Cultura de Alemaña

Como foi dito enriba, a cultura alemá é indisociábel ao Romanticismo. A ese movemento a que o lema "Land der Dichter und Denker" presta o eloxio habería tamén que engadir outro aforismo menos laudativo "Land der Richter und Henker" (terra dos xuíces e carrascos) de Karl Kraus, que nos recorda o lado sombrío da cultura alemá.

George Clemenceau, pouco amigo dos alemáns, escribe, como nos relata Erika Mann na súa autobiografía "Ausgerechnet Ich" o seguinte sobre ese lado sombrío:

• Esta nación asocia a súa riqueza en cultura intelectual unha carencia fundamental na cultura moral.
• A natureza dos homes é amar a vida. A Alemaña non ten este culto. Na alma alemá, na arte, na literatura, na filosofía deste país hai falta de comprensión sobre aquilo que a vida verdadeiramente significa, aquilo que é a maxia e a grandeza da vida. E hai un ímpeto mórbido e atracción pola morte. Este pobo ama a morte. A divindade á cal se somete, cun receo que se mestura de voluptuosidade e de éxtase, é a morte. De onde ela gañou esta divindade eu non o sei. Lean os seus poetas de novo: por toda a parte a morte! A morte a pé, a morte a cabalo, sempre a morte. Pensen ben naquilo que lles digo sobre os alemáns. Eles aman a Guerra por si soa. A Guerra é un pacto coa morte. Na Guerra ven os alemáns o seu mellor amigo.

Menos dunha década despois da morte de Clemenceu, Erika Mann clasifica esta caracterización dos alemáns polo señor Clemenceu como "sinistramente acertada".

Erika Mann: "Sen dúbida que foi esta atracción mórbida e satánica pola morte de que el fala unha das forzas que atraeran os alemáns para o Nazismo. Non é por acaso que o símbolo das tropas de elite de Hitler é un cranio (Totenkopf). E por moi dinámico e vivo que o movemento nazi se teña vendido na propaganda, a divindade a que eles se rendían con éxtase era á morte. O romanticismo nazi non tiña calquera lugar para a "luz" ou o "luminoso". Os seus espíritos eran sobrios. E no entanto o desastre alemán non foi unha capitulación consciente ou intencional perante a catástrofe, a pesar de ter habido unha saudade inconsciente con ela. Foi antes polo señor Clemenceau a desaprobada falla fundamental de cultura moral que arruinou a nación".

Naceron en Alemaña compositores como Beethoven, Bach, Brahms, Schumann e Wagner. Moitas das maiores compañías de Ópera e Orquestras mundiais son de Alemaña. Algúns mestres, como Wilhelm Furtwängler son absolutamente paradigmáticos.

No Renacemento, Albrecht Dürer foi un dos nomes maiores. Max Ernst, no surrealismo; Franz Marc, na arte conceptual; Joseph Beuys, Bazon Brock e Wolf Vostell no neo-expressionismo Georg Baselitz. Coa chegada do nazismo, moitos intelectuais fuxiron de Alemaña, debido ás súas conviccións políticas ou por seren de raza xudía. Os efectos desta fuga en masa de "cerebros" aínda se fai sentir hoxe en Alemaña.

Goethe, Schiller e Heine son algúns dos máis importantes poetas alemáns. O movemento Sturm und Drang é característico do romanticismo alemán na literatura.

Filósofos como Kant, Hegel, Marx e Nietzsche están entre os máis importantes filósofos non só alemáns como do propio mundo.

Podemos citar a Martiño Lutero.

Entre os novelistas, atopamos Thomas Mann, Heinrich Mann, Klaus Mann, Hermann Hesse e Günter Grass

Os diarios de Victor Klemperer e de Anne Frank dannos unha visión do horror do período nazi.

Podemos referir científicos como Einstein, Born e Planck.

O desenvolvemento cultural alemán non se debe desligar totalmente do feito de que fora en Alemaña onde Johann Gutenberg inventou a imprenta no 1455.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Cultura de Alemaña

• Bundesliga.
• Goethe-Institut.