• ՄՀԱ՝ [ʃut]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ շուտ

վանկեր՝ շուտ 

Թերևս բնիկ հնդեվրոպական՝ *skheud՝ *skeud- «գցել, նետել, հալածել, (անանցողական) նետվել, շտապել» արմատից. հմմտ. պարսկերեն zūd «փութկոտ, արագաշարժ, շուտ, արագ»։

1. շուտափույթ, արագորեն, անմիջապես ◆ Շու՛տ գնա՝ գիրքը բեր։
2. կարճ ժամանակում, առանց ուշանալու, ոչ երկար ժամանակով ◆ Գնա, բայց շուտ վերադարձիր։
3. անմիջապես, իսկույն, որևէ բան լինելուն՝ ասելուն պես ◆ էլ այստեղ, -ասաց, -մնալ չեմ կարող, -և շուտ նավ նստեց, ընկավ ճանապարհ (Շիրվանզադե)
4. որևէ նշված ժամանակից՝ ժամանակակետից առաջ ◆ Այդ դեպքը մեր պատմությունից շուտ Է եղել։

1. (հնացած, ժողովրդական) նախկին, առաջվա ◆ Շուտ ժամանակներում մի ծերուկ Է եղել։

1. շուտափույտ, արագ, արագորեն, արագաբար, անմիջապես, իսկույն, իսկույնևեթ, փույթ, (հնց․) շուտկեկ, (ժղ․)
2. տե՛ս վաղ
3. տե՛ս նախկին

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։