• ՄՀԱ՝ [hy], [du]

վանկեր՝ դու 

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *to- արմատից (*t-ի ձայնեղացմամբ). հմմտ. ավեստերեն tu, լատիներեն tu, գոթերեն θu, լիտվերեն tu, հին սլավոներեն ty, թոխարերեն Բ tu:

անձնական դերանվան երկրորդ դեմքի եզակին, որ ցույց է տալիս այն անձը, որին դիմում է խոսողն իբրև իր խոսակից ◆ Ես թիթեռ լինեի, դու՝ կարմիր բոցկրակ։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Իսկ երեխաները դու մի ասիլ քնած չեն, ու էս բոլորը լսում են։ Հովհաննես Թումանյան

1. դու ինքդ - հենց դու, դու քեզ հետ, քո մեջ
2. քե՞զ ինչ
   1. քեզ չի վերաբերում, քո գործը չէ
   2. քեզ համար կարևորություն չունի, քո շահերին չի դիպչում
3. քեզ ու քեզ - դու քեզ հետ, քո մեջ
4. դու մի ասա

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։