Ejaan
Ejaan ialah satu set kelaziman yang melaraskan cara menggunakan grafem untuk melambangkan suatu bahasa dalam bentuk bertulisnya.[1] Dalam kata lain, ejaan ialah terjemahan bunyi bertutur (fonem) ke dalam tulisan (grafem). Ejaan ialah salah satu unsur ortografi, dan ejaan yang amat baku ialah unsur preskriptif.
Ejaan asalnya sebagai transkripsi bunyi bahasa lisan menurut prinsip abjad. Ejaan kekal sebahagian besar seperti bunyinya, walaupun ejaan fonemik penuh dianggap unggul dan kebanyakan ortografi bahasa hanya lebih kurang, beberapa lebih dekat daripada yang lain. Hal ini benar bagi pelbagai sebab, termasuk yang sebutan berubah dari masa ke masa di semua bahasa, tetapi ejaan sebagai norma visual boleh tahan daripada berubah. Tambahan pula, perkataan daripada bahasa lain boleh diserap tanpa dipadankan dengan sistem ejaan, dan maksud lain perkataan atau homofon boleh sengaja dieja dalam cara yang berlainan untuk membezakannya pada penglihatan.
Lihat juga
[sunting | sunting sumber]- Bahasa lain
Rujukan
[sunting | sunting sumber]- ^ Coulmas, F. (1996), The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems, Oxford:Blackwells
Bacaan lanjut
[sunting | sunting sumber]- Henry ML, Beeson PM, Stark AJ, Rapcsak SZ (January 2007). "The role of left perisylvian cortical regions in spelling". Brain Lang. 100 (1): 44–52. doi:10.1016/j.bandl.2006.06.011. PMC 2362101. PMID 16890279.
- Beeson PM (2004). "Remediation of written language". Top Stroke Rehabil. 11 (1): 37–48. doi:10.1310/D4AM-XY9Y-QDFT-YUR0. PMID 14872398.[pautan mati kekal]
Pautan luar
[sunting | sunting sumber] |
Cari ejaan dalam Wikikamus bahasa Melayu, kamus bebas. |
- Ford, O.T. BASIC LINGUISTICS OF ENGLISH. The Stewardship Project. (Concept of spelling)
- "Pronunciation guide with multilingual talking dictionary". .howtopronounce.com.