Koran

De Koran oder Qur'an [qurˈʔaːn] (القرآن al-qurʾān, dat heet de Lesung, Rezitatschoon, Vordrag) is de Hillige Schrift vun den Islam. Na de Moslems ehren Gloven hett Gott (araab. Allah) sik openbaart an den Propheten Mohammed un allens, wat he em seggt hett, is mit Hölp vun den Engel Gabriel in den Koran dikteert wurrn. He is in en sunnerliche Riemelprosa schreven, de up araabsch sadsch (سجع saǧʿ) nömmt warrt. De Koran besteiht ut 114 Suren, de ehre Antahl an Verse bannig verscheelt. Na de eerste Sure, de man kort is, weert de Suren, de denn kaamt, vun de langste na de körtste sorteert. En wichtig Kennteken vun den Koran is, datt he sik faken mit sik sülms befaten deit un dat he ok for sik sülms tügen deit.^[1] Ok de meisten islaamschen Lehren, de sik mit den Koran ut'neen sett, hefft ehre Grundlage in dat, wat de Koran sülms over sik utseggen deit.^[2]

Na den islaamschen Gloven stellt de Koran Gott sien Woort in Araabsche Spraaken dor. Dor mutt up höört weern. He is de wichtigste Born vun dat islaamsche Gesett (Scharia), en annern Born is de Sunna vun den Propheten Mohammed. De Koran warrt avers ok ankeken as en Vörbild vun araabsche Rhetorik un Dichtkunst. Siene Spraken hett bannig inwarkt dor up, wie sik de araabsche Grammatik entwickelt hett.

In dat Araabsche warrt de Koran karim (eddel, wördig) nömmt. Bi Moslems, de Düütsch snacken doot, warrt he faken „de Hillige Koran“ nömmt.

Na den islaamschen Gloven geiht de Koran torüch up en Urschrift in'n Himmel (Umm al-Kitāb, vgl. Sure 3:7; 43:4) un is in den Maand Ramadan (vgl. Sure 2:185), in „de Nacht, de dor to bestimmt weer“ (vgl. Sure 97 „Al-Qadr“) vun Gott daalstüert wurrn in de unnersten Gemarken vun den Himmel. Vun hier ut hett Mohammed in de twintig Johre, de he as Prophet togange weer, jummers, wenn dat so wiet weer, allens Nödige nipp un nau to weten kregen.^[3] So as dat na Mohammeed sien Cousin Ibn ʿAbbās un sien Schöler Mudschāhid ibn Dschabr vertellt wurrn is, hett Mohammed de eerste Openbarung in de Höhle in den Barg Hira kregen^[4] Dor hannelt sik dat um de eersten fiev Verse vun Sure 96 bi. Se fangt an mit de Wör:

اقرأ باسم ربّك الّذي خلق iqraʾ bi-smi rabbika ’llaḏī ḫalaq

Spreek in den Naam vun dien Herrn, de tostann brocht hett!

1. ↑ Stefan Wild (ed.): Self-referentiality in the Qurʾān. Wiesbaden 2006.
2. ↑ Sure 2:2: „Düt is de Schrift, an de du nich twiebeln schasst, (openbaar maakt) um up rechten Padd to föhren de, de Gott förchten doot“
3. ↑ Hans Zirker: Der Koran. Zugänge und Lesarten. S. 46 und das Kapitel über die „Art seiner Herabsendung“ (kaifīyat inzāli-hī) in as-Suyūṭī: al-Itqān fī ʿulūm al-qurʾān. Band 1; Kairo 1978; S. 53.
4. ↑ Adel Theodor Khoury: Der Koran. Band 12. Gütersloher Verlagshaus, 1987, ISBN 3-579-00336-4, S. 497.