AJ10

O motor AJ10 orixinal, denominado AJ10-37, foi deseñado para o seu uso co foguete Vanguard e máis tarde foi desenvolvido en versións para ser usadas nos foguetes Able (AJ10-41 e AJ10-42) e Delta.^[1]

O AJ10-101 derivaba da segunda etapa do foguete Vanguard e usouse xunto cunha primeira etapa Thor para lanzar satélites artificiais. As primeiras probas do motor tiveron lugar o 21 de febreiro de 1958.^[2]

• Diámetro: 0,84 m^[2]
• Pulo: 34,3 kN^[2]
• Impulso específico: 270 s (240 s a nivel do mar)^[2]
• Tempo de combustión: 115 s^[2]

Foi unha versión en aceiro inoxidable do AJ10 básico usado no foguete Able e mellorada para aumenta-lo pulo de 34,7 kN a 37,0 kN e incrementar a duración da combustión ata dúas veces e media. Voou por primeira vez en 1960 e a etapa resultante foi denominada Ablestar. Foi o primeiro motor capaz de reencenderse no espazo.^[3]

• Diámetro: 1,4 m^[3]
• Pulo: 35,1 kN^[3]
• Impulso específico: 278 s^[3]
• Tempo de combustión: 296 s^[3]
• Masa: 90 kg^[3]
• Presión da cámara de combustión: 7 bar^[3]

Usado en etapas superiores de distintos foguetes Able e Delta (como o Delta A).^[4]

• Diámetro: 0,84 m^[4]
• Pulo: 33,8 kN^[4]
• Impulso específico: 271 s^[4]
• Tempo de combustión: 115 s^[4]
• Masa: 90 kg^[4]
• Presión da cámara de combustión: 7 bar^[4]
• Número de lanzamentos: 14^[4]

Usado nas etapas superiores dos foguetes Delta B, Delta C e Delta D. Voou por primeira vez en 1962. Atópase fóra de produción.^[5]

• Diámetro: 0,84 m^[5]
• Pulo: 33,8 kN^[5]
• Impulso específico: 278 s^[5]
• Tempo de combustión: 170 s^[5]
• Masa: 90 kg^[5]
• Presión da cámara de combustión: 7 bar^[5]
• Número de lanzamentos: 24^[5]

Usado nas etapas superiores dos foguetes Delta E, Delta G e Delta J, Delta L, Delta M e Delta N. Voou por primeira vez en 1965.^[6]

• Diámetro: 1,40 m^[6]
• Pulo: 35,10 kN^[6]
• Impulso específico: 278 s^[6]
• Tempo de combustión: 400 s^[6]
• Masa: 90 kg^[6]
• Presión da cámara de combustión: 7 bar^[6]
• Número de lanzamentos: 47^[6]

Usado nas etapas superiores dos foguetes Delta 0100 e Delta 1000. Voou por primeira vez en 1972.^[7]

• Diámetro: 1,40 m^[7]
• Pulo: 41,40 kN^[7]
• Impulso específico: 306 s^[7]
• Tempo de combustión: 335 s^[7]
• Masa: 95 kg^[7]
• Presión da cámara de combustión: 9 bar^[7]
• Número de lanzamentos: 13^[7]

Usado na etapa superiores do foguete Delta G.^[8]

• Pulo: 43,41 kN^[8]
• Impulso específico: 314 s^[8]

Usado na etapa superior do foguete Delta H.^[9]

• Pulo: 43,41 kN^[8]
• Impulso específico: 319 s^[8]

Usado na etapa superior do foguete Delta J.^[10]

Usado na etapa superior do foguete Delta K. Voou entre 1982 (estrenándose no voo Delta 164) e 1989 e alimentábase de tetróxido de nitróxeno e Aerozine 50.^[11]

• Diámetro: 1,70 m^[11]
• Pulo: 43,40 kN^[11]
• Impulso específico: 321 s^[11]
• Tempo de combustión: 444 s^[11]
• Masa: 98 kg^[11]
• Presión da cámara de combustión: 8,96 bar^[11]
• Número de lanzamentos: 127^[11]

Foi un modelo a subescala do motor que se usaría no sistema de propulsión do módulo de servizo das naves Apollo. Probouse por primeira vez en 1960.^[12]

• Pulo: 9,80 kN^[12]

 

Foi o motor elixido para ser usado como propulsión principal do módulo de servizo das naves Apolo.^[13]

• Pulo: 97,50 kN^[13]
• Impulso específico: 312 s^[13]
• Tempo de combustión: 585 s^[13]
• Presión da cámara de combustión: 6,90 bar^[13]

Desenvolvido ininicialmente como motor para os foguetes Vanguard e Able. Voou por primeira vez en 1958.^[14]

• Diámetro: 1,53 m^[14]
• Pulo: 35,60 kN^[14]
• Impulso específico: 311 s^[14]
• Tempo de combustión: 440 s^[14]
• Masa: 110 kg^[14]
• Presión da cámara de combustión: 7 bar^[14]
• Número de lanzamentos: 80^[14]