dehbe

dehbe

1. kesê mirovane tevnagere
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. hov, wehşî, dirinde, barbar, yamyam, merxûr, serxûr, mirovxwer, kanîbal, kûvî
   • Heger hûn dev ji alema mirovahiyê berdin, -qet wan têkilî vî tiştî nekin- bi tenê li cîhana kûçikan, li ya gêrikan, li ya gumgumok û marmarok û li ya wawîkan binêrin; hûn li avî û bejayiya vê dinyayê, li qewm û ehlên herî rezîl û riswa, li milet û qebîleyên herî bi paş de mayî jî binêrin, ne mimkun e ku hûn li ucûbeyeke –wek dewleta tirkan- weha rast werin. Ne mimkun e ku hûn li naxireke din, li keriyekî din, li refekî din û li dehbe û yamyamên weha ecêb, rast werin. — (Enwer Karahan: Çavsoriya dewleta ceberût û helwêsta Abdulah Demîrbaşî, Nefel.com, 6/2007)

• kurdî-erebî: ده‌هبه‌‎

• dahbe

Herwiha teba ji aramî ܕܸܒܵܐ‎ (debba, “hirç”), hevreha akadî debû, ge'ezî dib, erebî دُبّ‎ (dubb), îbrî דֹּב (dob / dov), ugarîtî d-b

• Soranî: دەعبا‎ (de'ba)

dehbe

1. hov, wehşî, dirinde, barbar, yamyam, merxûr, serxûr, mirovxwer, kanîbal, ademxwer, kûvî
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

• dehbeyane
• dehbetî
• dehbeyî