LZ 129 Hindenburg

O LZ 129 Hindenburg foi fabricado pola Luftschiffbau Zeppelin en 1935 cun custo de 500 000 libras; fixo o seu primeiro voo o 4 de marzo de 1936.

O dirixíbel tiña un novo deseño, completamente feito de duraluminio: 245 m de longo, 41 m de diámetro, 16 bolsas (14 de hidróxeno e 2 balóns de ar) cunha capacidade de 200.000 m³ de gas, cun impulso útil de 112,1 toneladas (1.099 MN), grazas a catro motores diésel Daimler-Benz de 1.200 CV (890 kW). Acadaba unha velocidade máxima de 135 km/h.^[1]

O Hindenburg era máis longo que tres Boeing 747 xuntos. Orixinalmente, tiña capacidade para 50 pasaxeiros —sendo aumentada até 72 en 1937—, e contaba cunha tripulación de 61 persoas. Por razóns aerodinámicas, as dependencias dos pasaxeiros atopábanse dentro da estrutura do dirixíbel, e non en góndolas. Foi cuberto con tea de cotón, vernizada con óxido de ferro e acetato-butirato de celulosa impregnado de po de aluminio (o po de aluminio e o óxido de ferro forman unha mestura chamada «termita» que é moi inflamábel).

A primeira época do Hindenburg viña avalada polos numerosos logros do seu predecesor, o LZ 127 Graf Zeppelin, que xa para entón voara un millón de millas (1 609 344 km). Durante 1936, no seu primeiro ano de uso comercial, o Hindenburg voou 308.323 quilómetros, transportando 2798 pasaxeiros e 160 t de carga e correo. Cruzou 17 veces o océano Atlántico, 10 das cales foi aos Estados Unidos, e as sete restantes ao Brasil. En xullo do mesmo ano, bateu un récord ao cruzar dúas veces o océano en 5 días, 19 horas e 51 minutos.

O réxime nazi apropiouse da imaxe do Hindenburg como unha mostra da grandeza do poderío alemán. O 1 de agosto de 1936, durante a inauguración dos Xogos Olímpicos de Berlín, o dirixíbel sobrevoou o estadio olímpico intres denantes da aparición de Adolf Hitler.

 

O 6 de maio de 1937, o dirixíbel Hindenburg incendiouse e destruíuse durante un intento de aterraxe na Estación de Ar Naval Lakehurst en Mánchester Township, Nova Jersey, Estados Unidos.

Ás 19:25, mentres o Hindenburg xa largara os amarres e se achegaba á torre, observouse na popa un escintileo de fogo de santelmo, que son faíscas extensas e inermes de electricidade estática (había unha tormenta eléctrica e o ar estaba cargado eléctricamente). Repentinamente, prendeuse lume na parte superior da popa, estendéndose case instantaneamente por todo o dirixíbel mentres a estrutura caía lentamente sobre os pasaxeiros, que saltaban dende unha altura de 15 metros. En menos de 40 segundos, o dirixíbel destruíuse totalmente.^[2]

Das 97 persoas a bordo (36 pasaxeiros e 61 tripulantes), houbo 35 mortes (13 pasaxeiros e 22 tripulantes).^[1] Un traballador en terra tamén morreu, sumando un total de 36 falecementos.^[2] O desastre foi amplamente cuberto en impactantes vídeos, fotografías e nunha crónica radial gravada por Herbert Morrison, testemuña do desastre, o cal foi retransmitido ao día seguinte.^[3]

• O primeiro álbum do grupo británico Led Zeppelin leva na súa portada unha imaxe do desastre.^[2]

• En 1975 estreouse a película The Hindenburg, baseada nos feitos ocorridos o día do desastre, cunha trama de ficción que explica a explosión da aeronave como un atentado.

• En 2011 fíxose outra película, Hindenburg, narrando a verdadeira causa do incendio.

• No capítulo Bart the Fink da sétima tempada de The Simpsons, a chequeira de Bart amosa en cada páxina o accidente do LZ 129 Hindenburg.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  LZ 129 Hindenburg

• Vídeo da viaxe do Hindenburg, incluíndo o accidente.
• Vídeo do accidente coa narración de Herbert Morrison (en inglés).
• Investigación do FBI sobre o desastre (en inglés).