Linguas da Unión Europea

As linguas oficiais da Unión Europea aparecen reflectidas no Regulamento 1 de 1958 do Consello da CEE. Coas correspondentes modificacións posteriores [1]^{[Ligazón morta]}, as linguas oficias son:

inglés · alemán · castelán · croata · dinamarqués · eslovaco · esloveno · estoniano · finés · francés · grego · húngaro · italiano · letón · lituano · maltés · neerlandés · polaco · portugués · sueco · checo · búlgaro· gaélico irlandés · romanés.

A proporción da poboación da UE que fala as principais linguas oficiais, como linguas materna e non materna, é:

(Font: [2])

Algunhas das linguas son oficiais en diversos estados membros. En total son 28 estados membros e 23 linguas oficiais.

 

 

 

 

O réxime lingüístico prevén, no artigo 6 [3]^{[Ligazón morta]}, que cada institución da Unión regulará a modalidade de emprego nos seus regulamentos internos. Por razóns prácticas a meirande parte das institucións empregan nas súas sesións internas de traballo tres linguas principais:

• O inglés é a lingua oficial de dous estados membros: Irlanda e Malta. Na Unión Europea é a lingua máis empregada como segunda lingua
• O francés é a lingua oficial de tres estados membros fundadores da Comunidade Europea: Francia, Bélxica e Luxemburgo. As sucesivas ampliacións da Unión fixeron que perdese poder, pese a isto a lingua conserva unha influencia internacional debido a razóns históricas e políticas.
• O alemán é a lingua oficial da Alemaña, Austria, Bélxica, Luxemburgo e o Tirol do Sur. É a lingua materna maioritaria na Unión Europea, e a segunda como segunda lingua.

Tras estas linguas lle seguen de lonxe o italiano, o polaco e o castelán.

O coñecemento das tres linguas principais, como segunda lingua, é o seguinte:

Font: [4])

Nas linguas que aparece (n/d) significa que a lingua seleccionada non está entre as tres máis faladas.

O Consello da Unión Europea, celebrado no Luxemburgo o 13 de xuño do 2005, adoptou un acordo que lle dá ás linguas cooficiais nos estados membros certo recoñecemento nas institucións da Unión([5]). O emprego das linguas queda regulado por un acordo administrativo entre o estado membro e as institucións europeas. Este acordo permite o emprego das linguas aínda que as limita ás:

• Traducións oficiais dos actos do Parlamento Europeo e do Consello.
• Traducións dos parlamentarios a tódalas linguas da unión.
• Comunicacións escritas ás institucións da Unión e a correspondente resposta.

O 16 de novembro do 2005, o presidente do Comité das Rexións, Peter Straub, asinou un acordo no que por primeira vez permite o emprego do galego, do vasco, e do catalán nunha institución da Unión.([6]).

As linguas rexionais e minoritarias aparecen definidas na "Carta europea das linguas rexionais e minoritarias", tratado internacional asinado pola maioría dos estados da UE, como as linguas propias tradicionalmente empregadas pola poboación dun territorio cuxo número de falantes é menor que a lingua hexemónica do estado.([7]).

Nesta definición inclúense [8]:

• As linguas propias dunha rexión ou de diversos estados. Aquí se atopan o galego, o catalán e o éuscaro xunto co aragonés, o asturiano, o bretón, o caxubo, o córnico, o escocés, o frisón, o friulano, o gaélico escocés, o galés, o mirandés, o occitano, o sardo, o sorabo, e o valón.
• As linguas oficiais dun estado, pero minoritarias noutro:
  • o caso do alemán en Bélxica, Dinamarca, Francia e Italia.
  • o italiano en Eslovenia .
  • o húngaro na Romanía, Eslovaquia, Eslovenia e Austria.
  • o dinamarqués na Alemaña.
  • o albanés, o grego, o serbocroata e esloveno en Italia.
  • o ruso na Estonia, Letonia e Lituania.
• As linguas oficiais en perigo: o gaélico irlandés, e o luxemburgués (oficial no Luxemburgo pero non na Unión).
• As linguas non territoriais: o romaní, e o ídiche.

O galego é dende finais de 2005 lingua presente nas institucións europeas. O seu uso xa é oficialmente un feito no Comité de Rexións. O Parlamento Europeo aprobou a utilización das linguas cooficiais de España, entre elas o galego, nas comunicacións dos cidadáns co Parlamento Europeo. Os acordos tamén permiten o uso do galego no Consello de ministros da Unión Europea e na Comisión Europea. Os cidadáns e cidadás que desexen dirixirse en galego ao Defensor do Pobo europeo tamén o poden facer, en virtude da entrada en vigor dun convenio entre España e este organismo comunitario. A introdución do galego na Unión Europea é un recoñecemento ao plurilingüismo natural dos países que a integran. O certo é que algunhas das linguas cooficiais dos estados ou linguas minoritarias contan cun número de falantes maior ca outras oficiais, e mesmo cun status semellante dentro dos seus territorios. A Constitución española de 1978 recoñece a cooficialidade das linguas do Estado.

Os cidadáns e as cidadás de Galicia que se dirixan aos órganos europeos que os representan poden usar tamén o galego para esas comunicacións e teñen dereito a recibir contestación nesta lingua.

Eurodiputados gallegos como José Posada, Camilio Nogueira ou Ana Miranda utilizaron o galego reintegracionista no Parlamento Europeo, sendo traducidos por tradutores de portugués.^[1][2]

• Euromosaic
• Mercator
• Estudo Euromosaico
• Portal das linguas de Europa
• Eurolang, axencia da UE para as linguas minorizadas.
• European Bureau for Lesser-Used Languages (EBLUL), oficina non gobernamental para a promoción da diversidade lingüística.