[go: up one dir, main page]
Saltar ao contido

James Hansen

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaJames Hansen

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento29 de marzo de 1941 Editar o valor en Wikidata (83 anos)
Denison, Estados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Iowa - Doutor en filosofía Editar o valor en Wikidata
Director de teseSatoshi Matsushima Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoFísica da atmosfera e modelo climático Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónfísico, ecoloxista, astrofísico, profesor universitario, climatólogo Editar o valor en Wikidata
EmpregadorUniversidade Columbia (2003–)
Instituto Goddard de Estudos Espaciais (1981–2013) Editar o valor en Wikidata
Membro de
Influencias
Premios
Páxina webcolumbia.edu… Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm2310230 TED: james_hansen Editar o valor en Wikidata

  James E. Hansen, nado o 29 de marzo de 1941 en Denison, Iowa, é un científico e docente estadounidense.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Formación

[editar | editar a fonte]

Hansen estudou astronomía e física na década de 1960 na Universidade de Iowa. Fixo investigacións científicas sobre as atmosferas doutros planetas, e máis tarde sobre a atmosfera terrestre.

Afirmou que un dos seus intereses de investigación era a transferencia radiativa nas atmosferas planetarias, especialmente a interpretación da teledetección da atmosfera e da superficie terrestre a partir de satélites. Outros dos seus intereses inclúen o desenvolvemento de modelos de circulación globais para axudar a comprender as tendencias climáticas observadas e diagnosticar os impactos humanos no clima.[1]

Cargos nas institucións e docencia

[editar | editar a fonte]

Dirixiu o Instituto Goddard de Estudos Espaciais (GISS) da NASA[1] na cidade de Nova York, unha parte do Goddard Space Flight Center en Greenbelt, Maryland, na División de Ciencias da Terra até principios de 2013[2]. Foi elixido membro da Academia Nacional de Ciencias (NAS) en 1996[3]. Actualmente é profesor adxunto no Departamento de Ciencias da Terra e Ambientais da Universidade Columbia[4].

Estudos de Venus

[editar | editar a fonte]
Venus está rodeada por unha atmosfera espesa composta principalmente por dióxido de carbono e nitróxeno, e as súas nubes son ácido sulfúrico. O espesor da atmosfera inicialmente fixo difícil determinar por que a superficie estaba tan quente.

Nos anos 70, publicou varios artigos sobre Venus. O planeta ten unha alta temperatura de brillo nas frecuencias de radio en comparación co infravermello. Propuxo que a superficie quente era resultado de que os aerosois atrapen enerxía interna do planeta[5]. Estudos recentes suxiren que hai miles de millóns de anos, a atmosfera de Venus era máis parecida á da Terra e había cantidades substanciais de auga na superficie, pero un efecto invernadoiro desbocado foi causado pola evaporación da auga, que xerou un nivel crítico de gases de efecto invernadoiro na súa atmosfera[6]. Hansen mirou a reflectividade do infravermello próximo das nubes de xeo, comparounas coas observacións de Venus e descubriu que concordaban cualitativamente[7]. Usou un modelo de transferencia radiativa para establecer un límite superior do tamaño das partículas de xeo se as nubes estivesen realmente feitas de xeo[8]. As probas publicadas nos anos 80 mostraron que as nubes consisten principalmente en gotas de dióxido de xofre e ácido sulfúrico.

En 1974, a composición das nubes de Venus non estaba determinada e os científicos propuxeron unha gran variedade de compostos, incluíndo auga e solucións acuosas de cloruro ferroso. Hansen e Hovenier usaron a polarización da luz solar reflectida polo planeta para establecer que as nubes eran esféricas e tiñan un índice de refracción e un raio efectivo de caída de nubes o que eliminou todos os tipos de nubes propostos excepto o ácido sulfúrico[9]. K. Kawabata e Hansen ampliaron o traballo observando a variación da polarización en Venus. Descubriron que as nubes visibles son unha néboa difusa máis que unha nube espesa, o que confirma os resultados obtidos dos tránsitos polo sol[10].

O proxecto Pioneer Venus foi lanzado en maio de 1978 e chegou a Venus a finais dese mesmo ano. Hansen colaborou con Larry Travis e outros colegas nun artigo de 1979 en Science que informaba sobre o desenvolvemento e a variabilidade das nubes no espectro ultravioleta. Concluíron que hai polo menos tres materiais diferentes que contribúen ás imaxes: unha fina capa de néboa, nubes de ácido sulfúrico e un absorbente ultravioleta descoñecido debaixo da capa de nubes de ácido sulfúrico[11]. Os datos de polarización lineal obtidos da mesma misión confirmou que as nubes de nivel baixo e medio eran ácido sulfúrico cun raio de aproximadamente 1 micrómetro. Sobre a capa de nubes había unha capa de néboa submicrométrica[12].

Clima da Terra

[editar | editar a fonte]
Unha estación meteorolóxica automatizada do aeroporto típica que rexistra as observacións meteorolóxicas rutineiras por hora de temperatura, tipo de tempo, vento, condición do ceo e visibilidade. Estas estacións de superficie están situadas en todo o mundo, e utilízanse para derivar unha temperatura global.

Hansen é coñecido polas súas investigacións no campo da climatoloxía, o seu testemuño sobre o cambio climático ante as comisións do Congreso na década de 1980 que axudou a crear unha ampla concienciación sobre o problema do quecemento global, e a súa defensa continua de accións para limitar os impactos do cambio climático. A primeira análise da temperatura global do Instituto Goddard de Estudos Espaciais (GISS) do NASA publicouse en 1981. Hansen e o seu coautor analizaron a temperatura do aire superficial nas estacións meteorolóxicas centrándose nos anos de 1880 a 1985. Concluíron que as temperaturas medias globais poden determinarse aínda que as estacións meteorolóxicas adoitan estar no hemisferio norte e confinadas ás rexións continentais. O quecemento no século pasado foi de 0,5-0,7 °C, cun quecemento similar en ambos hemisferios.[13] Cando se actualizou a análise en 1988, os catro anos máis cálidos rexistrados foran todos nos anos 80. Os dous anos máis cálidos foran 1981 e 1987.[14] Durante unha reunión do Senado o 23 de xuño de 1988, Hansen informou de que estaba seguro de que o noventa e nove por cento da Terra estaba máis quente do que nunca se medira, que había unha clara relación de causa e efecto co efecto invernadoiro e, por último, que debido ao quecemento global, a probabilidade de que se producise un tempo climatolóxico atípico foi aumentando constantemente.[15]

Foi un crítico das posturas da Administración de Bill Clinton e George W. Bush sobre o cambio climático[16].

Hansen postulou nun artigo de 2007 que 350 ppm (partes por millón) de dióxido de carbono na atmosfera é un límite superior seguro[17] para evitar un punto de inflexión climático[18] [19] [20]. O nivel récord actual é de 389 ppm de CO2, un aumento de case un 40% con respecto ao nivel anterior á revolución industrial de 278 ppm[21] [22]. En 1988 a atmosfera terrestre superou a marca das 350 ppm,[4] mentres que as emisións globais de CO2 per cápita aumentaron[23].

Controversias

[editar | editar a fonte]

A forte oposición pública de Hansen á explotación de areas bituminosas e o proxecto do gasoduto Keystone XL crearon certa controversia nos medios[4][24] [25]. Hansen e outros 1.251 activistas foron arrestados en agosto e setembro de 2011 nunha manifestación diante da Casa Branca. Previamente, en 2009, xa fora arrestado por protestas. Hansen instou ao presidente Obama a rexeitar a extensión do gasoduto destinado a transportar máis cru sintético desde as Areas betuminosas do Athabasca do Canadá até o golfo de México. O 13 de febreiro de 2013, Hansen foi detido de novo na Casa Branca, xunto con Daryl Hannah e Robert F. Kennedy, Jr., durante unha nova protesta contra a proposta de ampliación do gasoduto Keystone.

James Hansen arrestado nunha manifestación ante a Casa Branca, o 29 de agosto de 2011

Storms of My Grandchildren é o primeiro libro de Hansen sobre o cambio climático. En 2013, Hansen foi coautor dunha carta aberta na que dicía que "a oposición continua á enerxía nuclear ameaza a capacidade da humanidade para evitar un perigoso cambio climático".[4][26]

Críticas

[editar | editar a fonte]

En xaneiro de 2009, Andrew Freedman escribiu en The Washington Post, que a American Meteorological Society cometera un erro ao dar a Hansen a Medalla de Investigación Carl-Gustaf Rossby: "O seu corpo de traballo non está en cuestión... Máis ben, o problema xorde debido ao recoñecemento da AMS do traballo de comunicación pública de Hansen sobre o cambio climático."[27]

En xuño de 2009, a xornalista Elizabeth Kolbert do New Yorker que Hansen está "cada vez máis illado entre os activistas climáticos".[28]

En xullo de 2009, a columnista do The New York Times, Christa Marshall preguntou se Hansen aínda importaba no debate sobre o clima, sinalando que "enfada a moitos partidarios de longa data cos seus ataques mordaces contra o plan do presidente Obama".

Joseph Romm, un compañeiro sénior do think tank Center for American Progress afirmou "Á dereita encántalle o que fai". Hansen respondeu que tiña que pronunciarse, xa que poucos outros podían explicar os vínculos entre a política e os modelos climáticos. "Só tes que dicir o que cres correcto"[29].

Tamén en 2009, o físico Freeman Dyson criticou o activismo de Hansen dicindo que "converteu a súa ciencia en ideoloxía"[30]. Hansen respondeu que se Dyson "vai deambular por algo que teña grandes consecuencias para a humanidade e para a vida do planeta, primeiro debería facer os deberes". Dyson afirmou nunha entrevista que a discusión con Hansen foi esaxerada, afirmando que el e Hansen son "amigos, pero non estamos de acordo en todo"[31].

Recoñecementos

[editar | editar a fonte]

Recibiu un premio Heinz Environment Award de 250.000 dólares[32] polas súas investigacións sobre o quecemento global en 2001. Foi catalogado como unha das 100 persoas máis influentes da revista Time 100 en 2006 e en 2007, compartiu o premio Dan David[33] dun millón de dólares. A American Meteorological Society deulle a Medalla de Investigación Carl-Gustaf Rossby. O 5 de abril de 2008, o doutor Hansen recibiu o PNC Bank Common Wealth Award of Distinguished Service polos seus destacados logros na Ciencia[4].

Algunhas publicacións

[editar | editar a fonte]
  • con Tarō Takahashi (eds.) 2007. Climate Processes and Climate Sensitivity. Am. Geophysical Union ISBN 0875904041
  • con Mannava V. K. Sivakumar (eds.) 2007. Climate prediction and agriculture: Advances and Challenges. Springer ISBN 3540446508
  • Storms of My Grandchildren: The Truth about the Coming Climate Catastrophe and Our Last Chance to Save Humanity. Bloomsbury, 2009, ISBN 978-1608192007

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 "NASA GISS: NASA Goddard Institute for Space Studies". www.giss.nasa.gov (en inglés). Consultado o 2022-07-04. 
  2. ↑ "About GSFC". GSFC.NASA.gov (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 19 de xaneiro de 2009. Consultado o 04 de xullo de 2022. 
  3. ↑ "National Academy of Sciences". nas.nasonline.org. Consultado o 2022-07-04. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 "James Hansen". es.Alegsaonline.com (en castelán). 2021-12-20. Consultado o 2022-07-04. 
  5. ↑ "The atmosphere and surface temperature of Venus. A dust insulation model" (PDF). GISS NASA. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 20 de outubro de 2011. Consultado o 4 de xullo de 2022. 
  6. ↑ Kasting, James F. (1988-02-01). "Runaway and Moist Greenhouse Atmospheres and the Evolution of Earth and Venus". doi:10.1016/0019-1035(88)90116-9. 
  7. ↑ Hansen, J.E.; H. Cheyney (1968). "Reflexividade do infravermello próximo de Venus e as nubes de xeo" (PDF). J. Atmos. Sci. 25 (4): 629–633. Bibcode:1968JAtS...25..629H. doi:10.1175/1520-0469. hdl:2060/19680027730. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2011-10-20. 
  8. ↑ Hansen, James E.; Cheyney, Howard (1968-09-15). "Comments on the paper by D. G. Rea and B. T. O'Leary, ‘On the composition of the Venus clouds’". Journal of Geophysical Research (en inglés) 73 (18): 6136–6137. doi:10.1029/JB073i018p06136. 
  9. ↑ "Pubs.GISS: Hansen and Hovenier 1974: Interpretation of the polarization of Venus". pubs.giss.nasa.gov (en inglés). Consultado o 2022-07-04. 
  10. ↑ Kawabata, K.; J.E. Hansen (1975). "Interpretación da variación da polarización sobre o disco de Venus" (PDF). J. Atmos. Sci. 32 (6): 1133–1139. Bibcode:1975JAtS...32.1133K. doi:10.1175/1520-0469(1975)032<1133:IOTVOP>2.0.CO;2. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 2011-10-23. 
  11. ↑ "Imaxes da nube do orbitador Pioneer Venus" (PDF). web.archive.org; Wayback Machine. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 21 de outubro de 2011. Consultado o 2022-07-04. 
  12. ↑ Kawabata, K., D.L. Coffeen, J.E. Hansen, W.A. Lane, Mko. Sato, e L.D. Travis (1980). "Cloud and Haze Properties from Pioneer Venus Polarimetry". J. Xeofísica. Res. (A13 ed.) 85: 8129–8140. Bibcode:1980JGR....85.8129K. doi:10.1029/JA085iA13p08129. 
  13. ↑ "Tendencias globais da temperatura medida do aire en superficie" (PDF). web.archive.org; Wayback Machine (en inglés). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 20 de outubro de 2011. Consultado o 2022-07-04. 
  14. ↑ Hansen, J.; S. Lebedeff (1988). "Temperaturas globais do aire na superficie: actualización até 1987". Geophys. Res. Lett. 15 (4): 323–326. Bibcode:1988GeoRL..15..323H. doi:10.1029/GL015i004p00323. 
  15. ↑ "Declaración do Dr. James Hansen" (PDF). Climate Change. 23 de xuño de 1988. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de agosto , 2011. 
  16. ↑ "Rewriting The Science". www.cbsnews.com (en inglés). Consultado o 2022-07-04. 
  17. ↑ "James Hansen". es.Alegsaonline.com (en castelán). 2021-12-20. Consultado o 2022-07-04. 
  18. ↑ “Fact sheet: The need for mitigation.” UNFCCC: United Nations Framework Convention on Climate Change. Xuño de 2009. (Consultado o 1 de setembro de 2009)
  19. ↑ “350 Science,” 350.org (en inglés) Consultado o 1 de setembro de 2022
  20. ↑ McKibben, Bill. “Remember This: 350 Parts Per Million,” The Washington Post (en inglés); 20 de decembro de 2007. Consultado o 4 de xullo de 2022
  21. ↑ "CO2 breaches milestone, drives warming". public.wmo.int (en inglés). 2016-05-18. Arquivado dende o orixinal o 28 de xuño de 2022. Consultado o 2022-07-04. 
  22. ↑ Laboratory, Oak Ridge National. "Current Greenhouse Gas Concentrations". cdiac.ess-dive.lbl.gov. Consultado o 2022-07-04. 
  23. ↑ Torello, Alessandro (2009-12-14). "U.N. Sets High Bar On Emissions Cuts". Wall Street Journal (en inglés). ISSN 0099-9660. Consultado o 2022-07-04. 
  24. ↑ Nocera, Joe (2013-03-05). "Opinion; A Scientist’s Misguided Crusade". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2022-07-04. 
  25. ↑ "Opinion; The Climate Scientist and the Pipeline". The New York Times (en inglés). 2013-03-08. ISSN 0362-4331. Consultado o 2022-07-04. 
  26. ↑ "Top climate change scientists' letter to policy influencers". CNN (en inglés). 2013-11-03. Consultado o 2022-07-04. 
  27. ↑ "Capital Weather Gang - Science Group Erred Giving Hansen Top Honor". voices.washingtonpost.com. Arquivado dende o orixinal o 02 de marzo de 2022. Consultado o 2022-07-04. 
  28. ↑ Kolbert, Elizabeth (2009-06-22). "The Climate Expert Who Delivered News No One Wanted to Hear". The New Yorker (en inglés). Consultado o 2022-11-21. 
  29. ↑ "POLITICO Pro". subscriber.politicopro.com. Consultado o 2022-07-04. 
  30. ↑ Dawidoff, Nicholas (2009-03-25). "The Civil Heretic". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2022-07-04. 
  31. ↑ "Charlie Rose - A conversation with theoretical physicist and mathematician Freeman Dyson". web.archive.org. 2010-11-17. Archived from the original on 17 de novembro de 2010. Consultado o 2022-07-04. 
  32. ↑ "James Hansen". www.heinzawards.org (en inglés). Consultado o 2022-07-04. 
  33. ↑ "James Hansen". Dan David Prize (en inglés). 2021-11-21. Consultado o 2022-07-04. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=James_Hansen&oldid=6828571»