Paracaídas

 

 

O paracaídas común (redondo) foi inventado como método salvavidas para quen ascendía en aeróstatos de aire quentado; trátase dun velamen grande con forma de paraugas utilizado para reducir a velocidade dunha persoa ou un obxecto que cae polo aire, e que se transporta nos avións como dispositivo de emerxencia,^[1] inicialmente fabricábase con seda.^[2] O invento do paracaídas adoita ser atribuído aos antigos chineses como unha variación dun gran papaventos quen de soster importantes pesos; os paracaídas de nailon foron inventados polos aliados a mediados da segunda guerra mundial cando as principais zonas produtoras de seda estaban en poder do Xapón.^[2]

Algúns paracaídas teñen un pequeno burato de tea no centro que se mantén pechado pero que se expande cando se abre o paracaídas, de xeito que minimiza o tirón inicial da desaceleración.

O deseño dos paracaídas foi mellorando co paso do tempo; existen deseños especiais controlan a velocidade de descenso, o efecto do vento e manteñen a estabilidade segundo o peso e a forma do obxecto que transportan. Outros paracaídas especiais utilízanse para desacelerar naves espaciais, foguetes experimentais, avións e coches deportivos.

O parapente é unha variante que a diferenza do paracaídas deportivo moderno é máis ancho e ten un perfil moito máis aerodinámico, o que lle permite engalar dunha ladeira a pé, voar e remontarse no aire por períodos prolongados así como alcanzar grandes distancias en determinadas condicións climáticas.

 

O primeiro intento coñecido de lanzarse en paracaídas tivo lugar en Córdoba, España, no ano 852, con éxito parcial, pois Abbás Ibn Firnás (عباس بن فرناس), o home que saltou, sufriu algunhas feridas ao caer.^[3] O uso do paracaídas tamén foi suxerido por Leonardo dá Vinci e pouco despois polo humanista e enxeñeiro Fausto Verancio, autor do máis antigo precedente coñecido dun paracaídas, representado como «homo volans» na estampa 38 da súa obra de enxeños «Machinae Novae», publicada cara a 1616.^[4] André Jacques Garnerin, o 22 de outubro de 1797, logrou ser o primeiro humano que protagonizou saltos en paracaídas desde o seu globo de hidróxeno a 350 m de altitude en París.^[5][6] En adiante, os paracaídas convertéronse nun elemento habitual do equipamento dos pasaxeiros dos globos aerostáticos. Ao principio da primeira guerra mundial utilizáronse con certo éxito, pero foron sacados de primeira liña por resultar, segundo as altas autoridades militares, pouco varoniles e unha opción rápida de salvación antes de tentar salvar o propio aparello. Štefan Banič doara a súa patente ao Exército dos Estados Unidos de América, era un tipo de paracaídas similar a un paraugas que como eixo central tiña o corpo do paracaidista^[7].

Durante a segunda guerra mundial, os exércitos xeneralizaron o uso dos paracaídas mediante corpos especiais, que eran lanzados en zonas situadas detrás das liñas do inimigo desde avións de transporte.^[7] A miúdo a altura de voo era pequena e os paracaídas estaban deseñados de forma que se abrisen automaticamente ao saltar mediante grandes cintas unidas ao avión de transporte. Nas guerras posteriores, os paracaídas utilizáronse para deixar caer equipamento pesado, como tanques, camións e canóns. A tea dun paracaídas de equipamento pesado pode chegar a medir até 30 m de diámetro. Na década de 1970 o paracaidismo deportivo fíxose moi popular grazas a un sistema de liberación rápida do paracaídas principal e apertura do reserva baseado no Sistema de Triplo anel deseñado polo enxeñeiro Bill Booth que permitía a calquera persoa realizar o deporte facilmente.^[8]

• Colector: é onde se achan o/os paracaídas.^[9]
• Arnés: é o conxunto que suxeita ao piloto, desde onde xorden as bandas que suxeitan os colectores á persoa.
• Campá principal: nos sistemas piggy-bag o paracaídas principal vai aloxado na parte inferior do colector e vai unido ao arnés polo sistema de liberación de tres aneis, situado sobre os ombreiros.
• Campá de reserva: nos sistemas piggy-bag o paracaídas de reserva atópase na parte superior do colector e está unido ao arnés.
• Dispositivo de apertura:^[9]
  • Anel de apertura: é un cilíndrico plástico ou unha bóla, xeralmente situado na parte superior do pilotillo extractor. Esta anel atópase ao final do colector, nun peto, á dereita. A extracción da bóla, extrae o pilotillo extractor do paracaídas.
  • Pilotillo extractor: situado no peto na parte inferior do colector. Ao lanzar o anel, extrae o pilotillo, que co aire provoca a apertura do colector do paracaídas principal.
• Dispositivo de liberación: permite separar ao paracaidista da súa campá principal en caso de emerxencia e atópase na parte frontal dereita do arnés.
• Dispositivo de apertura de reserva: normalmente situada na parte frontal esquerda do arnés. Permite a saída do paracaídas de reserva cando se tira dela.
• Sistema automático de apertura: este sistema opcional actívase a unha velocidade determinada respecto da altura pre-configurada e permite a apertura automática do paracaídas de reserva.
• RSL: é unha cinta que conecta a campá principal co cable de apertura de colector do reserva, por tanto permite que ao efectuar a liberación do paracaídas principal automaticamente este extráiase a campá de reserva.
• Os mandos: permiten o manexo do paracaídas unha vez aberto.^[9]

• Parapente

• The European Military Parachuting Association

• Invento del Paracaídas Arquivado 29/06/2020, en Wayback Machine.
• US1108484 Patente do paracaídas de Štefan Banič.