praedicere
|
praedicere dictio est in variis linguis: |
Formae affines
[+/-]Proprietates grammaticales
[+/-]| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| praedīcere | —
|
praesens | activa | infinitivus | praedīcō (praedīcere) |
| praedīcere | secunda singularis | praesens | passiva | imperativus | praedīcō (praedīcere) |
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]API: /prae̯̯ˈdiːkere/ (classice) - Syllabificatio phonetica: prae·dī·ce·re — morphologica: prae-dic-ere
Loci
[+/-]| C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
[+/-]
- tertia Strong<y>le, a Lipara VI p. ad exortum solis vergens, in qua regnavit Aeolus; quae a Lipara liquidiore tantum flamma differt, e cuius fumo, quinam flaturi sint venti in triduo, praedicere incolae traduntur; unde ventos Aeolo paruisse existimatum. quarta Didyme, minor quam Lipara. —Naturalis historia Plinii [1][2]
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber tertius, cap. 14, [94] — praedicere
- ↑ Vicicitatio: praedicere.