OVA

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2016.)

OVA, siglas de original video animation (en xaponés オリジナル・ビデオ・アニメーション orijinaru bideo animēshon), como o seu nome indica, son producións animadas destinadas para o seu consumo en vídeo, cando comezaba o auxe dos reprodutores Beta e posteriormente o VHS. As OVA teñen a súa orixe nos anos 80, cando unha xeración de mozos animadores abren as súas propias casas produtoras independentes despois de traballar para grandes ou medianas empresas produtoras de animación para a televisión. Así mesmo, estas producións non estaban atadas a ningún tipo de limitacións como a censura, e realizábanse con tanta liberdade como fose posible para expandir o mercado a sectores maduros, equivalente ás producións en formato de historietas impresas (manga), que tamén satisfacía a varios sectores no mercado. Fóra do Xapón chamóuselles OAV pola súa correcta pronuncia no inglés: orixinal animation vídeo, con todo no Xapón séguense a chamar OVA para non chegar a confusións coas siglas AV de adult vídeo.

Nos comezos da década de 1980, cando os reprodutores de vídeo comezaron a facerse populares no Xapón, e a industria da animación xaponesa creceu até alcanzar proporcións descomunais, a demanda do anime, como normalmente se abrevia, era masiva, até o punto de que os consumidores ían aos vídeoclubs non para alugar, senón para comprar as últimas novidades en animación. O que resultou na creación de moitas series co obxectivo de saír directamente en vídeo. No Xapón, a demanda era tan grande que se converteu nunha necesidade do mercado. Moitas series populares e influentes como Bubblegum Crisis ou Tenchi Muyō! saíron á venda en formato OVA. Aínda que o anime para venda directa en vídeo comezou a aparecer a finais dos anos 1970, a primeira serie que indicaba claramente ser unha OVA foi Dallos (1983), dirixida por Mamoru Oshii e distribuída por Bandai. Outras compañías sumáronse rapidamente á iniciativa, e a mediados da década de 1980 o mercado estaba ateigado de OVA. Unha OVA non se ve atada ás restricións dun capítulo de televisión, polo que a súa duración pode ser a que se crea necesaria, aínda que xeralmente se a OVA é a continuación dunha serie, respéctanse os tempos. A media xeral de duración dunha OVA diríase que oscila entre os 45 e os 60 minutos.

Durante o auxe deste revolucionario formato para vídeo, os mozos animadores freelance explotaron ao máximo o seu potencial no campo da animación, creando producións orixinais cunha calidade similar ás películas animadas proxectadas nos teatros de cine, e rapidamente acadou a atención dos consumidores amantes da animación no Xapón. Os OVA contaban historias na súa maioría, soamente orixinais, sen levar o adxectivo de "adaptación" dalgún manga antes publicado. Esa foi a súa vantaxe competitiva naquel entón, sumando a excelsa calidade visual e frescura coa que contaban. Isto leva a que as grandes empresas da animación nipoa subcontratasen a estes animadores independentes para grandes proxectos televisivos e gañar maiores oportunidades e fama no medio. É aquí onde a animación comercial expande de igual maneira os seus produtos animados no vasto mercado. Moitas destas producións animadas de formato OVA ou formato TV chamaron a atención de países estranxeiros como Francia e os Estados Unidos, que rapidamente compraban as licenzas para difundilas nas súas respectivas nacións. Animadores de renome obtiveron a oportunidade de traballar en proxectos estranxeiros nesa mesma década.

A tendencia de producir OVA foi tomada polas grandes empresas xaponesas para crear especiais para vídeo de series xa populares como a famosa serie Dragon Ball, baseada no manga de Akira Toriyama, Saint Seiya de Masami Kurumada, Ranma 1/2 de Rumiko Takahashi, e outras series máis. Esta tendencia perdurou até hoxe en día. Levan de igual maneira o título original vídeo animation por ser historias propias dos estudios das súas respectivas empresas, onde cronoloxicamente non coinciden co argumento orixinal do cal se baseou a serie mesma.

Xeralmente no fandom estranxeiro, os OVA confúndense con capítulos especiais para a TV, pero isto é incorrecto, xa que devanditos capítulos lánzanse en VHS, DVD e actualmente en Blu-Ray dunha serie xa transmitida. Saen directamente á venda, e é posible adquirir unha licenza para transmitilo por televisión, unha vez pasado certo tempo, como nunha película transmitida en cine, e, polo xeral, as OVA teñen unha calidade superior a unha serie realizada para ese medio. Debido á popularidade do anime, as OVA poden atoparse en calquera tenda sobre o tema. Xeralmente saen á venda nada máis rematar, e producir un capítulo de 20 minutos (que é o máis normal) leva varios meses (polo xeral tres, dependendo da calidade de animación e outros factores), por iso é normal esperar varios meses antes de poder seguir a historia, aínda que existen algúns casos en que se fai de maneira tal que a espera sexa practicamente dun mes, dando así tempo a que a xente goce dunha OVA antes de adquirir outra.

Tras a deterioración da economía xaponesa, a mediados dos anos 1990, a saída de OVA ao mercado comezou a escasear. O feito de que as series se empezasen a crear de 13 episodios, en lugar do estándar de 26, facilitou a súa comercialización, o que restou popularidade ás OVA.^{[Cómpre referencia]} Probablemente a serie de OVA máis longa da historia sexa Legend of the Galactic Heroes, contando con 110 episodios, 50 episodios dunha realidade alternativa e varias películas. Por último, os OVA tamén se usan actualmente como un medidor do impacto que ten entre o público, co fin de determinar a súa viabilidade para que unha programadora faga unha serie animada coa súa temática. Aínda que en 1999 as OVA seguían sendo utilizadas por exemplo na saga Digimon.

Actualmente no Xapón non só se producen OVA, senón tamén ONA (original net animation) que se conciben para estrearse dentro de Internet. Estas producións de nova xeración poden ser vistas polos cibernautas en páxinas especializadas en vídeo, como o popular NicoNico Douga na que, para acceder ao evento, hai que adquirir unha conta premium, de pago.