rip

rip /rɪp/ (liaison: /rɪb/)

1. (predikatief) gestórve, doead

   De Witten is al jaore rip, meh nag ummer wuuert väöl euver dem gekaldj.

2. (predikatief) (euverdrechtelik) neet mieë te gebroeke

Raod

De aafkorting RIP steit döks op graver van katteliekke. 't Gebroek van 't waord veur luuj die gestórve zeen is ónbesjeie, meh neet óntieërendj.

Aafbraeking

• rip

Verwantje wäörd

• doead, gehemeldj, gestórve

Kómaaf

• Aafkorting oet 't Letien: requiescat in pace "(det t'r) rös in vraej".

[1]

• Nederlandjs: gestorven

[2]

• Nederlandjs: onbruikbaar