Roberto Francisco Chiari Remón

Roberto Francisco Chiari Remón

Biografía
Nacemento	2 de marzo de 1905 Cidade de Panamá
Morte	1 de marzo de 1981 (75 anos) Cidade de Panamá
Actividade
Ocupación	político
Partido político	National Liberal Party (en)
Familia
Pai	Rodolfo Chiari
Premios
(1941)  Orde de Vasco Núñez de Balboa

Roberto Francisco Chiari Remón, nado en Cidade de Panamá o 2 de marzo de 1905 e finado na mesma vila o 1 de marzo de 1981, foi un político Panameño, Presidente de Panamá durante dous períodos: en novembro de 1949 e desde o 1 de outubro de 1960 ata o 1 de outubro de 1964. Foi fillo do tamén presidente de Panamá Rodolfo Chiari.

Estudou no Colexio La Salle e obtivo o título de bacharel e perito mercantil. Traballou na produción de azucre, pero foi o único dos seus irmáns que se interesou na política. En 1940 foi elixido deputado da Asemblea Nacional e durante o goberno de Ricardo Adolfo de la Guardia foi Ministro de Salubridade e Obras Públicas. O 20 de novembro de 1949, asumiu o cargo de presidente logo da renuncia de Daniel Chanis Pinzón, no entanto ocupou o cargo por catro días. Foi candidato á presidencia da república en 1952 contra o seu primo o Coronel José Antonio Remón Cantera, pero perdeu. Nese momento foi presidente da Cámara de Comercio e presidente do Partido Liberal por oito anos.

Participou novamente nas eleccións presidenciais de 1960 contra Ricardo Arias e Víctor Goytía, e puido vencer nelas. O 1º de outubro de 1960 asumiu a Presidencia Constitucional da República para un período de catro anos. A súa administración estivo enfocado na educación e a saúde. Non obstante o feito máis destacable no seu goberno é romper as relacións entre Panamá e os Estados Unidos, logo dos acontecementos do Día dos Mártires do 9 de xaneiro de 1964, onde estudantes Panameños entraron á Zona do Canal de Panamá para hastear unha bandeira panameña no Colexio de Balboa, pero foron reprimidos polos estadounidenses, que habían atacado a bandeira e causado 22 panameños mortos e outros feridos.

Ao terminar o seu cargo como presidente retirouse da vida pública e traballou nas súas compañías privadas. Foi presidente do Sindicato de Industrias desde 1967 ata 1969.