Scout D1

Scout D1
Función	Lanzador espacial lixeiro
país de orixe	Estados Unidos[1]
Tamaño
altura	25,0 m[1]
diámetro	1,14 m[1]
masa	20.600 kg[1]
Etapas	4[1]
Carga LEO
masa	183 kg[1]
foguetes derivados
Familia	Scout
Lanzamento históricos
Estado	Retirado[1]
Sitios	Base Vandenberg da Forza Aérea, Wallops Island, Complexo de Lanzamento San Marco[1][2]
Total de lanzamentos	15[1][2]
Fallos parciais	1[1][2]
Voo inaugural	13 de agosto de 1972[1][2]
Último voo	2 de xuño de 1979[1][2]
Primeira etapa – Algol 3A[1]
impulsado por	1 Algol 3A[1]
propelente	Propelente sólido[1]
Segunda etapa – Castor 2[1]
altura	6,04 m[1]
diámetro	0,79 m[1]
masa baleiro	695 kg[1]
masa cheo	4424 kg[1]
impulsado por	1 TX-354-3[1]
potencia máxima	258,915 kN (no baleiro)[1]
Impulso específico	262 s (no baleiro)[1]
propelente	Propelente sólido[1]
Terceira etapa – Antares 2[1]
altura	2,90 m[1]
diámetro	0,78 m[1]
masa baleiro	300 kg[1]
masa cheo	1400 kg[1]
impulsado por	1 X-259[1]
potencia máxima	93,094 kN (no baleiro)[1]
Impulso específico	293 s (no baleiro)[1]
propelente	Propelente sólido[1]
Cuarta etapa – Star 20[1]
propelente	Propelente sólido[1]
[ editar datos en Wikidata ]

Scout D1 foi un foguete espacial dos Estados Unidos propulsado exclusivamente por propelente sólido e pertencente á familia de foguetes Scout. Estaba concibido como un lanzador de baixo custo, podendo lanzar cargas de ata 183 kg a órbitas baixas. Foi usado desde tres sitios de lanzamento: a Base Vandenberg da Forza Aérea en California; o complexo de Wallops Island; e o Complexo de Lanzamento San Marco fronte ás costas de Nixeria.^[1][2]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Scout D1

• Scout
• Scout A
• Scout B
• Scout B1
• Scout E1
• Scout F1
• Scout G1
• Scout X1
• Scout X2
• Scout X-2B
• Scout X-2M
• Scout X3
• Scout X-3A
• Scout X-3C
• Scout X-3M
• Scout X-4
• Scout X-4A
• Scout X-5C
• Blue Scout Junior