terminavit

Discretiva

terminavit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
termināvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	terminō (termināre)

API: /termiˈnaːwit/

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·vit — morphologica: terminav-it

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Verum id ipsum anguste Zoilus terminavit, qui id solum putaverit schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, quod sane vulgo quoque sic accipi scio; unde et figuratae controversiae quaedam, de quibus post paulo dicam, vocantur. —Institutio oratoria Quintiliani ^[1]^[2]

saec. IV.

A sapientia coepit, ad timorem terminavit: tanquam descendens locutus est a summis ad ima, a sapientia ad timorem. —Sermones de tempore Augustini ^[3]^[2]

Fontes

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, I. [14] — terminavit
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: terminavit.
↑ ^3.0 ^3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, Sermones de tempore. (Universitas Turicensis): Sermo CCL. In diebus Paschalibus. Caput XXI, p. 3. — terminavit