Festival de Música e Artes de Woodstock

Todo o evento provocou un gran balbordo, coa conxestión das estradas próximas e a consideración de Bethel como "área de calamidade pública". O Festival de Woodstock representou un fito no movemento de contracultura dos anos 60, e marcou o auxe da era hippie.

Deu nome ó documental Woodstock, producido por Michael Wadleigh en 1970, que gañou un Óscar ao Mellor Documental no ano seguinte.

O festival coñécese polo nome de Woodstock porque era na vila de Woodstock, tamén en Nova York, onde se ía celebrar nun principio. Porén, a vila non ofrecía un espazo que puidese albergar tanta xente. Procurouse outra localización en Wallkill, mais houbo de cancelarse debido á oposición local. Sam Yasgur persuadiu ó seu pai para que permitise que se celebrase no seu campo de alfalfa no Condado de Sullivan, a uns 60 km ao suroeste de Woodstock.

Coas estradas ateigadas de coches, moitos asistentes camiñaron varios quilómetros até chegar á zona de concertos. Choveu durante a fin de semana, os servizos víronse saturados e a xente compartiu xantar, bebida e drogas. Houbo tres mortos^{[Cómpre referencia]}: un dunha sobredose de heroína, outro atropelado por un tractor mentres durmía nun campo, e outro por mor dunha caída.

Woodstock foi idealizado na cultura popular norteamericana como a culminación do movemento hippie: un festival "gratuíto" ao que medio millón de mozos acudiron para celebrar a paz e o amor. Lémbrase especialmente o sentido de harmonía social, a calidade da música, a enorme masa de asistentes e o ambiente, que reflectía as aspiracións dunha época.

O festival abriu oficialmente ás 17 horas con Richie Havens. Este día presentáronse actuacións máis leves, traendo a maior parte dos artistas folck que participaron.

• Richie Havens, abrindo coa súa guitarra de doce cordas e "High Flyin' Bird".
• Country Joe and the Fish, actuación de cinco cancións incluíndo "Janis" e "I-Feel-Like-I'm-Fixin'-to-Die Rag"
• John Sebastian, non convidado oficialmente, mais atopado vagando no medio do público e chamado a participar
• Incredible String Band: "Catty Come", "This Moment Is Different" e "When You Find Out Who You Are"
• Sweetwater, con "Motherless Child", "What's Wrong" e "Why Oh Why"
• Bert Sommer, con "Jennifer", "She's Gone", "Things Are Going My Way" e "Smile"
• Tim Hardin, "If I Were A Carpenter"
• Ravi Shankar, cun repertorio de cinco cancións, foi forzado a saír debido á choiva
• Melanie, "Beautiful People" e "Birthday of the Sun"
• Arlo Guthrie, "Coming Into Los Angeles", "Walking Down The Line" e "Amazing Grace"
• Joan Baez, concluindo unha actuación de cinco cancións con "We Shall Overcome"

As actuacións comezaron ás 12:15 do mediodía, e trouxo os principais artistas psicodélicos e de rock do festival.

• Quill, con "Waitin' For You"
• Santana: "Persuasion" e "Soul Sacrifice"
• Canned Heat, con "A Change Is Gonna Come" e "Going Up The Country"
• Mountain, que actuaron unha hora
• Janis Joplin, repertorio de dez cancións, incluíndo "Piece of My Heart"
• Sly & the Family Stone comezou ás 1:30 da mañá, con cancións como "Everyday People", "Dance To The Music", "Music Lover", e "Higher"
• Grateful Dead: "St Stephen", "Mama Tried", "Dark Star/High Time" e "Turn On Your Lovelight"
• Creedence Clearwater Revival, presentando "Born On The Bayou", "Bad Moon Rising" e "Suzy Q"
• The Who, comezou ás 3:00 da mañá do domingo, presentando unha longa actuación que incluía "Pinball Wizard" e "My Generation"
• Jefferson Airplane comezou ás 8:00 da mañá, fechando a xornada de sábado con "White Rabbit".

Os concertos comezaron ás 14 horas con Joe Cocker. Os eventos deste día acabarían atrasando a axenda do festival en nove horas, e no solpor o concerto aínda continuaba a pesar de que a maior parte do público xa marchara.

• Joe Cocker, comezou con "Delta Lady", "With A Little Help From My Friends" e outras cancións
• Despois da actuación de Joe Cocker caeu unha forte tromba de auga, atrasando o festival
• Country Joe and the Fish terminou a súa actuación aproximadamente ás 18:00 horas
• Ten Years After, presentando catro cancións, incluíndo "I'm Going Home"
• The Band, con dez cancións
• Blood, Sweat & Tears entrando na madrugada con cinco cancións, incluíndo "Spinning Wheel"
• Johnny Winter presentando "Tobacco Road" e Edgar Winter
• Crosby, Stills, Nash & Young, comezando aproximadamente ás 3:00 da mañá do luns, con temas acústicos e eléctricos por separado
• Paul Butterfield Blues Band, con cinco cancións, incluíndo "Everything's Gonna Be Alright"
• Sha-Na-Na, incluíndo "Who Wrote The Book of Love" e "Duke of Earl"
• Jimi Hendrix, que debería fechar o festival á media-noite, comezou ás 9:00 da mañá. Tocou dezaseis temas, finalizando con "Hey Joe".

Para conmemorar os 25 anos do superevento, 250.000 persoas reuníronse no Woodstock 94, en Saugerties, a 135 km de Nova York. Pagaron 135 dólares para oír a corenta grupos de rock. Outra edición celebrouse en 1999, rexistrando altos índices de violencia. O evento mostrouse economicamente inviábel e foi a última tentativa, fracasada, de revivir o mito de "paz e amor" do Woodstock orixinal.

• www.woodstock69.com (en inglés)