• ՄՀԱ՝ [kt͡sik]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ կծիկ

վանկեր՝ կ(ը)•ծիկ 

Թերևս բնիկ հնդեվրոպական՝ *gig՛- (-իկ ածանցով) «պտտել, ծռել» արմատից. հմմտ. հին հնդկերեն jīhma-ga «ոլորագնաց», հայերեն կէզն (*geig՛h-) և այլն՝ իմաստի նրբերանգով։ Ավելի քիչ հավանական է *gu-g՛-՝ *geu- «ծռել» արմատից. հմմտ. լիտվերեն gùžas «կոնգոմ, ելունդ»։

1. հավասար փաթաթած և գունդ կազմած թել
2. գնդի նման հավաքված՝ փաթաթած բան
3. (գվռ․) կանանց ականջի վերևի մազի փունջ, քունքի մազ
4. (փխբ․) խճճված բան
5. կծկաձև մասեր մարմնի զանազան գործարաններում կամ հյուսվածքների կուտակումներում ◆ անոթենու կծիկ, պոչուկի կծիկ
6. (գվռ․) կուչ եկած՝ սմքած պառավ
7. (գվռ․) ծնոտ
8. (ծծկբ․) աղջիկ
9. ճոպանի՝ ճողորդալարի և այլն փաթեթ

1. կաժ, փաթաթ, գունդ, կծիծ, կլոք, խծիկ
2. խծուկ

1. կծիկ անել - կծկել, կծիկ կազմել
2. կծիկ գալ՝ դառնալ՝ լինել
   1. ինքն իրեն վրա փաթաթվելով կծիկ կազմել, փաթաթվելով գունդ կազմել
   2. կծկել, կուչ գալ
   3. խմբվել, խռնվել
3. կծիկ ընել (արևմտհ․) -
   1. կծիկ սարքել
   2. հավաքել, կուտակել
4. կծիկ կտրել -
   1. փաթաթվելով կծիկ կազմել
   2. կուչ գալ
   3. թնջուկ կազմել
5. կծիկը դնել - փախչել, կծկել
6. կծիկը հավաքել - փախչել, կծկել
7. կծիկը բանալ՝ բաց անել՝ բացել -
   1. գաղտնիքը բացել
   2. երկարորեն խոսել սկսել, շատախոսել
8. կծիկը ետ տալ -
   1. անհաջողության մեջ ընկնել
   2. փախչել, ծլկել
9. կծիկը ծալել - փախչել, կծկել
10. կծիկի ծայրը բացել - սկսել խոսել՝ պատմել մի բան

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։