çip

çip mê

1. dilop, libên avê, hebên avê yan yên şiliyeke din

   Baran çip-çip dibarî.

2. (mecazî) piçek, kêm, hinek

   Ger çipek jî hiş di serê te heba, te wa nedigot.

• Qedeha xwe ta çipa dawîn bi ser dilê xwe de kir, destê xwe bi serûçavên xwe de anî. Paşî destê xwe kir berîka xwe de û parçehelbesta xwe deranî. Xemek xweşik ket ser rûyê wî, dişibî mijek binefşî. Ji xwe re got: Helbest jiyanek bi serê xwe ye, wek tê gotin, zimanê xwedayan e. Ev tenêtiya min, esmanê sayî, dara şên, çîrok û şano, hemî bedewî û delaliyên vê jiyanê helbest in. 'Neke' û 'here' yên keçan, axîn û nalînên kuran, xwişîn û lemelema kanîkan, berfa rizde û betenan, hemî helbest in. Jiyana helbest tê de nemîne, dê bibe cemed û qeşayek bêtam û bêbêhn. — (Reûf Bêgerd: Mirina helbestvanekî, wergerrandin ji soranî: Husein Muhammed, Nefel.com, 10/2009)

Onomatopoetîk, bide ber îbrî טיפה (ṭipa)

çip mê

1. xwe çip kirin: xwehilavêtin
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)