Heliópole

A cidade aparece xa nomeada no ano 3000 a. C.. Durante a dinastía II foi un importante centro astronómico. O gran sacerdote tiña o título de Xefe dos observadores. Durante o reinado de Dyeser, este título correspondía a Imhotep.

É probable que o templo solar de Heliópole fose similar ao tipo de templos solares de Abusir, construídos durante a dinastía V que, facía o ano 2400 a. C. estableceu o culto a Ra como culto principal. Atopáronse restos da muralla e dalgún templo, dos que o principal debía ser o de Amón e o de Ra. Consérvase un obelisco de Senusert I, dinastía XII, así como restos dunha capela de Dyeser. Unha ronsel da dinastía XVIII conmemoraba o peche mediante muros do recinto do templo. Tamén se acharon estatuas e restos de construcións da dinastía XIX.

Cara á metade do segundo milenio antes de Cristo, a cidade chegou ao seu máximo esplendor. Cara ao 1300 a.C. alcanzou a súa máxima extensión; o declive comeza durante o primeiro milenio.

Heliópole foi destruída durante a invasión persa do 525 a.C. e máis tarde no 343 a.C.. Tras a fundación de Alexandría, a cidade quedou marxinada e foi despoboándose lentamente. No século I a.C. era xa unha cidade practicamente deshabitada. No seguinte século, a maior parte dos monumentos foron trasladados a Alexandría e Roma. O resto serviu como canteira de materiais, empregados para construír edificacións no Cairo durante a Idade Media.

Os terreos de Heliópole mercounos unha compañía privada a principios do século XX e durante o período de protectorado británico construíronse edificios e repoboouse con coptos e estranxeiros. Co crecemento do Cairo, a capital incorporouna como un barrio máis da cidade durante a segunda metade do século XX.