Vita brevis

Vita brevis é un libro de Jostein Gaarder publicado en 1996.

A historia sobe a carta que escribe Floria Emilia, unha muller que foi parella de Santo Agostiño, de quen aínda non ideas claras sobre o seu futuro. Floria reclama na súa carta a seu ex-amante que deixou o mundo e de falar de cousas bonitas, como se fosen odioso para a alma.

Floria e Agostiño coñecéronse a través dun amigo que tiñan en común, era o amor a primeira vista. Ela dixo que o home era un amoroso, romántico e apaixonado, mais moi influenciado pola súa nai, que só quería que fose cura e que invertese na súa "próxima vida". Eles viviron varios anos e tiveron un fillo: Adeodato.

Agostiño déixaa para se facer un sacerdote e leva Adeodato consigo, e renuncia ao amor á súa muller polo amor de deus. El quere gañar o dereito de ir para o ceo, e escribe as súas confesións nas que fala sobre as súas novas crenzas e o seu pasado,do que non pon moito. Nas súas confesións fala do que gozaban os amigos cando eu era mozo e que a amizade é moi importante, tamén di que de todos os pecados que cometera eran menores, sen importancia, non fala de seu pasado con Floria.

Ela escribiu varias cartas nas que critica as súas palabras, especialmente nega que Agostiño viviu o seu amor por ela como un obstáculo para o amor de Deus. Ela quere convencelo de que o seu tempo xuntos, non era algo malo. El insiste en que é posible amar a Deus, a crer que é bo, e rexeitar tanto o mundo que el creou. Que a vida é curta e hai que ter o noso tempo para gozar de todo o que pode ofrecer: alimentos, flores, amor... Ela di que perdeu a vida en algo que non existe. Ela recorda que Santo Agostiño non quería a Xesús. Ademais, críticas moi duras, el rexeitou a súa vida anterior. Isto foi considerado pecado porque el non era célibe, a Emila Floria dóelle e teme que Agostiño considera a morte do seu fillo como un alivio para el, porque o neno era como "froito do pecado".

O episodio é unha combinación de formas exuberantes: murmurar, abrazar a tenramente, cheirar o cabelo dela, traspasado pola idea de "vita brevis", cuxa complementariedade é obvia "carpe diem", é dicir: porque a vida é curta, temos que vivir cada día con intensidade. Pero vai máis aló: demostra que a renuncia de Santo Agostiño é unha renuncia de egoísta: el foi expulsado da súa man e no corazón só para o beneficio da súa propia alma. Jostein Gaarder di no prólogo que atopou o manuscrito nun vello libro nunha Liberia de Bos Aires e que é autentico. Tamén di que a Igrexa nega que a autenticidade e a existencia da Carta de Floria Emilia San Agostín, incluíndo a relación entre os dous.