qûç

• IPA^(kilîd): /quːt͡ʃ/
• Kîtekirin: qûç

qûç mê

1. kom, part, tişten li ser hev kombûyî.

   "qûça keviran"

   • Carinan dudu, carinan jî sê çar heb (fêkî) bi hev re ji darê dihatine hilkirin û ji destê Husênê biçûk derbasî destên Remezan dibûn, ji wir jî diçûne erdê, li ser hev dibûne qûç. — (Mîran Janbar, Qolyeya Cécileê, Weşanxaneya Lîs, 2012, çapa 1em, r. 38, ISBN 9786054497010)

• koc

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.

Kevirên li ser hevdû hatine kom kirin û dibe ku heta metreyek jî bilind be. Ji bo çend armancan têne avakirin. 1- Ji bo nişankirina tuxuba tê bikaranin. 2- Dema yek bixwaze nişan bike ku erdek yan ciyek li çol û beyaran ya wîye, qûçan li wir ava dike. Kî pêşiyê qûçan ava bike ew der dibe milkê wî kesî.

qûç nêr

1. kuç ji bo kevir û amûrên drêj ne vezelandî, rep

   Min kevir avêt qûç hat.

   Me di tixûb de kevirek qûç anî.

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.