ទន្ត
ទ័ន សំ. បា. ( ន. ) ធ្មេញ, ភ្លុក; (រ. ស.) ព្រះទន្ត (ធ្មេញក្សត្រ) ។ ព. កា. ទន្តា (ទ័ន-តា) ធ្មេញទាំងឡាយ ។
ទន់ ព. បុ. ( កិ. ) ជម្រះធ្មេញនៅពេលលុបលាងមុខមាត់ : លោកគ្រូតើនអើយ កំពុងទន្ត គឺលោកគ្រូកំពុងលុបលាងព្រះភក្រ្តជម្រះព្រះទន្ត ។ (រ. ស. បុ.) : ស្ដេចតើនចាកនិទ្រា នៅវេលាព្រហាមស្រាង មានគ្រប់គ្រឿងសម្អាង ស្ដេចទ្រង់ទន្តជម្រះភក្ត្រ (ទ្រង់ស្រពព្រះភក្ត្រជម្រះព្រះទន្តា) ។ ក្នុងសាស្ត្រាល្បែងមានច្រើនអន្លើ ។