Mike Hailwood

Mike Hailwood

(1967)
Biografía
Nacemento	(en) Stanley Michael Bailey Hailwood 2 de abril de 1940 Great Milton, Reino Unido (pt)
Morte	23 de marzo de 1981 (40 anos) Warwickshire, Reino Unido (pt)
Causa da morte	accidente de tráfico
Lugar de sepultura	Church of St Mary Magdalene (en)
Outros nomes	Mike The Bike
Educación	Pangbourne College (en)
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, comerciante, piloto de motociclismo, empresario
Deporte	automobilismo (1963–1974) Motociclismo de velocidade (1958–1967)
Participou en
	24 Horas de Le Mans
Premios
(2001)  International Motorsports Hall of Fame (pt) (2000)  MotoGP Hall of Fame (en) (2000)  Motorcycle Hall of Fame (pt) (1979)  Trofeo Segrave (1973)  Medalha de Jorge (pt)  membro da Orde do Imperio Británico

Stanley Michael Bailey Hailwood, MBE, nado en Langsmeade House (Great Milton, Oxfordshire) o 2 de abril de 1940 e finado en Warwickshire o 23 de marzo de 1981, foi un piloto de motociclismo inglés. Participou no Campionato do Mundo de Motociclismo e está considerado por moitos como un dos mellores pilotos de todos os tempos.^[1][2]

Hailwood foi coñecido como "Mike The Bike" (Mike a moto) debido á súa habilidade natural para montar en motos con diferentes cilindradas de motor.^[3][4] Máis tarde, na súa carreira, competiu na Fórmula Un e noutras clases de carreiras de automóbiles, converténdose nun dos poucos en competir ao nivel de Grand Prix en motos e carreiras de automóbiles.

Morreu tras un accidente de tráfico.

O seu pai, que tamén fora piloto antes da segunda guerra mundial, foi un exitoso comerciante de motos e Hailwood tivo unha educación acomodada.^[1] Aprendeu a montar a unha temperá idade nunha minimoto cando era un neno pequeno nun campo preto da súa casa.^[1] Educouse na Purton Stoke Preparatory School, Kintbury^{[Cómpre referencia]} e no Pangbourne Nautical College onde usaba un uniforme de cadete da RN, pero saíu cedo e traballou durante un curto período de tempo no negocio familiar antes de que o seu pai o enviase a traballar na fábrica de motos Triumph.^[2]

Hailwood gañou nove campionatos do mundo de motociclismo de velocidade entre os anos 1961 e 1967. Tamén gañou 76 Grandes Premios, e en 14 ocasións o TT da Illa de Man. Os seus 4 primeiros campionatos gañounos conducindo unha MV Agusta. En 1966 fichou por Honda. Honda tiña o motor máis potente de todo o mundial naquela época, pero tamén era coñecida a dificultade que entrañaba pilotalas, por mor da fraxilidade do seu chasis. A gran capacidade de Hailwood para o pilotaxe superou as desvantaxes e permitiulle seguir coleccionando títulos mundiais ata 1967. Honda deixou de competir ao máximo nivel en 1968, pero mantiveron a Hailwood en nómina para estar seguros en caso de retornar. Hailwood nunca volveu áscarreiras nunha tempada completa no mundial de velocidade.

En 1978, tras unha paréntese de 11 anos, fixo unha reaparición lendaria nas carreiras de motos con 38 anos. Correu o TT da Illa de Man, non sendo só competitivo, senón que acabou gañando na categoría Fórmula 1 TT aos mandos dunha Ducati 900SS, unha carreira cuxa vitoria valeulle un título mundial TT derrotando ao favorito Phil Read que corría cunha Honda. O ano seguinte volveu ás carreiras na fórmula TT repetindo con Ducati, con menos fortuna que a anterior ao desprendérselle a batería, malia todo quedou quinto, con todo venceu outra carreira nesta ocasión aos mandos dunha Suzuki, e gañou na categoría 500cc sénior TT. Foi a súa décimo cuarta e última vitoria na Illa de Man

Gañou o Segrave Trophy en 1979.

Durante a súa andaina nas carreiras de automóbiles, Hailwood nunca alcanzou o mesmo nivel de éxito que atopou nas motocicletas, pero obtivo resultados respectables na Fórmula 1 e no World Sports Cars.

Hailwood participou en 50 Grandes Premios de Fórmula Un, comezando cunha primeira fase entre 1963-1965, debutando no Gran Premio do Reino Unido de 1963 o 20 de xullo de 1963, conseguindo dous podios en 1964 e logrando un total de 29 puntos de campionato.^[5] Logrou entrar na disputa por unha vitoria na Fórmula Un logo de 6 anos, no Gran Premio de Italia de 1971. El e outros 3 pilotos remataron 1º-2º-3º-4º en menos de dúas décimas por segundo, Hailwood terminou cuarto.

Gañou o título europeo de Fórmula 2 en 1972 e obtivo un podio nas 24 Horas de Le Mans de 1969.^[6][7] Hailwood disputou tres Tempadas completas na serie europea F5000 Shellsport 1969-71 e foi a segundo na serie Tasman F5000 de 1972 na que pilotou un chasis TS8 F1 de 5000.

Hailwood foi recoñecido pola súa valentía cando no Gran Premio de Suráfrica de 1973 retirou a Clay Regazzoni do seu coche ardendo despois de que os dous chocaran na segunda volta da carreira. O mon de pilotaxe de Hailwood incendiouse, pero despois de ser extinguido por un comisario, volveu axudar a rescatar a Regazzoni, un acto polo cal foi galardoado coa Medalla George, o 2º galardón máis alto que se pode adxudicar un civil británico.^[8]

En 1974 pilotou un McLaren M23 patrocinado por Yardley e impresionou, adiantando ás veces ao líder do equipo Emerson Fittipaldi. Saíu de Fórmula Un despois de resultar ferido grave no Gran Premio de Alemaña de 1974 en Nürburgring e retirouse a Nova Zelandia.^[9]

Tras a súa retirada do deporte automobilístico, a finais de 1979 Hailwood montou un concesionario de motos Honda en Birmingham chamado "Hailwood and Gould", en colaboración co expiloto de motos Rodney Gould.^[10]

O sábado 21 de marzo de 1981, Hailwood partiu no seu Rover SD1 cos seus fillos Michelle e David para comprar Fish and chips (peixe con patacas fritas). Cando regresaban pola A435 Alcester Road a través de Portway, Warwickshire,^[11] preto da súa casa en Tanworth-in-Arden, un camión fixo un xiro ilegal polas barreiras cara á mediana central, e chocou co seu coche. Michelle, de nove anos, morreu instantaneamente. Mike e David foron trasladados ao hospital, onde Mike morreu dous días despois por graves lesións internas.^[12] Tiña 40 anos. David sobreviviu con lesións menores. O piloto do camión foi multado con 100 libras.

Hailwood afirmou que un adiviño en Suráfrica predixeralle que non viviría máis de 40 anos e que o mataría un camión. A historia foi repetida por Elizabeth McCarthy nun libro de memorias de 1981, mentres relataba a súa relación con Hailwood, a quen coñeceu no Gran Premio do Canadá de 1967. Cando lle propuxo matrimonio, ela respondeu que dubidaba casar con alguén que podía morrer en calquera carreira de fin de semana. Entón contoulle a súa historia e dixo: "... así que ves, iso non vai ocorrer nunha pista".^[13]

Hailwood morreu con 76 vitorias en Grandes Premios, 112 podios de Gran Premio, 14 Illa de Man TT, e gañou 9 Campionatos Mundiais, incluíndo 37 Grandes Premios, 48 ​​podios Grand Prix, 6 vitorias na Illa de Man TT e 4 Campionatos Mundiais en 500cc.^[14]

Procedente dun contorno próspero, durante o inicio da súa carreira Hailwood gozou dun estilo de vida privilexiado e ata antes do seu traslado de MV a Honda en 1966 foi o piloto mellor pagado do mundo. Viviu como un playboy da Jet set percorrendo 48.300 km de estradas e 257.500 km aéreos nun ano, viaxando a circuítos de todo o mundo mentres residía na súa residencia de solteiro en Heston, onde gardaba os seus coches deportivos de gran potencia.^[15][16]

En 1964, xunto ao comentarista e xornalista británico, Murray Walker publicou o libro "The Art of Motorcycle Racing". Logo de trasladarse a Suráfrica en 1967, confirmou a Motorcycle Mechanics en 1968 que só estaría alí o mesmo tempo que nos oito anos anteriores cando pasou dous meses de inverno na facenda do piloto Paddy Driver preto de Johannesburgo. Hailwood tamén afirmou: "E no que respecta ao matrimonio ¡iso é estritamente para os paxaros!".^[15]

Casou cunha modelo chamada Pauline o 11 de xuño de 1975.^[17] Tiveron dous fillos: unha filla, Michelle, en 1971,^[18] e un fillo, David.

Posición	1	2	3	4	5	6
Puntos	8	6	4	3	2	1

(clave) (Carreiras en grosa indican pole position)

Ano	Clase	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	Puntos	Ranq	Vitorias
1958	125 cc	Paton	IOM 7		BEL -	ALE -	SWE -	ULS -	NAT -							0	-	0
		Ducati		NED 10
	250 cc	NSU	IOM 3	NED 4		ALE Ret	SWE 2	ULS Ret	NAT -							13	4º	0
	350 cc	Norton	IOM 12	NED 5	BEL -	ALE 4	SWE 3	ULS 8	NAT -							9	6º	0
	500 cc	Norton	IOM 13	NED -	BEL -	GER -	SWE -	ULS -	NAT -							0	-	0
1959	125 cc	Ducati		IOM 3	GER 3	NED 3	BEL Ret	SWE 4	ULS 1	NAT 8						20	3º	1
	250 cc	FB-Mondial		IOM Ret	GER 5	NED 4		SWE 5	ULS 2							13	5º	0
		MZ								NAT 9
	350 cc	Norton	FRA -	IOM Ret	GER -											2	13º	0
		AJS						SWE 5	ULS Ret	NAT -
	500 cc	Norton	FRA -	IOM Ret	GER -	NED -	BEL 13		ULS -	NAT Ret						0	-	0
1960	125 cc	Ducati		IOM Ret	NED 8	BEL 6		ULS -	NAT -							1	10º	0
	250 cc	Ducati		IOM Ret		BEL 4	GER -	ULS 4	NAT Ret							8	5º	0
		FB-Mondial			NED 5
	350 cc	AJS	FRA -	IOM Ret	NED -			ULS -								0	-	0
		Ducati							NAT Ret
	500 cc	Norton	FRA -	IOM 3	NED 5	BEL 4	GER -	ULS Ret	NAT 3							13	6º	0
1961	125 cc	EMC	ESP 4	ALE Ret	FRA 4											16	6º	1
		Honda				IOM 1	NED Ret	BEL Ret	DDR Ret	ULS 5	NAT -	SWE -	ARG -
	250 cc	FB-Mondial	ESP Ret													44	1st	4
		Honda		GER 8	FRA 2	IOM 1	NED 1	BEL 3	DDR 1	ULS 2	NAT 2	SWE 1	ARG -
	350 cc	AJS		GER Ret		IOM Ret	NED -		DDR -	ULS -						6	8º	0
		MV Agusta									NAT 2	SWE 7
	500 cc	Norton		GER 4	FRA 2	IOM 1	NED 2	BEL 2	DDR 2	ULS 2						40	2º	2
		MV Agusta									NAT 1	SWE 2	ARX -
1962	125 cc	EMC	ESP 4	FRA Ret	IOM Ret	NED 5	BEL 4	GER 3	ULS -	DDR -	NAT Ret	FIN -	ARX -			12	5º	0
		MZ										FIN Ret
	250 cc	Benelli	ESP -	FRA -	IOM Ret	NED -	BEL -	GER -	ULS -		NAT Ret		ARX -			0	-	0
		MZ								DDR 2
	350 cc	MV Agusta			IOM 1	NED 2			ULS Ret	DDR 2	NAT -	FIN -				20	3º	1
	500 cc	MV Agusta			IOM 12	NED 1	BEL 1		ULS 1	DDR 1	NAT 1	FIN -	ARX -			40	1º	5
1963	250 cc	MZ	ESP -	ALE -	IOM -	NED -	BEL -	ULS -	DDR 1		NAT -	ARX -	XPN -			8	8º	1
	350 cc	MV Agusta		ALE -	IOM Ret	NED 2		ULS 2	DDR 1	FIN 1	NAT Ret					28	2º	2
	500 cc	MV Agusta			IOM 1	NED Ret	BEL 1	ULS 1	DDR 1	FIN 1	NAT 1	ARX 1				56	1º	7
1964	250 cc	MZ	USA -	ESP -	FRA -	IOM -	NED -	BEL -	ALE -	DDR Ret	ULS -		NAT -	XPN 5		2	20º	0
	350 cc	MV Agusta				IOM -	NED 2		ALE -	DDR -	ULS -	FIN -	NAT -	XPN 2		12	4º	0
	500 cc	MV Agusta	USA 1			IOM 1	NED 1	BEL 1	ALE 1	DDR 1	ULS -	FIN -	NAT 1			40	1º	7
1965	250 cc	Honda	USA -	ALE -	ESP -	FRA -	IOM -	NED -		DDR -	CZE -	ULS -	FIN -	NAT -	XPN 1	8	10º	1
	350 cc	MV Agusta		ALE 2			IOM Ret	NED 2		DDR Ret	CZE Ret	ULS -	FIN -	NAT Ret	XPN 1	20	3º	1
	500 cc	MV Agusta	USA 1	ALE 1			IOM 1	NED 1	BEL 1	DDR 1	CZE 1	ULS -	FIN -	NAT 1		48	1º	8
1966	125 cc	Honda	ESP -	ALE -		NED -		DDR -	CZE -	FIN -	ULS -	IOM 6	NAT -	XPN -		1	15º	0
	250 cc	Honda	ESP 1	ALE 1	FRA 1	NED 1	BEL 1	DDR 1	CZE 1	FIN 1	ULS -	IOM 1	NAT 1	XPN -		56	1º	10
	350 cc	Honda		GER 1	FRA 1	NED 1		DDR Ret	CZE 1	FIN 1	ULS 1	IOM Ret	NAT -	XPN -		48	1º	6
	500 cc	Honda		GER -		NED Ret	BEL Ret	DDR Ret	CZE 1	FIN 2	ULS 1	IOM 1	NAT Ret			30	2º	3
1967	250 cc	Honda	ESP Ret	ALE -	FRA 3	IOM 1	NED 1	BEL 2	DDR Ret	CZE 3	FIN 1	ULS 1	NAT Ret	CAN 1	XPN Ret	50	1º	5
	350 cc	Honda		GER 1		IOM 1	NED 1		DDR 1	CZE 1		ULS -	NAT -		XPN 1	40	1º	6
	500 cc	Honda		ALE Ret		IOM 1	NED 1	BEL 2	DDR Ret	CZE 1	FIN Ret	ULS 1	NAT 2	CAN 1		46	2º	5
Fonte:[14][19]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	Pos.	Pts
1963	Reg Parnell Racing	Lotus 24	Climax FWMV 1.5 V8	MON	BEL	NED	FRA	GBR 8	ALE										NC	0
		Lola Mk4								ITA 10	USA	MEX	RSA
1964	Reg Parnell Racing	Lotus 25	BRM P56 1.5 V8	MON 6	NED 12	BEL	FRA 8	GBR Ret	ALE Ret	AUT 8	ITA Ret	USA 8	MEX 16						21º	1
1965	Reg Parnell Racing	Lotus 25	BRM P56 1.5 V8	RSA	MON Ret	BEL	FRA	GBR	NED	ALE	ITA	USA	MEX						NC	0
1971	Team Surtees	Surtees TS9	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	RSA	ESP	MON	NED	FRA	GBR	ALE	AUT	ITA 4	CAN	USA 15					18º	3
1972	Brooke Bond Oxo Team Surtees	Surtees TS9B	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	ARX	RSA Ret	ESP Ret	MON Ret	BEL 4	FRA 6	GBR Ret	ALE Ret	AUT 4	ITA 2	CAN	USA 17				8º	13
1973	Brooke Bond Oxo Team Surtees	Surtees TS14A	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	ARX Ret	BRA Ret	RSA Ret	ESP Ret	BEL Ret	MON 8	SWE Ret	FRA Ret	GBR Ret	NED Ret	ALE 14	AUT 10	ITA 7	CAN 9	USA Ret	NC	0
1974	Yardley Team McLaren	McLaren M23	Ford Cosworth DFV 3.0 V8	ARX 4	BRA 5	RSA 3	ESP 9	BEL 7	MON Ret	SWE Ret	NED 4	FRA 7	GBR Ret	ALE 15	AUT	ITA	CAN	USA	11º	12
Source:[5]

(clave) (Carreiras en grosa indican pole position; carreiras en italica indican volta rápida.)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	Pos.	Pts
1969	Paul Hawkins	Lola T142	Chevrolet 5.0 V8	OUL 8	BRH 10	BRH	MAL NTS	SIL																3º	2040
	Epstein-Cuthbert Racing								MON 2	KOK 10	ZAN 3	SNE 2	HOC 2	OUL 16	BRH 1
1970	Epstein-Cuthbert Racing	Lola T190	Chevrolet 5.0 V8	OUL Ret	BRH 2	ZOL 3	ZAN Ret	SIL 1	BRH Ret	CAS	MAL 2	MON DNS	SIL	MNZ	AND 4	SAL 1	THR 4	SIL	OUL Ret	SNE 2	HOC			4º	50
		Lola T192																				OUL 5	BRH 3
1971	Team Surtees	Surtees TS8	Chevrolet 5.0 V8	MAL 1	SNE	BRH 8	MON 3	SIL 1	CAS	MAL 2	MNZ Ret	MAL 1	THR 2	SIL 1	OUL Ret	SNE Ret	HOC	OUL 2	BRH	BRH				2º	58

(clave) (Carreiras en grosa indican pole position; carreiras en italica indican volta rápida)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Pos.	Pts
1972	Team Surtees	Surtees TS10	Ford	MAL 5	THR NTS	HOC Ret	PAU 5	PAL 2	HOC Ret	ROU 2[20]	ÖST 2[20]	IMO Ret	MAN 1	PER Ret	SAL 1	ALB 14	HOC 2[21]				1º	55
1973	Team Surtees	Surtees TS15	Ford	MAL 2	HOC	THR NSC	NÜR	PAU	KIN	NIV	HOC	ROU	MNZ	MAN	KAR Ret	PER Ret	SAL	NOR	ALB	VAL	NC	0‡

^‡ Os pilotos clasificados non poden optar aos puntos do Campionato Europeo de Fórmula 2

Ano	Equipo	Co-Piloto	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1969	J. W. Automotive Engineering Ltd.	David Hobbs	Ford GT40 Mk.I	S 5.0	368	3º	2º
1970	J. W. Automotive Engineering Ltd.	David Hobbs	Porsche 917K	S 5.0	49	Ret	Ret
1973	Gulf Research Racing	John Watson Vern Schuppan	Mirage M6-Ford Cosworth	S 3.0	112	Ret	Ret
1974	Gulf Research Racing	Derek Bell	Gulf GR7-Ford Cosworth	S 3.0	317	4º	4º
Fonte:[22]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Mike Hailwood

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

• The Official Mike Hailwood website
• Mike Hailwood at the Isle of Man TT.com
• Mike Hailwood at TT supporters' websitearquivado dende o orixinalArquivado 23 de marzo de 2014 en Archive.is o 23 de marzo de 2014.
• Motorcycle Hall of Fame
• Mike Hailwood's TT-winning DucatiArquivado 30 de outubro de 2014 en Wayback Machine.
• Heroes' Heroes: Murray Walker, former motor racing commentator, on Mike Hailwood Arquivado 16 de marzo de 2014 en Wayback Machine. preview only available, paywalled (non-free) content
• Memories of Mike Hailwood
• The Mike Hailwood Memorial Run website