Hinduísmo

A palabra hindú deriva do indo-aryan^[1]/sánscrito^[2] raíz Sindhu.^[2][3] O cambio sonoro protoiraniano *s > h ocorreu entre o 850 e o 600 a. C., segundo Asko Parpola.^[4]

O uso do termo inglés "hinduísmo" para describir unha colección de prácticas e crenzas é unha construción bastante recente: foi usado por primeira vez polo raxá Ram Mohan Roy en 1816–17.^[5] O termo "hinduísmo" foi acuñado ao redor de 1830, e apropiado por aqueles indios que se opoñían ao colonialismo británico, e que querían distinguirse dos musulmáns e dos cristiáns.^[2][6][7][8] Antes de que os británicos comezasen a categorizar as comunidades estritamente pola relixión, os indios xeralmente non se definían exclusivamente a través das súas crenzas relixiosas; en cambio, as identidades foron en gran parte segmentadas en función da localidade, lingua, varṇa, jāti, ocupación, e seita.^[9]No ensaio de D. N. Jha Buscando unha identidade hindú, escribe: "Ningún indio se describiu como hindús antes do século XIV" e "O hinduísmo foi unha creación do período colonial e non pode reclamar ningunha gran antigüidade."^[10] Ademais escribiu: "Os británicos tomaron prestada a palabra "hinduísta" da India, déronlle un novo significado e o significado reimportárono á India como un fenómeno reificado chamado hindú."^[11] No século XVIII, os comerciantes e colonos europeos comezaron a referirse colectivamente aos seguidores das relixións indias como hindús.^[10]

 

A palabra "hindú" é moito máis antiga, e crese que foi usada como nome para o río Indo na parte noroeste do subcontinente indio.^[5][2][a] De acordo con Gavin Flood, "O termo hindú aparece primeiro como un termo xeográfico persa para as persoas que vivían máis aló do río Indo (sánscrito: Sindhu)",^[2] máis concretamente na inscrición de Darío I do século VI a.C. (550–486 a.C.).^[12] O termo "hindú" nestes rexistros antigos é un termo xeográfico e non se refería a unha relixión.^[2] Entre os primeiros rexistros coñecidos de "hinduísta" con connotacións de relixión pódese atopar no texto chinés do século VII d.C. "Rexistro das rexións occidentais" de Xuanzang,^[12] e o texto persa do século XIV Futuhu's-salatin de Abdul Malik Isami.^[b]

{{efn|Hai varias opinións sobre a mención máis antiga de 'hindú' no contexto da relixión:

• Flood 1996, p. 6 afirma: "Nos textos árabes, Al-Hind é un termo usado para o pobo da India actual e 'hindu', ou 'hindoo', foi usado a finais do século XVIII polos británicos para referirse ao pobo de "Hindustán", a xente do noroeste da India. Finalmente, "hindú" converteuse en prácticamente equivalente a un "indio" que non era musulmán, sikh, xainista ou cristián, abarcando así unha serie de crenzas e prácticas relixiosas. O "-ismo" foi engadido ao hindú ao redor de 1830 para denotar a cultura e relixión dos brahmanes de alta casta en contraste con outras relixións, e o termo foi pronto apropiado polos propios indios no contexto da construción dunha identidade nacional oposta ao colonialismo, aínda que o termo " O hindú foi usado en textos haxiográficos en sánscrito e bengalí en contraste con "Yavana" ou musulmán xa no século XVI".
• Sharma 2002 e outros estudosos afirman que o erudito chinés do século VII Xuanzang, cuxa viaxe de 17 anos á India e as interaccións coas súas persoas e relixións foron rexistradas e preservadas na lingua chinesa, usa o termo transliterado In-tu cuxa "connotación desborda no relixioso".(Sharma 2002) Xuanzang describes Hindu Deva-temples de principios do século VII d.C., culto á divindade Sol e a Shiva, os seus debates con estudosos das escolas Samkhya e Vaisheshika de filosofías hindús, monxes e mosteiros de hindús, xainistas e budistas (tanto Mahayana como Vaisheshika). Theravada), e o estudo dos Vedas xunto cos textos budistas en Nalanda. Ver tamén Gosch & Stearns 2007, pp. 88–99, Sharma 2011, pp. 5–12, Smith et al. 2012, pp. 321–324.
• Sharma 2002 menciona tamén o uso da palabra hindú en textos islámicos como os relacionados coa invasión árabe de Sindh no século VIII por parte de Muhammad ibn Qasim, o texto de Al Biruni do século XI Tarikh Al-Hind e os do período do sultanato de Delhi, onde o termo hindú conserva as ambigüidades de incluír todas as persoas non islámicas, como os budistas, e de ser "unha rexión ou unha relixión".".
• Lorenzen 2006 safirma, citando a Richard Eaton: "unha das primeiras aparicións da palabra 'hindu' na literatura islámica aparece na obra persa de 'Abd al-Malik Isami, Futuhu's-Salatin, composta no Deccan en 1350. Neste texto. , 'Isami usa a palabra 'hindi' para significar indio no sentido etno-xeográfico e a palabra 'hindu' para significar 'hindú' no sentido dun seguidor da relixión hindú.".(Lorenzen 2006, p. 33)
• Lorenzen 2006, pp. 32–33 tamén menciona outros textos non persas como os Prithvíráj Ráso de Canda Baradai do século XII, e evidencias de inscricións epigráficas dos reinos de Andhra Pradesh que loitaron contra a expansión militar das dinastías musulmás no século XIV, onde a palabra hindú implica en parte. unha identidade relixiosa en contraste cos "turcos" ou a identidade relixiosa islámica.
• Lorenzen 2006, p. 15 afirma que un dos primeiros usos da palabra hindú no contexto relixioso, nunha lingua europea (español), foi a publicación en 1649 de Sebastiao Manrique.

Thapar afirma que a palabra hindu atópase como heptahindú nos Avesta, equivalente ao rigvédico sapta sindhu, mentres que hndstn (pronunciado Hindustán) é atopado nunha inscrición do sasánida do século III d.C., ambas as dúas referidas a partes do noroeste da Asia meridional.^[13] O termo árabe al-Hind referíase ás persoas que viven alén do río Indo.^[14] Este termo árabe procede á súa vez do termo persa preislámico Hindū, que se refire a todos os indios. No século XIII, Hindustán xurdiu como unha alternativa popular ao nome da India, que significaba a "terra dos hindús"^[15][c]

O termo hindú utilizouse máis tarde de forma ocasional nalgúns textos posteriores sánscritos, como os Rajataranginis de Caxemira (Hinduka, c. 1450) e nalgúns textos en bengalí dos séculos XVI a XVIII. O movemento relixioso hindú Vaisnavismo gaudía do século XVI o XVIII, incluíao nos textos Chaitanya Charitamrita e Chaitanya Bhagavata. Estes textos utilízano para distinguir aos hindús dos musulmáns, aos que chaman yavanas (estranxeiros) ou mlecha (bárbaros), e o texto Chaitanya Charitamrita do século XVI e o texto Bhakta Mala do século XVII utilizan a frase "dharma hindú.^[17] Foi só cara a finais do século XVIII cando os comerciantes e colonos europeos comezaron a referirse aos seguidores das relixións indias colectivamente como hindús.^[d]

O termo "hinduísmo", entón escrito como "hindooísmo", introduciuse na lingua inglesa no século XVIII para denotar as tradicións relixiosas, filosóficas e culturais nativas da India.^[21]

O hinduísmo inclúe unha diversidade de ideas sobre espiritualidade e tradicións, pero non ten orde eclesiástica, ningunha autoridade relixiosa incuestionable, ningún órgano de goberno, ningún profeta(s) nin ningún libro sagrado vinculante; Os hindús poden elixir ser politeísta, panteísta, panenteísta, pandeísta, henoteísta, monoteísta, monista, agnóstico, ateo ou humanista.^[22][23][24] Segundo Doniger, "as ideas sobre todas as cuestións principais da fe e do estilo de vida: o vexetarianismo, a non violencia, a crenza no renacemento, incluso o as casta) son temas de debate, non de dogma."^[9]

Debido á ampla gama de tradicións e ideas que abarca o termo hinduísmo, é difícil chegar a unha definición completa.^[2] A relixión "desafía o noso desexo de definila e categorizala".^[25] O hinduísmo foi definido de varias maneiras como unha relixión, unha tradición relixiosa, un conxunto de crenzas relixiosas e "un modo de vida".^[26][e] Desde o punto de vista léxico occidental, o hinduísmo, refírese adecuadamente como relixión, o igual que con outras fes. Na India, prefírese o termo "dharma", que é máis amplo que o termo occidental "relixión"..^[27]

O estudo da India e as súas culturas e relixións, e a definición de "hinduísmo", foron moldeados polos intereses do colonialismo e polas nocións occidentais da relixión.^[28][29] Desde a década de 1990, esas influencias e os seus resultados foron o tema de debate entre os estudosos do hinduísmo.^[28][f] e tamén foron tomadas polos críticos da visión occidental sobre a India.^[30][g]

Dunha forma xeral, é unha das relixións máis tolerantes coñecidas, excepto polo sistema de castas. Os hindús seguen un sistema estrito de castas que determina o status de cada persoa. O nacemento nunha determinada casta é o resultado do karma producido en vidas pasadas. Soamente membros das castas máis elevadas, brámanes, poden realizar os rituais hindús e ter posicións de autoridade nos templos hindús. "Hinduísmo" é unha palabra que orixinalmente indicaba unha rexión xeográfica. Por ese motivo, algúns grupos indianos máis tradicionalistas defenden que a relixión é máis adecuadamente chamada de Sanatana Dharma, significando "relixión eterna".

A teoloxía hinduísta fundaméntase no culto aos avatares da divindade suprema, Brahma. Destaca particularmente a Trimurti - o propio Brahma, Shiva e Vishnu. Pode parecer estraño para os padróns dunha cultura cristiá, mais o culto directo aos membros da Trimurti é relativamente raro -en vez diso, acostúmase render culto a avatares máis específicos e máis próximos da realidade cultural e psicolóxica dos practicantes, como por exemplo Krishna, avatar de Vishnu e personaxe central do Bhagavad Gita-.

Aínda que se afirme que foi na cultura hinduísta onde tiveron orixe tres outras importantes relixións: o budismo, o xainismo e o sikhismo, os indólogos colocan o xainismo como ben anterior ao bramanismo que orixinou o hinduísmo, e o budismo garda relación co xainismo e o sankhya-ioga.

Talvez o espírito hindú, que non se inspirou por un home ou muller en particular, poida ser mellor comprendido nos Rigveda, a "máis antiga escritura relixiosa do mundo." :

Sánscrito: एकम् सत् विप्रा: बहुदा वदन्ति

Transliteración: ekam sat viprāh bahudā vadanti

Galego: "A verdade é única, aínda que os sabios a coñezan como moitas."

— Rigveda (Libro I, Himno CLXIV, Verso 46)

Esencialmente, calquera forma de práctica espiritual seguida con fe, amor e persistencia levará ao mesmo estado final de autorrealización. Polo tanto, o pensamento hindú distínguese por estimular enfaticamente a tolerancia polas diferentes crenzas, sobre a base de que sistemas temporais non poden declarar seren a única comprensión da verdade transcendental.

Para os hindús, esa idea foi unha forza activa na definición do 'dharma eterno'. É para o hinduísmo o que o infinito ser divino de Advaita é para a existencia, permanecendo eternamente inmutábel e autoiluminado, central e penetrante, a despeito de todo o caos á súa volta.

 

O hinduísmo repousa sobre o fundamento espiritual dos Vedas, velaí o nome Veda Dharma.

"O camiño eterno" (en sánscrito सनातन धर्म, Sanātana Dharma), ou a "filosofía perenne/harmonía/fe", é o nome que se usou para representar o hinduísmo desde a antigüidade. De acordo cos hindús, transmite a idea de que certos principios espirituais son intrinsecamente verdadeiros e eternos, transcendendo as accións humanas, representando unha ciencia pura da consciencia. Mais esa consciencia non é só aquela do corpo, da mente ou do intelecto, mais dun estado de espírito supramental que existe dentro e alén de nosa existencia, o inmaculado Ser de todo. A relixión dos hindús é a busca innata polo divino dentro do ser, a busca por encontrar a verdade que nunca foi perdida de feito. Verdade buscada con fe que poderá tornarse reconfortante luminosidade independente da raza ou do credo profesado. Na verdade, toda forma de existencia, dos vexetais e animais até o home, son suxeitos e obxectos do eterno Dharma. Esa fe innata, entón, é tamén coñecida por "arya/dharma nobre", "veda/dharma do coñecemento", "ioga/dharma da unión" e "dharma hindu" ou simplemente dharma.

O que pode ser comprendido como unha crenza común a todos os hindús son o dharma, a reencarnación, o karma, e a moksha (liberación) de cada alma a través de variadas accións de cuño moral e da meditación ioga. Entre os principios fundamentais inclúense aínda o ahimsa (non-violencia), coa primacía do gurú, a palabra divina Aum e o poder do mantra, amor á verdade en moitas manifestacións como Deus e deusas, e a comprensión de que a chama divina esencial (atman/brahman) está presente en cada ser humano e en todas as criaturas viventes, que poden chegar por diversas sendas á "verdade única".

 

Unha das formas prácticas do hinduísmo é o Ioga que significa Unión, son (prácticas espirituais), coñecidas como bhakti (amor, devoción), karma ioga (servizo altruísta), raxa ioga (meditación) e jñana ioga (Ioga da discriminación). Son descritos nos dous principais textos do hinduísmo IYoga: O Bhagavad Gita e Ioga Sutras de Patanxali. Os Upanishads son tamén de fundamental importancia como fundamentos filosóficos para este espiritualismo racional.

Outro maior aspecto do Dharma Hindu que é unha práctica común de todos os Hindús é o purushartha, ou "catro obxectivos da vida". Eles son kama, artha, dharma e moksha. Dise que todos os seres humanos seguen o kama (pracer, físico ou emocional) e artha (poder, fama e riqueza), mais brevemente, con maturidade, eles aprenden a controlar estes desexos, co dharma, ou a harmonía moral presente en toda a natureza. O obxectivo maior é infinito, cuxo resultado é a absoluta felicidade, moksha, ou liberación, tamén coñecida como Mukti, Samadhi, Nirvana etc.) do Samsara, o ciclo da vida, morte, e da existencia dual.

 

A vida humana tamén se ve como catro Ashramas ("fases" ou “estadios"). Eles son Brahmacharya, Grihasthya, Vanaprastha e Sanyasa. O primeiro cuarto da vida, brahmacharya (literalmente "pastar en Brahma") pásase en celibato, sobriedade e pura contemplación dos segredos da vida baixo os coidados dun Gurú, solidificando o corpo e a mente para as responsabilidades da vida. Grihastya é o estadio do xefe de familia, alternativamente coñecido como samsara, no cal o individuo casa para satisfacer kama e artha na vida conxugal e nunha carreira profesional. Vanaprastha é o gradual desapego do mundo material, ostensivamente entregando os seus deberes aos fillos e fillas, e pasando máis tempo en contemplación da verdade, e en peregrinacións santas. Finalmente, no sanyasa, o individuo vai a unha reclusión, xeralmente nun bosque, para encontrar a Deus a través da meditación Yog e pacificamente liberarse do seu corpo para unha próxima vida.

 

Pouco se coñece sobre a orixe do Hinduísmo, xa que a súa existencia antecede os rexistros históricos. Dise que o Hinduísmo derívase das crenzas dos Arianos, que residían nos continentes sub-indianos, ('nobres' seguidores dos Vedas), Dravidianos, e Harappanos. Algúns din que do Hinduísmo naceron o Budismo e o Xainismo, mais Heinrich Cimmer e outros indólogos afirman que o xainismo é moito anterior ao hinduísmo, e que o budismo deriva deste e do sankhya que en consecuencia afectaron o desenvolvemento da súa relixión mai. Diversas son as ideas sobre as orixes dos Vedas e a comprensión se os Arianos eran ou non nativos ou estranxeiros na India. A existencia do Hinduísmo data de 4000 a 6000 mil anos a.C.

É preciso salientar que actualmente hai dúbidas entre os estudosos sobre se se produciu ou non unha invasión ariana na India. Cuestiónase sobre a mestizaxe lenta, no canto de invasión violenta, cos dravidianos e outros pobos de orixe autóctona e mesmo mediterránea, existentes na rexión antes da chegada dos pastores-guerreiros vidos de Europa. Isto coloca en cuestión tamén a orixe do hinduísmo. Como reforzo a esta hipótese, a análise dos Rigvedas máis antigos (cerca de 1500 a.C.) mostra unha serie de fórmulas máxicas de propiedade de familias no poder, sen calquera indicación das prácticas de ioga que acompañan a filosofía sankhya, e que se documentan en selos de cerca de 2500/ a.C.

Historicamente, a palabra Hindú antecede o Hinduísmo como relixión; o termo é de orixe persa e primeiramente referíase ao pobo que residía no outro lado (do punto de vista Persa) do Sindhu ou Río Indus. Foi utilizado para expresar non soamente a etnicidade senón tamén a relixión Védica desde o século XV e XVI, por personalidades como o Guru Nanak (fundador do Sikhism). Durante o Británico Raj, a utilización do termo tornouse común, e eventualmente, a relixión dos Hindús Védicos denominouse 'Hinduísmo'. Na verdade, foi simplemente unha nova vestimenta para unha cultura que viña prosperando desde a máis remota antigüidade.

 

A India, a Illa Mauricia, e o Nepal así como a illa indonesia de Balí teñen como relixión predominante o hinduísmo; importantes minorías hindús existen en Bangladesh (11 millóns), Myanmar (7,1 millóns), Sri Lanka (2,5 millóns), Estados Unidos (2,5 millóns), Paquistán (4,3 millóns), Suráfrica (1,2 millóns), Reino Unido (1,5 millón), Malaisia (1,1 millón), Canadá (1 millón), Illas Fidxi (500.000), Trinidad e Tobago (500.000), Güiana (400.000), Países Baixos (400.000), Singapur (300.000) e Suriname (200.000).

As seis Astika (aceptando a autoridade dos Vedas), ou escolas filosóficas ortodoxas Hindú son Nyaya, Vaisheshika, Sankhya, Ioga, Purva Mimamsa tamén denominadas ('Mimamsa'), Uttara Mimamsa e 'Vedanta'). As escolas non védicas denomínanse Nastika, ou heterodoxas, e refírense ao Budismo, Xainismo e Lokayata. As escolas que continúan a influenciar o Hinduísmo hoxe son Purva Mimamsa, Ioga, e Vedanta.

Véxase filosofía Hindú para discusión sobre o significado histórico de Sankhya, Nyaya, e Vaisheshika.

O principal obxectivo do Purva ("cedo") ou da escola Mimamsa era estabelecer a autoridade dos Vedas. Consecuentemente a valiosa contribución desta escola ao hinduísmo foi a formulación das regras da interpretación Védica. Os seus adherentes consideraban que a revelación debería probarse a través da razón, e non acepta como un dogma cego. Este método empírico e eminentemente sensíbel de aplicación relixiosa é a chave para Sanatana/Hindu Dharma e foi especialmente desenvolvido por racionalistas como Adi Sankara e Swami Vivekananda. Para profundar máis neste tema vexa Purva Mimamsa

Xeralmente considérase que o sistema de Ioga xurdiu da filosofía Samkhya. Entrementres o ioga referido aquí, é especialmente o Raxa Yoga (ou unión a través da meditación). Baséase nun texto (que exerceu grande influencia) do santo Patanxali titulado Ioga Sutras, e é esencialmente unha compilación e sistematización da filosofía do Ioga meditacional. Os Upanishads e o Bhagavad Gita tamén son textos indispensábeis no estudo do Ioga.

A filosofía Sankhya é anterior ao Bramanismo, filosofía que deu orixe ao hinduísmo, como coloca o eminente indólogo Heinrich Cimmer no seu clásico Filosofías da India. Patanxali, monxe do sur da India, onde até hoxe a tradición tamil preserva elementos das filosofías prevédicas, tiña formación no sistema sankhya-ioga, indisociábel. O Sankhya compilouse ben antes de Patanxali (que viviu no século II a.C., por Kapila, que viviu pouco tempo antes de Buda. Unha diferenza importante entre sankhya e bramanismo é que o primeiro é dualista, e o segundo monista, mais ambos ven o espírito, ou Deus, como inmanente e transcendente ao mesmo tempo.

A diferenza máis significante de Samkhya é que a escola de ioga non soamente incorpora o concepto do Ishvara (ou Deus persoal) nunha visión do mundo metafísica, senón que tamén sustenta Ishvara como un ideal sobre o cal meditar. A razón é que Ishvara é o único aspecto de purusha (do infinito Terreo Divino) que non se mesturou con prakrti (forzas creativas temporais). Tamén utiliza as terminoloxías Brahman/Atman e conceptos profundos dos Upanishads, adoptando unha visión vedántica monista. A realización do obxectivo do Ioga coñécese como moksha ou samadhi. E, como nos Upanishads, busca o espertar ou a comprensión de Atman como sendo nada máis que o infinito Brahman, a través da (mente) ética, (corpo) físico meditación (alma) o único branco das súas prácticas é a 'verdade suprema.'

A escola Uttara ("tarde") Mimamsa é talvez a pedra angular dos movementos do Hinduísmo e certamente foi responsábel por unha nova onda de investigación filosófica e meditativa, renovación da fe e reformas culturais. Primeiramente asociada cos Upanishad e os seus comentarios por Badarayana, e Vedanta Sutra, o pensamento Vedanta dividiuse en tres grupos, iniciados polo pensamento e escrita ou Adi Sankara. A maioría da actual filosofía hindú está relacionada con mudanzas que se influenciaron polo pensamento Vedántico, o cal se focaliza na meditación, moralidade e centralización no Eu único no canto de rituais ou distincións sociais insignificantes como as castas.

Advaita literalmente significa "non dous"; trátase dun sistema non-dualista (a-dual), que salienta a unidade. O seu consolidador foi Adi Shankara (788-820). Shankara expuxo as súas teorías baseadas amplamente nos ensinos dos Upanishads e do seu gurú Gaudapada. A través da análise da consciencia experimental, el expuxo a natureza relativa do mundo e estabeleceu a realidade non-dual ou Brahman no cal Atman (a alma individual) ou Brahman (a realidade última) son absolutamente identificadas. Non é só unha filosofía, mais un sistema consciente de éticas aplicadas e meditación, direccionadas á obtención da paz e comprensión da verdade. Adi Shankara acusou as castes e insignificantes rituais ritual como tolos, e na súa propia maneira carismática, suplicou aos verdadeiros devotos a meditaren no amor de Deus e alcanzaren a verdade.

Ramanuxa (1040 - 1137) foi o principal propoñente do concepto de Sriman Narayana como Brahman o supremo. El ensinou que a realidade última posúe tres aspectos: Ishvara (Vishnu), cit (alma) e acit (materia). Vishnu é a única realidade independente, en canto alma e material son dependentes de Deus para a súa existencia. Debido a esta cualificación da realidade última, o sistema de Ramanuxa coñécese como non dualístico.

Ramanuxa, Madhva (1199 - 1278) identificou deus con Vishnu, mais a súa visión da realidade era puramente dualista, pois el comprendeu unha diferenciación fundamental entre o Deus supremo e a alma individual, e o sistema consecuentemente denominouse Dvaita (dualístico) Vedanta.

A máis popular forma de expresión de amor a Deus na tradición hindú é a través do puxa, ou ritual de devoción, frecuentemente utilizando o auxilio de murti (estatua) xuntamente con cancións ou recitación de oracións meditacionais en forma de mantras. Cancións Devocionais denominadas bhajan (escritas primeiramente nos séculos XIV-XVII), kirtan (eloxio), e arti (unha forma filtrada do ritual de lume Védico) son algunhas veces cantados xuntamente coa realización do puxa. Este sistema orgánico de devoción tenta auxiliar o Individuo a conectarse con Deus a través de medios simbólicos. Entrementres , dise que bhakta, a través dunha crecente conexión con Deus, é eventualmente capaz de evitar todas as formas externas e é enteiramente inmerso na beizón do indiferenciado amor á Verdade.

A palabra "tantra" significa "tratado" ou "serie continúa ", e aplícase a unha variedade de traballos místicos, ocultos, médicos e científicos ben como aqueles que agora nos consideramos como "tántricos". A maioría dos tantras foron escritos no final da Idade Media e xurdiron da cosmoloxía hindú e Ioga.

Referencias

• Arsha Vidya Gurukulam
• A Tribute To Hinduism