Simon Petrus

All Evangelien seggt, Petrus sien Naam weer an un for sik Simon ween. Na Apostelgeschicht 15,14 un 2. Petrusbreef 1,1 hett de Naam Symeon heten. Paulus hett em jummers bloß „Kephas“ nömmt. Düsse Naam is de greeksche Form vun dat hebrääsche Woort כיפא „Kefa“, översett in Greeksch πετρος (petros), up Latiensch „Petrus“. In Hebrääsch un Greeksch heet dat Woort eenfach „Steen“, up Greeksch bedutt dat ok „Fels“.^[1]

Düssen Ökelnaam schall Jesus süms Simon geven hebben. Wo he dat maakt hett un worüm, dor schrievt de Evangelien unnerscheedlich över. Bi Matthäus 16,18 warrt de Naam verklaart mit Jesus siene Wöör: „Up düssen Felsen [Petra] will ik miene Karken boon.“ Bi Matthäus 16,17 seggt Jesus to Simon „Bar Jona“. Dat heet „Jona sien Söhn“ in Aramääsch, wat dormols de Lingua Franca in de doren Kuntreien weer. En beten anners höört sik dat in dat Johannesevangelium an. Dor warrt in Kapitel 1,42 seggt, dat en Johannes de Vader vun Simon ween hebben schall. Dat kann angahn, dat „Johannes“ hier de greeksche Form vun den aramääschen Naam „Jona“ is.

Simon Petrus stamm, just so as Jesus, ut Galiläa. All Evangelien seggt, dat he to Jesus siene eersten Jüngers tohöörn dö. Bloß minne is dat, wat vun sien Afkumst vertellt warrt. Vun sien Vadder warrt bloß de Naam nömmt, vun siene Mudder is gor nix bekannt. He hett en Broder harrt, den sien Naam weer Andreas. Jesus hett em tohopen mit Simon to’n Jünger beropen. Al Listen vun de Apostels, de dat gifft, hefft em an de tweete Steed na Petrus. Dorüm gellt Andreas as de Jüngere vun de Beiden.

Na de Apostelgeschicht is Petrus in de Traditschoon vun den jöödschen Gloven uptagen wurrn. He hett sik an de Jöden ehr Spiesvörschriften holen un mit Lüde, de keen Jöden weern, woll he nix to kriegen hebben (Apostelgeschicht 10, 14.28). De synoptischen Evangelien vertellt, dat he in Kapernaum an den See vun Genezareth leevt hett. Dor hett he mit sien Broder tosamen en Huus harrt, wo ok siene Swiegermudder in leven dö (Markus 1, 29 ff; Lukas 4, 38). Dat kann angahn, dat up de Överresten vun düt Huus en eerste Pilgersteed vun dat Oorchristendom boot wurrn is. Archäologen hefft de dor utbuddelt.^[2]

Jesus schall Petrus siene Swiegermudder gesund maakt hebben. Dorna hett se denn de Jüngers deent (Markus 1, 31). Den Naam vun Petrus siene Fro, ehre Dochter, maakt de Evangelien nich kunnig. De en oder annere vun de Bibelutleggers glöövt, dat Simon Petrus ehr woll in Kapernaum torüchlaten hett, as he mit Jesus lostrecken dö. Just so harr Jesus dat ja foddert (Markus 10, 28 f). Wunnerlich is bloß, dat Paulus vertellt, as he Petrus in dat Johr 39 in Jerusalem drapen harr, dor weern bi em un ok bi de annern Apostels de Ehfroon mit bi (1. Korintherbreef 9,5).

De Synoptikers vertellt ok, datt Simon un Andreas Fischerlüde ween sünd. An den See Genezareth seten se, de Fischernetten to flicken, as Jesus vörbikeem un jem upfoddert hett, se schollen man mit em mitgahn. Dor hefft se denn de Netten achter sik laten un sünd mit em mitgahn (Markus 1, 16). As he de annern Twolf denn beropen hett, hett Jesus Simon denn den Binaam vun „Petrus“ geven (Markus 3, 16).

Dat Lukasevangelium vertellt, Jesus harr Simon to’n „Minschenfischer“ beropen, nadem he in de Synagoog vun Kapernaum siene eerste Predigt holen harr un nadem he den Simon siene Swiegermudder gesund maakt harr. Dat passeert as Afsluss vun en unverwacht groten Fischfang. Na düssen Fang seggt Simon to Jesus: „Gah weg vun mi, ik bün en sünnige Minsch“ (Lukas 5, 1-11). Lukas nömmt an düsse Steed to’n eersten Mol den Binaam Petrus. Later nömmt he em noch mol so, as he de twolf Jüngers uptellen deit. (Lukas 6, 14). Anners as Johannes un Matthäus verklaart Markus un Lukas düssen Naam nich.

Ok bi Matthäus warrt Simon „Petrus“ nömmt, as he vun Jesus beropen wurrn is (Matthäus 4, 18). He stellt düssen Binaam besunners rut: Toeerst seggt Simon as Eersten to Jesus: „Du büst Christus, de Söhn vun den lebennigen Gott“! Denn warrt he selig priest un kriggt as Antwoort to höörn: „Up düssen Fels will ik miene Gemeende upboen“ (Matthäus 16, 18).

Dat Johannesevangelium vertellt, datt Petrus un sien Broder ut Bethsaida kamen sünd. Man wi weet hüdigendags nich, ob dat de Oort is, wo de beiden boren sünd, oder ob se dor bloß leevt hefft. Bi Johannes höört sik dat anners an, as bi de Synoptikers: Andreas schall toeerst en Jünger vun Johannes den Döper ween hebben. He schall Jesus drapen hebben un glieks begrepen hebben: Dat is de Messias. Dor hett he denn sien Broder Simon na Jesus henbröcht. Jesus schall em denn glieks „Kephas“ nömmt hebben (Johannes 1, 35-44).

All Evangelien vertellt, datt Petrus en grode Rull speel mank de Jüngers. In all Listen vun de Apostels in dat Nee Testament steiht he an eerste Stell. Tohopen mit Jakobus den Ölleren un Johannes warrt he to Jesus siene dree leevsten Jüngers tellt. Bi Markus warrt vertellt, dat düsse dree as de eenzigsten mank de Twolf al vör Jesus sien Dood begrepen harrn, dat Jesus vun göttlich Aart weer un dat he upstahn scholl vun de Doden. Gott harr jem dat wiest. (Markus 9, 2-13). Bavenhen sünd düsse dree bi Jesus ween, as he in siene lesten Stunnen in den Gaarn Gethsemaneh weer (Markus 14,33).

Ehr dat he upstahn is vun de Doden, seggt alleen man Petrus mank al de Jüngers, dat Jesus de Messias is. So vertellt dat Evangelium dat: „Du büst de Christus“ (Markus 8, 29 ff). Man dat duurt nich lang, as Jesus de Jüngers to’n eersten Mol vertellt, dat dat vörherbestimmt is, dat he lieden un starven mutt, „dor nehm Petrus em bisiet un un füng an un güng dor gegen an.“ (Markus 8, 32). He hett also versöcht, Jesus vun sien Weg an’t Krüüz af to bringen. Nu sütt dat so ut, as wenn he de Sake mit’n Messias verkehrt verstahn harr un bloß dorüm sien Bekenntnis afleggt harr. Markus vertellt fudder, Jesus harr Petrus nu duchtig up’n Pott sett (V.33):

„Weg, du Satan! Achter mi ran! Wat du dor denkst, dat is nich Gott sien Will, dat sünd rein minschliche Gedanken.“

„Satan“ bedutt in Hebrääsch „Gegenspeler“ oder „Wedderpart“. Petrus warrt hier vergleken mit den Düvel in’e Wööst, de Jesus versöcht hett un em afholen woll vun sien Weg (Matthäus 4, 1-11).

Bi dat leste Avendmahl hett Jesus Petrus kunnig maakt, he scholl sik in desülvige Nacht dreemol vun em losseggen un afstrieden, dat he em överhaupt kennt. Dor hett Petrus sien Muul wiet upreten un seggt:

“Un wenn ik mit di starven scholl, losseggen vun di do ik mi nich!“

Graad so säen dat ok al de annern Jüngers. Man dat duur gor nich lang, dor dussel he in, just as Jesus em un de beiden annern, de mit em weern, beden harr, se schollen man ja up blieven un nich inslapen, vunwegen dat he so bange weer (Matthäus 26, 40.43f). Up de annere Siet is Petrus denn gor nich bange ween, as de Suldaten kemen un Jesus fangen wollen. Bi Markus steiht (Markus 14,47), dat een vun de Jüngers sien Sweert nehm un den Hogenpreester sien Knecht dat Ohr afneiht hett. Bi Johannes (Johannes 18,10) steiht utdrücklich, dat Petrus dat ween is. Man bloß en lüttje Tiet later steiht Jesus gefangen vör den Hogen Raat un warrt verhöört un to’n Dode verordeelt un Petrus lungert up den Hoff buten vör den Raat an’t Lagerfüür rüm, as en Fro schreet un mit’n Finger na em wiest un seggt: „Dat is ok en vun düsse Bageluten. Ik hebb em mit Jesus tohopen sehn!“ Dor is he bange. As denn noch Suldaten kaamt un fraagt, wat los is, dor stritt he dreemol af, dat he Jesus överhaupt kennt hett un seggt sik ganz los vun em. Dor kreiht de Hahn un Petrus mutt dor an denken, wat Jesus em vörherseggt harr, un he mutt hulen (Markus 14, 66-72).

Na dat Nee Testament hett Petrus nich de Kraft harrt, dat he för sien Gloven instahn dö, wenn dat dor up ankeem. Wunnerlich, dat Jesus just düssen Fent as en „Fels“ benömmt hett un dat he „up em“ sien Gemeende boon wull.

Na Pingsten schall dat allens anners ween hebben. Tominnst stellt de Apostelgeschicht dat so hen. Dor steiht to lesen, he weer nich mehr bange vör den Dood un bekenn vör den Hogen Raat sien Gloven an Jesus Christus. Bavenhen leet he sik vun den Hillgen Geist föhren as en Mischonar un en Föhrer vun de Uurgemeende. Na de Apostelgeschicht is he vun dor af an liekweg as en Vörbild antosehn (Apostelgeschicht 5,29).

Anners höört sik dat bi Paulus an. He maakt kunnig, dat Petrus bi en Besöök in Antiochia bange weer vunwegen de Judenchristen üm Jakobus rüm un dat he nich länger mit de Heiden an en Disch sitten woll, wat he vördem avers maakt harr. Paulus hett Petrus dorüm vörsmeten, he speel den trohartigen Juden, de sik an Moses siene Gesetten holen dö un wannel nich in de „Wohrheit vun dat Evangelium“ (Galaterbreef 2, 11-14).

En Reeg vun Utleggers meent nu, up Petrus sien Charakter konn een sik nu mol nich verlaten. Annere seht dat so, dat Petrus bloß Symbol un Bild vör al Jüngers is un dat se al just so hannelt hefft, as he dat doon hett. Amenne sünd se al utneiht, as he starven scholl (Markus 14,50).

In dat Nee Testament is he up jeden Fall en Bispeel un en Bild för al Christen un för de ganze Kark. Al kennt se dat Dör’nanner vun Gloven un Ungloven, al weet se wat af vun troen Tügendeenst un vun Bangigkeit, wenn dat dor üm geiht, dat Krüüz up siene egen Schullern to nehmen. As in en Spegel finnt sik in em de ganze Christenheit un Kark.

1. ↑ Fritz Rienecker: Sprachlicher Schlüssel zum Griechischen Neuen Testament, Gießen 1970, S. 43
2. ↑ Gerd Teißen, Anette Merz: Der Historische Jesus, Göttingen 2005, S. 160f