Tuun
Tuun (pl. Tüün) beteikend de vun Minschen bote Aftrennung vun ein Grundstück na den Nabern oder na de Straat hin. Ein Tuun kann ut Holt (hölten Tuun) oder uk ut Iesen (isen Tuun) ween. De hölten Tüün bestaht ut Holtpöhl, öftens ut opspliet't oder opklövt't Eekenholt, de in de Eerd faststampt ward. Doran ward de Rickels nagelt, an de denn de Tuunlatten sitt't. Dat heit'n denn Lattentuun oder Rickeltuun. Wenn an de Pöhl direktemang Breder annagelt wörrn, denn heet dat Bredertuun. De Iesentüün harrn denn Iesenpöhl, de mihrstens mit een Steen- oder Betonsockel in de Eerd sääten. Bi een eenfachen Tuun keem an de Tuunpöhl een Maschendraht ran. Wenn't wat beter weer, wör de ganz Tuun vun den Smed boot. So en Tuun kann ünnerscheidliche Hööchden hebben.
