Mystica

Generaliter dici potest quod religiones occidentales, quae sunt religio Iudaica, Christiana et Islamica, hanc transcendentiam Deum appellant. Religiones orientales invicem, praecipue Buddhismus, mystica sine opinione Dei utuntur, sed constat inter omnes transcendentiam huius mundi citerioris verbis inenuntiabilia esse, qua de causa mystica theologiae negativae similis est.

 

In genere mystici Christiani quandam unionem cum Deo, abstinentia ac oratione petunt. Finis mysticorum est illa 'unio mystica' cum Deo. Descriptiones momenti huius mystici velut peritia intestina gratiae Dei aut exstasis (Graece) religiosa sunt. Sed opinio unitaria de natura huius transcendentis non est, quia unusquisque ex mysticis de peritiis variis narravit. Et consentiunt naturam Dei veram inexpressabilem esse, qua de causa parabolas adhibent in descriptionem huius peritiae. Exemplum pro ea re est dictum praeclarum Magistri Eckharti de "partu Dei in fundo animae". Personae gravae in historiam mysticae Ecclesiae Catholicae Romanae inter aliae sunt:

• Sanctus Augustinus
• Hildegarda Germanica
• Sanctus Franciscus Assisiensis
• Bonaventura
• Magister Eckhartus
• Iohannes a Cruce
• Angelus Silesius

In ecclesiis Orthodoxiis etiam traditio mystica erat velut in communitate Hesychastorum, quae meditatione speculationis umbilici et oratione Iesu gratiam Dei petunt.

Doctrina mystica religionis Iudaicae Hebraice Cabala 'traditio' appellatur. Opinione cabalistica mundus exemplo caeli creatus est. Id est macrocosmum in microcosmo repercuti et unumquodque hominem quasi universum parvum esse. Cabalistae in interdependentia mutua cunctorum graduum existentiae credunt. Eam mutualitatem intellegunt arborem vitae, qui ex decem Sephiroth (Hebraice pro 'notis numerorum') sive decem emanationibus divinibus constat.

In religione Islamica traditio mystica est, quae Sufismus appellatur. Via mystica eius philosophia Induica motus est et in quattuor gradus consistit: exstinguitione animadversionis sensuum, deditione opinionis individualitatis, morte huius 'ego' et tandem dissolutione in principium divinum. Assectatores sufismi, qui Arabice: sufi aut Persice: darwīsch appellantur, in condicione trance se ponunt meditando et in orbem circumagendo.

In mystica Induica, unitas animae personali (Sanscritice: Atman) cum realitate infanda et divina (Sanscritice: Brahman) petitur. Aut aliter dictus, finem vitae putatur superationem et dissolutionem imaginationis de "ego," sicut liquefactio globi salis in oceano. Propterea secundum doctrinam Induicam commutatio animadversionis persequenda est. Cum animadversio cottidiana varietatem rerum discernat, animadversio mystica peritia unitatis sit. Adiumenta et viae huius commutationis sunt meditatio (Yoga), exercitatio respirationis, et abstinentia velut de cibo, potione, aut etiam potestate et pecunia.

Buddhismus docet redemptionem esse in superatione vincularum decem, quae sunt: fides in personalitatem, dubium, adhaesio rituum, cupido sensuum, malignitas, desiderium vitae corporis subtili, desiderium vitae sine corpore, superbia, perturbatio, et ignorantia. Statu eo nanctus homo in Nirvanam 'restinctio, dissipatio' sit, id est condicio tranquilitatis et eruptionis e circuitu infinito reincarnationum. Persona eius modi liberata et sancta Sanscritice Arhat 'dignus' aut Buddha 'excitatus, illuminatus' appellatur.

Inclinatio mysticae peculiaris infra Buddhismum est doctrina Zen, schola quae viam ad cognitionem realitatis (Iaponice: satori) docet, dirigendo cogitationes in momentum praesentem. Id est, mens discipuli liberanda est de cogitationibus perpetuis, quae animi attentionem distrahunt. Rationes perveniendo eum finem sunt meditatio sedens (Iaponice: Za-zen), meditatio ambulans, recitatio, activitas attenta et aenigmates, quae dolo capiunt rationem discursivum (Iaponice: koan). Zen semper in res cottidianas directus est et in cursus diei integrando. De doctrina Zen, viae (Iaponice: do) diversae creviunt: via caerimoniae theae, via calligraphiae, via institutionis florum, via formationis hortus (vide hortus Zen), via sagittarii, et via bellatoris.

• Spiegelberg, Fridericus: Die lebenden Weltreligionen. Francofurtum ad Moenum 1977.