Sonnephysik

Als Sonnephysik gëtt deen Deel vun der Astrophysik bezeechent, deen d'Sonn mat hire physikaleschen Eegenschaften observéiert an explizéiert.

Wichteg Phenomeener a Methode vun der Sonnephysik

D'Sonnephysik weist an hirer Entwécklung en däitlechen Zesummenhank mat der Moosstechnik an der Vergréisserung vu Méiglechkeeten, physikalesch Phenomeener vun der Sonnenuewerfläch a Sonnestralung z'observéieren.
An approximativ geschichtlecher Reiefolleg si virun allem déi follgend Themeberäicher unzeféieren:

Sonnestralung a Wäermtbilanzéierung
Mass vun der Sonn a Mechanik vum Sonnesystem
Sonneflecken a Sonnerotatioun
Photosphär a Solarkonstant
Spektralanalys (kuckt Fraunhofer-Linn)
H-alpha-Stralung (kuckt och Balmer-Serie an H-alpha-Teleskop) a Struktur vun der Chromosphär
Konvektioun an Hypergranulatioun
Magnéitfelder a Gasausbréch (Flares)
Wiesselwierkung vu solaren Deelercher mat dem Äerdmagnéitfeld an der Ionosphär
Kärfusioun am Sonnekär a Wäermttransport op d'Uewerfläch
thermodynamesch Gläichgewiichtsmodeller vun der Sonneschichtung - wat den Ufank vun der allgemenger Stellarphysik duergestallt huet
Radiostralung vun der Sonn an hir Ursaachen
Moossen a modelléiere vun Infrarout- an UV-Stralung
Neutrino-Fuerschung
Röntgen- a Gammastralung
Kosmogonie vun der Sonn a vum Planéitesystem
Stereo-Biller, Fotoe vum Solar Terrestrial Relations Observatory (Stereo) (Zwillingssatelliten)^[1]

Ustouss zu der Entwécklung vun der Astro- a Stellarphysik

Am Teide Observatoire op Teneriffa gëtt Sonnefuerschung bedriwwen

D'Sonnephysik stellt eent vun de gréissten Deelgebidder vun der Astrophysik duer an huet essentiell Impulsen zu der Entwécklung an der Atomphysik ginn. Am Ufank vun der moderner Sonnephysik stinn d'Fuerschunge vum Joseph von Fraunhofer iwwer de Sonnespektrum an déi doraus ervirgaange Methode vun der Spektralanalys.

E groussen Entwécklungsschrëtt am 20. Joerhonnert war d'Vergréisserung vum visuelle Spektrum op d'Stralung vu kuerzen a laange Wellelängten, souwéi Wiesselwierkungen zu der moderner Deelerchersphysik.

E puer bedeitend Sonnefuerscher

Antiquitéit bis ongeféier 1800

Aristoteles • Pythagoras • Ptolemäus • al-Ma'mun
Athanasius Kircher • Galileo Galilei • Christoph Scheiner • Roger Joseph Boscovich

19. Joerhonnert

20. Joerhonnert

Arthur Eddington • Hans Elsässer • Karl-Otto Kiepenheuer • Gerard Peter Kuiper • Karl Stumpff • Albrecht Unsöld • Harold Clayton Urey • Hans-Heinrich Voigt • Max Waldmeier

Literatur

Max Waldmeier: Ergebnisse und Probleme der Sonnenforschung. 2. erweiterte Auflage. Geest & Portig, Leipzig 1955.
Karl Stumpff (Hrsg.): Astronomie. Fischer, Frankfurt am Main 1957, Kapitel Sonnenphysik.
Wolfgang Mattig: Die Sonne. Beck, München 1995, ISBN 3-406-39001-3 (Beck'sche Reihe 2001 Wissen).
Helmut Zimmermann, Alfred Weigert: Lexikon der Astronomie. 8. Auflage. Spektrum, Heidelberg u. a. 1999, ISBN 3-8274-0575-0.
J. Herrmann: dtv-Atlas Astronomie. Mit Sternatlas. 14. überarbeitete Auflage. Deutscher Taschenbuch-Verlag, München 2000, ISBN 3-423-03006-2 (dtv. dtv-atlas 3006).
Wolfgang Mattig: Bevor die Sonnenbeobachtung zur Sonnenphysik wurde – in Deutschland und Umgebung. In: SONNE. Mitteilungsblatt der Amateursonnenbeobachter. Nr. 103 = Jg. 26, 2002, S. 67–71.
Michael P. Seiler: Kommandosache „Sonnengott“. Geschichte der deutschen Sonnenforschung im Dritten Reich und unter alliierter Besatzung. Deutsch, Frankfurt am Main 2007, ISBN 978-3-8171-1797-0 (Acta Historica Astronomiae 31).