John Cale

John Davies Cale (* 9. März 1942 in Garnant, Wales) is en britischen Artrock-Musiker mit en klass’sche Utbilln in Bratsche un Piano. He weer Liddmaat vun de US-amerikaansche Avantgarde-Grupp The Velvet Underground, de he aver al 1968 verlaten hett. Mit Spood harr he dorna en Sololoopbahn.

Cale hett an de University of London an’t Goldsmiths College Musik studeert. Över den US-amerikaanschen Komponist Aaron Copland keem he 1963 an en Leonard-Bernstein-Stipendium un studeer denn an de Berkshire School of Music Klavier un Viola. He hett in New York mit John Cage un La Monte Young arbeit. In’t Johr 1965 grünn he denn tosamen mit Lou Reed de Grupp The Velvet Underground, de later vun Andy Warhol föddert worrn is.

Al 1968 güng he ut de Grupp rut un is sietdem as Solokünstler optreden oder mit sien egen Begleitgrupp. Op Nick Drake sien Album Bryter Layter ut dat Johr 1970 weer he as Gastmusiker to hören. Wieter hett he ünner annern mit Patti Smith (as Produzent) un Brian Eno (ex-Roxy Music) tosamen arbeit. Produzeert hett he ok Nico, de as Singersche op dat eerste Album vun Velvet Underground optreden is, The Stooges bi jemehr eerst Album vun 1969, op dat he ok Bratscht speelt, Element of Crime un de Happy Mondays.

Dat eerste Solo-Albuum vun Cale harr den Titel Vintage Violence un keem 1970 rut. Dat Album wiest Cale as en wichtigen Protagonisten vun de Minimal Music. Mit lange Collaaschen, de sik bannig langsom entwickelt, legg he dat Fundament för latere Rock-Experimenterers as Brian Eno, Robert Fripp oder David Byrne. Tosamen mit dat Londoner Royal Philharmonic Orchestra, Ron Wood un Legs Larry Smith (Bonzo Dog Band) hett he 1972 The Academy In Peril opnahmen. Andy Warhol hett dorto dat Cover-Bild maakt un bruuk dat Leed Days Of Steam för den Soundtrack to sien Film Heat. In 1973 is dat neo-romantische Wark Paris 1919 publizeert worrn, dat na dat Musikmagazin Rolling Stone en surrealistisch Wark weer, dat „de hele europääsche Hoochkultur dör en dadaistische Sichtwies tarren de“.

Legendär sünd Cale sien Optritt in Alan Bangs sien Musik-Sennen Nightflight op den Radiosenner BFBS in’n Februar 1984, as ok sien Solokunzert op en E-Piano in de WDR-Life-Mitsnitt-Reeg Rockpalast. Sien Opnahmen hebbt faken go’e Kritiken kregen, man en groten kommerziellen Spood as Solo-Popkünstler hett de Avangardist Cale nie plaant hatt. In de Twüschentiet hett sik Cale gröttstendeels ut de Popwelt torüch tagen un Filmmusik oder Ballettmusik produzeert, aso ok The Rapture, dat letzte Studioalbum vun Siouxsie and the Banshees. Mit Lou Reed tosamen hett Cale 1990 dat Album Songs for Drella opnahmen, en Hommaasch an Andy Warhol, de twee Johren vörher doodbleven weer. Disse un ok annere Warken tosamen mit fröhere Musikerkollegen sorgen 1993 för en tietwiese Wedderverenigen vun Velvet Underground.

Bi de Biennale in Venedig in’t Johr 2009 repräsenteer Cale sien Heimat Wales ^[1]. In’n November 2010 is he in’n Buckinghampalace to’n Officer of the British Empire maakt worrn^[2]. Ok mit över 70 Johren is Cale jümmer noch bannig aktiv as Komponist vun Filmmusik, as to’n Bispeel för franzöösche Arthouse-Filmen. Bito is he Hobby-Historiker^[3].

• Vintage Violence (1970)
• Church of Anthrax (1971, mit Terry Riley)
• The Academy In Peril (1972)
• Paris 1919 (1973)
• June 1, 1974 (1974, mit Kevin Ayers, Brian Eno, Nico)
• Fear (1974)
• Slow Dazzle (1975)
• Helen of Troy (1975)
• Guts (1977) – Kompilation
• Honi Soit (1981)
• Music for a New Society (1982)
• Caribbean Sunset (1983)
• John Cale Comes Alive (1984)
• Artificial Intelligence (1985)
• Words for the Dying (1989)
• Songs for Drella (1990, mit Lou Reed)
• Wrong Way Up (1990, mit Brian Eno)
• Even Cowgirls Get The Blues (live) (1991)
• Paris s’éveille, suivi d’autres compositions (1991, Filmmusik)
• 23 Solo Pieces for La Naissance de L’Amour (1993)
• Last Day on Earth (1994, Soundtrack mit Bob Neuwirth)
• N’oublie pas que tu vas mourir (1994)
• Antartida (1995, Soundtrack)
• I Shot Andy Warhol (1996, Soundtrack)
• Basquiat (1996, Soundtrack)
• Walking on Locusts (1996)
• Eat/Kiss: Music for the Films of Andy Warhol (1997)
• Somewhere In The City (1998, Soundtrack)
• Le vent de la nuit (1999, Soundtrack)
• The Unknown (1999)
• American Psycho (2000, Soundtrack)
• Saint-Cyr (2000, Soundtrack)
• Sun Blindness Music (2001)
• Stainless Gamelan (2001)
• Dream Interpretation (2001)
• Hobosapiens (2003)
• Black Acetate (2005)
• Process (Soundtrack) (2005)
• Shifty Adventures in Nookie Wood (2012)
• M:FANS (2016)
• Mercy (2023)

• Offizielle Websteed vun John Cale (engelsch)
• Andreas Weigel: John Cale. Utwählte Warken vun 1967 bit 1981. ORF, Ö3, „Musicbox“. 1. April 1982, 15:05-15:59 Uhr.
• Interview mit Cale to’t Rutkamen vun sien Album Hobosapiens in’t Kölner Stadtmagazin StadtRevue, Heft 10/03

1. ↑ "Ich wollte Dirigent werden"; Interview mit Dagmar Leischow; taz, die tageszeitung, Utgaav 21. September 2012
2. ↑ investiture ceremony at Buckingham Palace, November 19, 2010 in London
3. ↑ Diedrich Diederichsen in de Süddeutsche Zeitung an’n 9. März 2012: John Cale to’n 70. „Radikal vielseitig“