Urbano VI, papa

Urbano VI, papa

Nome orixinal	(la) Urbanus PP. VI
Biografía
Nacemento	c. 1318 Nápoles, Italia
Morte	15 de outubro de 1389 (70/71 anos) Roma, Italia
Causa da morte	morte accidental, veleno
Lugar de sepultura	Grutas vaticanas
202º Papa
8 de abril de 1378 – 15 de outubro de 1389 ← Gregorio XI – Bonifacio IX →
Roman Catholic Archbishop of Bari (en)
1377 – ← Niccolò Brancaccio (pt) – Landolfo Maramaldo (en)  → Diocese: Roman Catholic Archdiocese of Bari (en)
Roman Catholic Archbishop of Acerenza (en)
21 de marzo de 1364 – ← Giovanni Cortello (en) Diocese: Roman Catholic Archdiocese of Acerenza (en)
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Nápoles Frederico II
Actividade
Lugar de traballo	Roma Estados Pontificios
Ocupación	político, profesor universitario, sacerdote católico
Empregador	Universidade de Nápoles Frederico II
Descrito pola fonte	Obálky knih, Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2017.)

Urbano VI, nado Bartolomeo Prignano en Nápoles, ca. 1318 e finado en Roma o 15 de outubro de 1389, foi Papa da Igrexa católica entre 1378 e a súa morte.

Natural de Nápoles, foi un monxe devoto e un culto sofista. Chegou a arcebispo de Bari en 1377, e, tras a morte do papa Gregorio XI, cando o pobo de Roma requiría con clamor un papa italiano, foi elixido por unanimidade o (8 de abril de 1378) polos cardeais franceses. O temperamento arrogante e imperioso do novo papa, acrecentado pola súa inesperada sorte, mostrouse dun modo tan intolerábel, que cinco meses despois a maioría dos cardeais reuníronse en Fondi, e rexeitaron a votación precedente, e procederon á elección de Roberto da Xenebra (20 de setembro), quen escolleu o título de Clemente VII. Este episodio abriu a vía ao Gran Cisma, que dividiu a cristiandade durante case corenta anos.

As medidas tomadas por Urbano non careceron de vigor, mais ao tempo caracterizáronse polo desexo de prudencia e autocontrol, para non dar pábulo de que fose en realidade, polo menos a treitos, un lunático. Clemente VII foi escomungado, e indicado como anticristo; vinte e seis novos cardeais foron nomeados nun só día, e con arbitraria alleación das propiedades da Igrexa, foron recollidos fondos para a guerra aberta.

O Castelo de Sant'Angelo foi asediado e tomado, e o antipapa Clemente VII obrigado a fugarse, mentres Carlos de Durazzo foi investido coa soberanía de Nápoles, deixada pola raíña Giovanna.

De seguido, Carlos principiou a resistir as pretensións papais, e Urbano refuxiouse en Nocera, no castelo de Parco, desde cuxos muros lanzaba diariamente tres anatemas contra os asediantes; por fin logrou atopar unha maneira de escapar e dirixiuse para Xénova, e á morte de Carlos, púxose á cabeza das súas topas, aparentemente coa intención de tomar Nápoli para o seu sobriño, se non para si mesmo.

Para recoller fondos proclamou un Xubileu, aínda que só transcorreran trinta e tres anos do decretado por Clemente VI, mais morreu antes de poder ver a celebración, en Roma, a causa das feridas recibidas dunha caída da súa mula, o 15 de outubro de 1389.

Sucedeulle Bonifacio IX.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Urbano VI, papa

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.