Cidadán Kane

O magnate da prensa Charles Foster Kane (Orson Welles) morre só na súa grande e opulenta mansión Xanadú, dicindo unha única palabra: "Rosebud". Coa intención de procurar o significado desa palabra, un xornalista, Jerry Thompson, investiga as persoas que viviron e traballaron con Kane. Cada unha delas explícalle os seus recordos, que resultan moi informativos sobre Kane, pero que non aclaran o misterio da palabra pronunciada no derradeiro intre da súa vida, que si se descobre nunha das últimas escenas do filme.

Así, o xornalista mergúllase na vida dun home solitario, que dende a súa infancia, cando é mercado á súa familia e posto baixo tutela dun banco, é obrigado a seguir a vontade allea. Charles Foster Kane, a sabendas de que se non fora mercado sería unha mellor persoa, trata de conseguir o éxito en todo o que fai e de estendelo ó seu arredor; porén, o que consegue é ir quedando só. Kane trata de procurar a través da adquisición de bens e persoas a infancia perdida.

Nos flashbacks da vida de Kane véselle cando era neno no primeiro deles, seguido pola súa entrada no negocio do xornal Inquirer, o cal é convertido en "prensa amarela"; o seu ascenso ó poder; o seu primeiro casamento, coa sobriña do Presidente dos Estados Unidos; a súa carreira para gobernador, e o escándalo amoroso argallado polo seu contrincante que remata con esa carreira; o seu segundo casamento cunha muller que el converte en cantante de ópera; e a súa actitude ditatorial que leva á destrución do seu círculo de amizades, da súa parella e de el mesmo. Ó final, Thompson conclúe que "rosebud" é unha peza perdida do crebacabezas da súa vida, e non unha palabra que describa a vida dun home. Na conclusión do filme revélase o significado de "rosebud", que é o nome da zorra que tiña cando era neno, e que simboliza a inocencia perdida na infancia. A zorra é tirada ó lume para ser queimada, xa que foi encontrada coma un traste inútil polos que a lanzaron.

Cidadán Kane foi a primeira longametraxe de Orson Welles, rapaz prodixio que gañara fama coas súas pezas de teatro e narracións radiofónicas. No entanto, o filme tivo unha forte oposición por parte de William Randolph Hearst que xulgaba que o filme deformaba e prexudicaba a súa imaxe, tanto que prohibiu realizar análises ou mesmo mencionar o filme no seu conglomerado de medios de comunicación. Isto afectou o éxito do filme. Mesmo dirixindo outros filmes após Cidadán Kane, Orson Welles nunca máis conseguiu restabelecer a súa fama ata ser contratado novamente por un grande estudio de Hollywood.

Cidadán Kane marcou a súa época debido ás innovacións técnicas narrativas e ós encadramentos cinematográficos. Empregou tódolos recursos existentes ata entón de maneira maxistral: emprego da profundidade de campo (seguramente influenciado polo realismo poético de franceses como Jean Renoir), fotografías en clarescuro e xogos de iluminación (herdanza do expresionismo alemán de comezos de século) e notábel emprego dos movementos de cámara e de guindastres. Pero tamén engadiu algo absolutamente novo: a mirada persoal do autor, o director como un narrador omnisciente que pretende contar a historia á súa maneira, axudándose para isto de ferramentas coma o picado e o contrapicado. Tamén desarmou a cronoloxía da maioría das historias que eran proxectadas na pantalla grande, comezando a narración polo final, in extrema res.

Na 14ª edición dos Premios Óscar, Cidadán Kane gañou o premio ó mellor guión orixinal para Welles e Herman J. Mankiewicz e estivo entre as candidatas nestoutras oito categorías:

• Mellor filme - Cidadán Kane
• Mellor actor principal - Orson Welles
• Mellor Dirección Artística - Perry Ferguson, A. Roland Fields, Van Nest Polglase e Darrell Silvera
• Mellor fotografía - Gregg Toland
• Mellor director - Orson Welles
• Mellor montaxe - Robert Wise
• Mellor música - Bernard Herrmann
• Mellor son - John Aalberg

• Cidadán Kane na IMDb (en inglés).
• The American Film Institute's "100 Greatest Movies" list Arquivado 03 de abril de 2007 en Wayback Machine. (en inglés)
• Original Trailer (en inglés)