Limites romani

Limites romani

Parte de	fronteiras do Imperio Romano
Situado na entidade xeográfica	Europa Oriental, África do Norte, Europa Occidental e Asia Occidental
49°06′09″N 10°34′42″L / 49.1023688, 10.5783664
Composto por	Muralla de Antonino Limes Tripolitanus (en) Fronteira da Mésia (pt) Limes Saxoniae (pt) Fronteira da Arábia (pt) Vallum Hadriani Limes Germanicus (pt) Limes Dacicus (en)
Características
Atravesa	Imperio Bizantino, Imperio Romano de Occidente e Roma Antiga
Superficie	527 ha
Patrimonio da Humanidade
Muralla de Antonino
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	1987 (11ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (iv)
Identificador	430-008
Patrimonio da Humanidade
Vallum Hadriani
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	1987 (11ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (iv)
Extensión dun sitio Patrimonio da Humanidade	2005, 2008
Identificador	430-001
Ben de interese patrimonial (Alemaña)
Limes Saxoniae (pt) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Patrimonio da Humanidade
Limes Dacicus (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	2024 (?ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (iv)
Identificador	1718
Historic monument (en)
Limes Dacicus (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Historia
Período de tempo	Imperio Romano

Limites Romani ou Limes é o nome aplicado a unha zona de fortificacións fronteirizas romanas que protexían o seu imperio. Houbo algunhas fortificacións de fronteira en Dacia, Arabia Petrea, Numidia e Britania, pero o limes principal foi o de Agri Decumates contra os xermánicos co Limes Germanicus, na zona do río Danubio e do río Rin, e estaba formado por fortíns, foxos, muros e empaladizas; nalgúns lugares había torres redondas e noutros torres de madeira de observación. Está inscrito na lista do Patrimonio da Humanidade da UNESCO dende o ano 1987.^[1]

As fronteiras do Imperio Romano foron declarados Patrimonio da Humanidade pola UNESCO, e en concreto a Muralla de Hadrián en 1987 e Limes da Alta Xermania-Recia e a Muralla de Antonino^[2] en 2005 e 2008, respectivamente. É un dos sitios transfronteirizos que existen no mundo.

Orixinalmente, a palabra "limes" designaba en latín calquera estrada custodiada polas patrullas de fronteira. Polo tanto, a palabra é usada para nomear tanto as auténticas murallas de pedra (provincia de Britania) como cadeas de fortes de madeira ou pedra a certa distancia uns doutros. Este último foi o modelo predominante na ampla e perigosa fronteira, con Germania libera, naqueles lugares onde non podían usar os grandes ríos como fronteira. Co tempo, os propios romanos contrataron ás tribos xermanas como soldados para gardar as "limes".

Os principais límites fortificados durante o Imperio foron os seguintes:

• Muralla de Hadrián – Limes Britannicus (UNESCO Patrimonio da Humanidade ID 430bis–001)
• Muralla de Antonino – en Escocia (Patrimonio da Humanidade^[3][4])
• Costa Saxoa, limes tardorromano no sueste de Inglaterra
• Limes Germanicus, coas Limes xermánicas e reticas superiores, nas provincias de Xermania Inferior e Xermania Superior, seguindo o río Rin ata os contrafortes dos Alpes. O Castelo de Saalberg (montaña sal) ao norte de Frankfurt, formou parte das Limes romanas nunha especie de provincia romana que penetrou no leste do Rin, a fin de obter sal nuns lugares próximos ao macizo de Taunus, no estado federado de Hessen. Varios castelos construídos polos romanos nesta área aproveitan esta especie de cordilleira ou máis ben macizo para penetrar cara ao leste máis aló do Rin. (Patrimonio da Humanidade da UNESCO ID 430bis–002)
• Limes Arabicus, a fronteira da provincia romana de Arabia Petraea fronte ao deserto, separaba o territorio romano do deserto de Arabia, que consta dunha cadea de fortes construídos en puntos de auga, ligados por unha densa rede de estradas, para defenderse das incursións dos nómades do deserto e protexer a chegada das caravanas.
• Limes Tripolitanus, separando a África romana dos territorios controlados por tribos bérberes no Sáhara e do Cordal do Atlas.
• Limes Alutanus, nalguns tramos ao norte do Danubio fronteira oriental pasando por Dacia e Pannonia, que eran provincias do Imperio Romano.
• Limes Transalutanus ', a fronteira no Danubio inferior.
• Limes Moesiae, a fronteira ao leste da provincia romana Moesia, desde Singidunum Serbia ao longo do Danubio ata Moldavia.
• Limes Norici, a fronteira da provincia romana Noricum, desde o río Inn ao longo do Danubio ata Cannabiaca (Zeiselmauer-Wolfpassing ) en Austria.
• Limes Pannonicus, a fronteira da provincia romana Pannonia, ao longo do Danubio desde Klosterneuburg Austria ata Taurunum en Serbia.
• Fossatum Africae, a fronteira sur do Imperio Romano, que se estende ao sur da provincia romana de África no Norte de África.
• Limes orientais: apoiado no curso do Éufrates, separando as provincias Siria e Capadocia do Imperio parto e, despois, o Imperio Sasánida, formado por unha cadea de cidades e posicións fortificadas controlando os puntos de auga e os vaos do río coas fortalezas dos lexionarios na retagarda, duns tres a cinco días de marcha.

A raíz de limes, límite-, que se pode ver no caso xenitivo, limitis, márcao como devanceiro de todo un grupo de palabras en moitas linguas relacionadas co latín, por exemplo, inglés limit ou francés limite. O substantivo Latino līmes</ref> Latín pl. līmitēs) tiña unha serie de significados diferentes, un camiño ou un arró que delimitaba leiras, unha liña límite ou marcador, calquera estrada ou camiño, calquera canle, como unha canle de emisión ou calquera distinción ou diferenza. O termo tamén se usou comunmente despois do século III d.C. para designar un distrito militar baixo o mando dun "dux limitis".^[5]

Unha etimoloxía de Julius Pokorny en Indogermanisches Etymologisches Wörterbuch di que limes provén do indoeuropeo el-, elei-, lei-, "inclinar", "dobrar", "codar". Segundo Pokorny, o latín limen, "limiar", está relacionado con limes, sendo a pedra pola que se entra ou se sae da casa. Algúns estudosos consideraron a fronteira como un threshold. Os dicionarios Merriam–Webster consideran esta opinión, como fai J. B. Hofmann en Etymologisches Wörterbuch des Griechischen baixo leimon. The White Latin Dictionary nega calquera conexión, derivando limen de *ligmen, como en lien de *leig-, "empate". Neste sentido, o limiar une a porta. W. Gebert tamén escribiu un artigo sobre o termo.^[6]

Algúns expertos suxeriron que os limes xermánicos puideron ser chamados Munimentum Traiani (baluarte de Traxano) polos contemporáneos, referíndose a unha pasaxe de Ammianus Marcellinus, segundo a cal o emperador Xuliano volvera ocupar esta fortificación no 360 d.C.^[7]

Esta sección de limes existiu dende o século I ata o século V d. C. e atravesaba as provincias de:

• Britannia Inferior
• Britannia Superior

O limes en Gran Bretaña (Limes Britannicus) atópase no territorio do actual Reino Unido en Inglaterra, Escocia e Gales. Desde o século I ata o século II, a Gask Ridge e o Stanegate, coas súas cadeas de campamentos romanos e torres de vixía, marcaron o límite norte de Britannia. Máis tarde, os istmos do norte entre o Firth of Forth e Firth of Clyde foron vixiados polas defensas da Muralla de Antonino e a liña entre a desembocadura do Tyne e Solway Firth por Muralla de Hadrián. A defensa perimetral da Muralla de Hadrián conseguiuse mediante a construción de campamentos (castella) nas terras baixas, que se construían ao longo das vías máis importantes do norte. A seguridade e vixilancia nas costas do oeste e do sueste conseguíase por medio de campamentos e por cadeas de vixías ou torres de sinalización, tanto ao longo do litoral como polas principais vías do interior.

As forzas de ocupación, Exercitus Britannicus, consistían na súa maioría en cohortes de auxilia. A reserva estratéxica comprendía tres lexións con base en Eburacum (Iork), Isca Silurum e Deva. A observación e vixilancia das augas ao redor das Illas Británicas foi responsabilidade da Classis Britannica, cuxo cuartel xeral estaba en Rutupiae (Richborough). As lexións auxilia cohortes e a frota estaban comandadas polos gobernadores provinciais. A partir do século III, as unidades de comitatenses, limitanei e liburnaria (mariñas) pasaron ao mando de dous xenerais:

• Comes Britanniarum
• Dux Britanniarum

Esta sección dos limes existiu entre os séculos III e V d C. e abarcaba as provincias de:

• Britannia Inferior
• Bélxica
• Lugdunensis
• Aquitania

Este limes da Antigüidade Tardía atravesaba o territorio dos actuais Reino Unido e Francia. No século III, estableceuse un distrito militar separado, o Litus Saxonicum, no lado británico da Canle da Mancha entre os estuarios de The Wash e o Solent, para repeler aos piratas e saqueadores saxóns. Incluíronse nel o lado galo da Canle da Mancha e a costa atlántica. O seguimento e a vixilancia costeira realizábase mediante unha cadea de atalaias ou torres de sinalización, campamentos e portos fortificados (Galia). A maioría dos campos da Costa Saxoa probablemente serviron como bases navais.

As gornicións dos campos estaban compostas por infantaría e varios rexementos de cabalearía. O seguimento e vixilancia da Canle correron a cargo da Classis Britannica e da Classis Sambrica, cuxa sede estaba en Locus Quartensis (Port d'Etaple), vixiando a desembocadura do río Somme. As unidades de comitatenses, limitanei e liburnaria nesta zona quedaron baixo o mando de tres xenerais:

• Comes litoris Saxonici per Britanniam (Conde da costa saxoa)
• Dux Belgicae secundae
• Dux tractus Armoricani et Nervicani

Este tramo de limes existiu dende o século I ata o século V d.C. e atravesaba a provincia de Xermania Inferior (Germania Inferior).

Atópase no territorio dos actuais Países Baixos e Alemaña. Este limes era unha fronteira fluvial (limes ripa) no Rin, defendido por unha cadea de campamentos, que corría dende o Mar do Norte (campamento Katwijk-Brittenburg) a Vinxtbach (fronte ao forte de Rheinbrohl no Limes da Alta Xermania-Recia), formando a fronteira entre as provincias romanas de Xermania Inferior e Xermania Superior . En contraste co Limes da Alta Xermania-Recia, non estaba marcado por unha empalizada ou muro sólido. Tampouco se pode identificar ningunha gabia defensiva nin muralla. Os gardas estaban estacionados en castra próximas e as torres de vixía normalmente construídas inmediatamente no Rin. O limes estaba servido por unha estrada militar ben desenvolvida. Cada campamento tiña o seu propio porto fluvial ou embarcadoiro e unha zona de almacenamento, porque o Rin non só formaba a fronteira senón que era a ruta de transporte e comercio máis importante da rexión. No primeiro tramo, entre os campos de Rigomagus (Remagen) e Bonna (Bonn), só había uns poucos campamentos. Na segunda sección, media, entre Bonna e Ulpia Noviomagus Batavorum (Nijmegen), había bastante máis. Aquí tamén había campamentos de lexións máis grandes, cunha excepción, todos eran cuarteis de cabalería. A paisaxe do terceiro tramo entre Ulpia Noviomagus Batavorum e Mare Germanicum (o mar do Norte) caracterizouse por numerosos pequenos regatos e pantanos cenagosos. En consecuencia, nesta zona só había un campamento de cabalería. A seguridade fronteiriza aquí consistía principalmente en fortes de cohortes relativamente pequenos e moi compactos.

As tropas de ocupación, Exercitus Germaniae Inferioris, consistían na súa maioría por cohortes auxiliares. Desde o século II, a reserva estratéxica comprendía tres lexións estacionadas en Bonna/Bonn, Novaesium/Neuss, Vetera/ Xanten e Noviomagus/Nijmegen. O control e vixilancia das augas do Mar do Norte, a ría do Rin e o Baixo Rin era responsabilidade da Classis Germanica cuxa sede estaba en Colonia Claudia Ara Agrippinensium /Colonia. As lexións, as unidades auxiliares e a frota estaban comandadas polo respectivo gobernador provincial. Desde o século III os ripenses (gardas fluviais), os comitatenses e a liburnaria estaban baixo o mando dos Dux Belgicae secundae . {clear}}

Este limes existiu entre os séculos I ao V d.C. e custodiaba as provincias de:

• Xermania Superior
• Recia

Atopábase no territorio dos actuais estados alemáns de Renania-Palatinado, Hesse, Baden-Württemberg e Baviera. Ao norte, limitaba coas partes da provincia romana de Recia que se atopaba ao norte do Danubio e gardaba a fronteira oriental desa parte da Xermania Superior que estaba ao leste do Rin. Na Xermania superior, as defensas fronteirizas consistían inicialmente só nunha estrada de correos. Desde aproximadamente 162/63 a.C., os romanos construíron unha barreira defensiva con torres de vixía e torres de sinalización, empalizadas, gabias e movementos de terra. Nunha curta sección do Rhaetian Limes, erixiuse un sólido muro de pedra. Nas súas etapas finais, o Limes xermánico-rético superior tiña uns 550 quilómetros de lonxitude e corría desde Rheinbrohl, no condado de Neuwied no norte de Renania-Palatinado, ata Hienheim no Danubio. Entre as aldeas de Osterburken e Welzheim, os limes discorrían durante 81 quilómetros case en liña recta cara ao sur.^[8] Na literatura académica, esta sección infrecuente considérase como evidencia de que este tipo de muro de límite nunca fora empregado con fins defensivos.

A terra de Agri Decumates que estaba custodiada por este limes tivo que ser desocupada polos romanos no 260-285 d.C. Trasladaron as súas bases de volta ás beiras do Rin e do Danubio, que eran moito máis fáciles de defender militarmente. A ruta exacta dos limes ao longo da fronteira entre a Xermania superior e Recia non foi totalmente explorada. A finais do século IV e principios do V, o Limes Rético reorganizouse e dividiuse en tres seccións. A fronteira norte de Rhaetia formaba a pars superior (parte superior), a fronteira occidental era a pars media (parte central) coa cidade fortificada de Cambodunum e bases desde Vemania (Isny im Allgäu) ata Cassilacum (Memmingen); a pars inferior (parte baixa) era a sección entre Castra Regina (Regensburg) e Batavis (Passau).

As tropas defensoras, Exercitus Germaniae superioris e Exercitus Raeticus, estaban formadas na súa maioría por cohortes auxilia. Desde o século II, a reserva estratéxica formouse a partir de tres lexións estacionadas en Mogontiacum/Maguncia, Argentorate/Estrasburgo e Castra Regina/ Ratisbona. A vixilancia do Alto Rin era responsabilidade da Classis Germanica, a do Danubio Rético quedou baixo a Classe Pannonia, cuxa sede estaba en Aquincum/Budapest. As lexións e as cohortes auxiliares estaban baixo o mando do gobernador. Desde o século III as tropas fronteirizas xermánicas-reticas superiores (comitatenses, repenses e liburnaria), estaban comandadas por tres xenerais:

• Dux Raetiae
• Dux Mogontiacensis
• Comes tractus Argentoratensis

Este limes existiu entre os séculos III e V d.C. e custodiaba as provincias de:

• Xermania Superior
• Recia

Atópase no territorio da actual Alemaña, Austria, Suíza e Liechtenstein. Xa no período do 15 a.C. ao 70 d C., a fronteira entre Roma e Xermania corría na súa maioría ao longo da liña tardía do Danube-Iller-Rhine Limes (DIRL) antes de que os romanos avanzasen máis ao norte cara aos Agri decumates. Por mor da retirada de tropas e das masivas invasións bárbaras, o Alto Xermánico-Rético Limes abandonouse a finais do século III e as forzas romanas devolveron a fronteira ás beiras dos tres ríos. Especialmente ao redor do ano 300, o emperador Diocleciano fixo construír novas fortificacións directamente nas beiras do río ou nas principais estradas do interior aquí. Ao redor do 370 d.C., a liña de fortificacións reforzouse considerablemente baixo o emperador Valentín I para contrarrestar aos Alemanni, que avanzaban constantemente cara ao sur. En contraste co Alto Xermánico-Rético Limes, o DIRL cumpría principalmente propósitos defensivos, os seus campamentos tiñan muros moito máis fortes e máis altos que os seus predecesores do Alto Imperial. Ademais, na maioría dos casos construíronse axustados á topografía local. Isto significaba que non se podían construír na forma clásica de "paquete de cartas". Entre eles construíuse unha densa cadea de torres de vixilancia e torres de sinalización para proporcionar unha medida de seguridade adicional (burgi).

Nos grandes lagos desta rexión estaban estacionadas frotas de patrulleiras.

• Lago de Constanza: Numerus Barcariorum (HQ en Brigantium/Bregenz)
• Lago de Neuchâtel: Clasis Barcariorum (HQ en Eburodunum/Yverdon).

Comitatenses, ripenses e liburnaria nesta sección do limes estaba baixo o mando de catro xenerais:

• Dux Raetiae
• Dux provinciae Sequanicae
• Comes tractus Argentoratensis
• Dux Germaniae primae

Esta sección dos limes existiu dende o século I ata o século V d.C. e custodiaba parte da provincia romana de Noricum.

Está no chan dos actuais estados austríacos da Alta e Baixa Austria. Percorría o Danubio desde Passau/Boiodurum ata Zeiselmauer/Cannabiaca. Esta é tamén unha ripa (fronteira fluvial), que estaba vixiada por unha cadea de fortes de cohortes. A estrada principal do Norican Limes era a via iuxta amnem Danuvium. As estruturas de madeira e terra inicialmente simples foron sistematicamente convertidas baixo o emperador Hadrián (emperador Adriano) en campamentos de pedra. Durante o século IV foron postos de novo ao día e reforzados masivamente. Entre os campamentos, en lugares estratéxicos ou bos puntos de observación, había atalaias ou torres de sinalización e, na Antigüidade Tardía, burgi. Na sección media, entre os campamentos de Favianis e Melk, só se construíron torres de vixía de forma esporádica. Aquí o estreito val da Wachau, coas súas escarpas densamente boscosas, dificultou o acceso á ribeira do río, proporcionando algunha función defensiva. Cada campamento tiña o seu propio porto fluvial ou embarcadoiro e unha zona de almacenamento porque o Danubio non era só a zona fronteiriza, senón tamén a ruta de transporte e comercio máis importante da rexión. Co paso do tempo establecéronse asentamentos civís ou vici inmediatamente xunto aos campamentos. No interior inmediato dos limes fundáronse cidades amuralladas ou municipia, por exemplo, Aelium Cetium ou Ovilava (Wels). Eran os centros administrativos ou comerciais da comarca. Na antigüidade tardía, a zona noricana estaba dividida en dúas partes ("pars inferior" e "pars superior").^[9] é probable que se crease unha segunda liña defensiva na retagarda ("Castrum Locus Felicis).

As tropas de ocupación, Exercitus Noricus, consistían na súa maioría por cohortes auxiliares e unha lexión estacionada en Lauriacum/Enns actuaba como reserva estratéxica. A vixilancia e seguridade do Danubio e dos seus afluentes eran responsabilidade da Clase Pannonia. As unidades das lexións, as forzas navais e auxiliares estaban comandadas polos respectivos gobernadores. Na antigüidade tardía -segundo a Notitia Dignitatum- catro frotas de nova creación asumiron esta tarefa. Desde o século III, os norios "comitatenses", "ripenses" e "liburnari" estaban baixo o mando de dous xenerais:

• Comes Illyrici
• Dux Pannoniae Primae et Norici Ripensis

Este tramo de limes estivo en uso dende os séculos I ata V d.C. e axudou a protexer as provincias de:

• Pannonia inferior
• Pannonia

O Panonian Limes está situado no territorio das actuais Austria, Eslovaquia e Hungría. Aínda que este tramo da fronteira estaba relativamente ben protexido pola fronteira fluvial do Danubio ou Ripa, a presenza militar romana aquí foi sempre excepcionalmente forte (tres campamentos militares en Panonia, pero só un na Baixa Panonia) porque especialmente despois do abandono da Dacia romana a finais do século III intensificouse a presión dos pobos migrantes do leste sobre este tramo da limes. Os afluentes que desembocaban no Danubio ofrecían rutas de transporte baratas, pero tamén eran boas rutas de aproximación para os invasores e asaltantes. Os campamentos militares foron, polo tanto, construídos polos vados ou confluencias e extremos viarios máis importantes. Os campamentos de lexión e auxilia situáronse principalmente nas inmediacións da ribeira. As estruturas iniciais de madeira e terra, foron sistematicamente convertidas baixo o emperador Hadrián (emperador Adriano) en cuarteis de pedra e, no século IV, redeseñados e fortalecidos masivamente para satisfacer as novas esixencias estratéxicas. Os ocos entre os campamentos pechábanse mediante unha cadea de atalaias ou torres de sinalización. Na época romana tardía construíronse enormes campamentos interiores e as cidades do interior fortificáronse para crear unha segunda liña de defensa. Ademais, en puntos vulnerables, estaban estacionadas unidades da frota do Danubio. Na época do emperador Marco Aurelio faise a primeira mención en Panonia das torres de vixía de pedra (burgi, torres con paneis e castros (praesidia). Na antigüidade tardía, o distrito militar de Panonia estaba dividido en dúas partes (pars inferior e pars superior). Contra Aquincum ou Celemantia) e estacións militares nas principais rutas de transporte en Barbaricum (por exemplo, preto de Musov).

Na maior extensión do Imperio Romano, a fronteira sur estaba ao longo dos desertos de Arabia en Oriente Medio (ver Romanos en Arabia) e do Sáhara no Norte de África, o que representaba unha barreira natural contra a expansión. . O Imperio controlaba as costas mediterráneas e as cordilleiras máis cara ao interior. Os romanos intentaron dúas veces ocupar o Oasis de Siwa e finalmente utilizaron Siwa como lugar de desterro. Non obstante, os romanos controlaban o Nilo moitas millas cara a África ata a fronteira moderna entre Exipto e Sudán.

En África os romanos controlaban a zona ao norte do Sáhara, desde o océano Atlántico ata Exipto, con moitas seccións de limes (Limes Tripolitanus, Limes Numidiae, etc.).^[10]

O Fossatum Africae ("gabia africana") de polo menos 750 km controlaba as fronteiras sur do Imperio e tiña moitas semellanzas de construción coa Muralla de Hadrián.

Existen fossatae similares, pero máis curtas, noutras partes do norte de África. Entre as cordilleiras de Matmata e Tabaga na Tunisia moderna hai un fossatum que foi duplicado durante a segunda guerra mundial.^[11] Tamén parece haber un fossatum de 20 km. en Bou Regreg en Marrocos aínda que isto non estaría no ámbito da proclamación do Codex Theodosianus porque nese momento a provincia non estaba en África, administrativamente falando.^[12]

No sur de Mauritania Tingitana a fronteira no século III estaba ao norte de Casablanca preto de Sala e estendíase ata Volubilis.

Septimio Severo expandiu o "Limes Tripolitanus" drasticamente, mesmo mantendo brevemente unha presenza militar na capital garamantiana Garama no 203 d.C. Gran parte do éxito da campaña inicial foi acadado por Quintus Anicius Faustus, o legado da Legio III Augusta.

Tras as súas conquistas africanas, o Imperio Romano puido alcanzar a súa maior extensión durante o reinado de Septimio Severo,^[13][14] baixo o cal o imperio abarcaba unha área de 2 millóns de millas cadradas^[13] (5,18 millóns de square) quilómetros).

Fossatum Africae ("gabia africana") é unha estrutura defensiva lineal (limes) que se estendía por máis de 750 km ou máis^[15] no norte de África construído durante o Imperio Romano para defender e controlar a fronteira sur do Imperio na provincia romana de África. Considérase que ten moitas semellanzas de construción coa Muralla de Hadrián na fronteira norte do Imperio en Gran Bretaña. Xeralmente o Fossatum consiste nunha gabia e terrapléns a cada lado utilizando o material da gabia. Ás veces, os terrapléns complétanse con muros de pedra seca nun ou ambos lados, raramente, hai muros de pedra sen gabia. O ancho do Fossatum é xeralmente de 3-6 m, pero en casos excepcionais pode chegar a 20 m. Sempre que sexa posible, el ou o seu muro máis alto constrúese na contraescarpa. As escavacións preto de Gemellae mostraron que a profundidade era de 2–3 m, cunha anchura de 1 m na parte inferior que se ensancha ata 2–3 m na parte superior.^[16]

O Fossatum vai acompañado de moitas pequenas torres de vixilancia e numerosos fortes, a miúdo construídos á vista uns dos outros.

O Limes Arabicus era a fronteira da provincia romana de Arabia Petraea, fronte ao deserto. Vai dende o Golfo de Aqaba ata o norte de Siria, durante uns 1.500 quilómetros na súa maior extensión.

O Limes Saxoniae en Holstein estableceuse no 810 d.C., moito despois da caída do Imperio Romano de Occidente. Carlomagno consideraba o seu imperio (máis tarde chamado Imperio carolinxio) como o verdadeiro sucesor do Imperio Romano e chamábase a si mesmo "Emperador dos romanos". Os edictos oficiais foron emitidos en latín, que afectaron tamén á denominación da fronteira do Imperio.

• 
  Reconstrución da porta leste do forte de Welzheim, Alemaña
• 
  Reconstrución da torre de madeira preto de Rainau, Alemaña

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Limites romani

• Páxina oficial da Verein Deutsche Limes-Straße Arquivado 06 de febreiro de 2016 en Wayback Machine. (en alemán)
• Mapas das zonas (en alemán)