogues afwannelt. De LP weer en Mischen ut Arrangements vun egene un irische Volksleder.

Den groten Sprung hebbt The Pogues een Johr later hatt. De Gitarrspeler Phil Chevron is in de Grupp instegen un Elvis Costello hett jem produzeert. De Plaat Rum, Sodomy and the Lash bargt mit de Coverversion vun Dirty Old Town een vun jemehr bekanntsten Leder. Bito is op de LP en Faten to hören vun dat Leed And the Band Played Waltzing Matilda vun Eric Bogle.

Da drüdde Album keem 1988 ünner den Naam If I Should Fall from Grace with God rut un weer vun Steve Lillywhite produzeert. Disse Plaat weer de gröttste kommerzielle Spood vun The Pogues un keem in de engelschen Charts bit op den drüdden Platz. Dat Leed Fairytale of New York – en gemeensome Produkschoon mit Kirsty MacColl – keem butendem bit op Platz 2 in de Hitlist. Noch dat glieke Johr folg de EP Yeah, Yeah, Yeah, Yeah. Dorop hebbt de Pogues den Rolling-Stones-Klassiker Honky Tonk Woman covert. As Folg vun den groten Spood in de Charts harrn de Pogues dorna weltwiete Tourneen. In de USA sünd se as Vörgrupp vun U2 optreden, un in Irland spelen se tosamen mit de Dubliners.

Dat dat mit de Pogues langsom to Enn güng, hett sik mit Rutkamen vun dat Album Hell’s Ditch in’t Johr 1990 ankünnigt, dat de Kritiker nich övertügen künn un de Fans jüst so wenig. As Naklapp vun sien johrenlangen Alkohol- un Drogenkonsum is de Singer Shane MacGowan bi en Kunzert in Tokio tosamenklappt. Von de annern Liddmaten is he dorna korterhand rutsmeten worrn. Joe Strummer, de Produzent un fröhere Singer vun The Clash is an sien Steed kamen, weer aver vun de Fans nich annahmen un is bi Kunzerten utbuht worrn. Dorophen hett Peter „Spider“ Stacy dat Singen övernahmen, man de Grupp künn an de ollen Hits nich wedder rankamen.

Ok dat Album Waiting for Herb ut dat Johr 1993 is bi de Kritikers blots matig ankamen. De Single Tuesday Morning ut dit Album hett noch mol kort för ne’en Swung sorgt un weer sogor kort in de Top Ten vun de Charts. Ok wenn de Grupp dormit nawiest hett, dat se ok ahn Shane MacGowan funkschoneeren de, künn se sien Verlust sünners ok as Songwriter ünnern Streek nich untglieken.

In’t Johr 1995 keem de letzte Plaat mit den Titel Pogue Mahone op’n Markt, dat ok mit eenige mit Bedacht utsöchte Gastmusikers as Jon Sevink vun The Levellers an de Fiddle nich an de Gööd vun de fröheren Warken rankeem. Een Johr later hebbt sik de Pogues denn oplöst.

Von den fröheren Singer Shane MacGowan hett dat noch wietere Albums geven, de he mit sien Grupp Shane MacGowan And The Popes opnahmen hett.

Enn Dezember 2001 un 2004 hett dat in Grootbritannien un in Irland en poor Kunzerten to’n Weddervereenigen geven. 2005 güng de Grupp op en krote Tour dör Japan un hett ok bi’t Azkena Rockfestival in Spanien speelt. in’n Dezember 2005 folg en wietere Reeg vun Kunzerten in Grootbritanninen un Irland, ditmol mit Shane MacGowan. in’t Fröhjohr 2006 weern de Pogues denn an de Oostküst vun de USA op Tour un geven in’n Verloop vun’t Johr ok eenige Kunzerten in Japan un an de US-amerikaanschen Westküst. Ok de intwüschen al traditschonelle Dezembertournee dör Grootbritannien un Irland hett wedder stattfunnen. Na vele Johren weer se 2010 ok wedder in Düütschland ünnerwegens.

• 1984 – Red Roses for Me
• 1985 – Rum, Sodomy and the Lash
• 1988 – If I Should Fall from Grace with God
• 1989 – Peace and Love
• 1990 – Hell’s Ditch
• 1993 – Waiting for Herb
• 1995 – Pogue Mahone

• 1986 – Poguetry in Motion
• 1988 – Yeah, Yeah, Yeah, Yeah

• 1991 – The Best of The Pogues
• 1991 – Essential Pogues (US)
• 1992 – The Rest of the Best
• 2001 – The Very Best of The Pogues
• 2005 – The Ultimate Collection (mit Live-CD)
• 2008 – Just Look Them Straight In The Eye And Say Pogue Mahone (5 CD Box-Set mit rore un nich-publizeerte Stücken)

• Offizielle Websteed vun de Pogues
• The Pogues op MusicBrainz (engelsch)
• Vullstännige Diskografie