Somatomedina A

A somatomedina A ou factor de crecemento similar á insulina de tipo 2 (IGF-2 ou IGF-II) é unha hormona peptídica monocatenaria de estrutura similar á da insulina. O IGF-2 exerce un papel importante no crecemento fetal e ciclo ovárico. Ás veces tamén se produce nas células de determinados tumores, causando hipoglicemia (síndrome de Doege-Potter).

Nos humanos, o xene IGF2 sitúase no cromosoma 11 (locus 11p15.5), nunha rexión que contén numerosos xenes con impronta xenética. O xene IGF2 exprésase de forma diferente segundo se o alelo herdado provén da nai (xene reprimido) ou do pai (xene expresado). No cerebro obsérvase unha perda da impronta xenética, polo que tanto o IGF2 coma o H19 son transcritos de ambos os alelos parentais ^[1].

A proteína CTCF xoga un papel básico na represión do xene, uníndose á rexión de control da impronta H19 ou ICR H19, xunto coa Rexión Diferencialmente Metilada-1 (DMR1) e a Rexión de Unión á Matriz-3 (MAR3). Estas tres secuencias de ADN únense á CTCF de forma que se limita o acceso da polimerase á rexión Igf2. O mecanismo de unión é aínda descoñecido, mais podería incluír unha interacción directa ADN-CTCF ou posiblemente a través doutras proteínas.

O IGF-2 exerce os seus efectos ao unirse co receptor de IGF-1. O IGF-1 tamén pode unirse co receptor de IGF-2 (tamén chamado o receptor de manosa 6-fosfato independente de catión), que actúa como un "receptor de eliminación", xa que non activa ningunha ruta de sinalización intracelular, funcionando só como un axente de secuestro de IGF-2, impedindo a sinalización de IGF-2.

O IGF-2 sintetízase basicamente no fígado, e tamén nos tecidos diana, con efecto autócrino e parácrino.

O 98-99% do IGF-II viaxa polo sangue unido á proteína transportadora do factor de crecemento similar á insulina (IGF-BPs), cunha vida media dunhas 18 horas. O resto viaxa libre cunha vida media duns 20 minutos. Existen 6 proteínas transportadores de IGF.

O principal factor estimulante da secreción de IGF-2 é a hormona do crecemento (GH), aínda que a resposta pode ser inhibida pola desnutrición (mesmo con niveis moi altos de GH), a insensibilidade á insulina ou ausencia dos seus receptores, ou fallos nos segundos mensaxeiros, como SHP2 e STAT5b.

Outros factores estimulantes menos importantes son a insulina, as hormonas tiroides, a testosterona e o estradiol.

Entre os factores que inflúen nos niveis de IGF-II están a variabilidade individual, a hora do día, a idade, o sexo, a raza, o exercicio, os niveis de estrés, o estado nutricional, o índice de masa corporal (IMC), certas patoloxías, os niveis de estróxenos e a inxestión de xenobióticos (substancias alleas ao organismo).

A función principal do IGF-2 é a promoción do crecemento fetal durante a xestación. Entre as principais accións do IGF-2, salientamos a estimulación da proliferación celular e o crecemento no feto dos seguintes órganos e tecidos: fígado, ril, páncreas, intestino, glándulas suprarrenais, paratiroide, tecido muscular cardíaco e esquelético, pel, tecido conxuntivo.

No proceso da foliculoxénese dos folículos ováricos, producen IGF-2 as células da teca folicular para que este actúe de maneira autócrina sobre elas mesmas, e de maneira parácrina sobre as células da granulosa do ovario. O IGF-2 promove a proliferación das células da granulosa durante a fase folicular do ciclo menstrual, actuando xunto coa hormona estimulante dos folículos (FSH). Despois da ovulación, o IGF-2 promove a secreción da proxesterona durante a fase lútea do ciclo menstrual xunto coa hormona luteinizante (LH). Así, o IGF-2 actúa como unha co-hormona xunto coa FSH e LH.

Un estudo feito na Mount Sinai School of Medicine encontrou que o IGF-2 podería estar asociado coa memoria,^[2] e que podería utilizarse potencialmente para tratar o alzheimer.^[3][4] Un estudo no Instituto Europeo de Neurociencia (Alemaña) encontrou que a sinalización de IGF2/IGFBP7 inducida polo medo promove a supervivencia das neuronas do hipocampo. Isto suxire que as terapias que melloren a sinalización de IGF2 e a neuroxénese adulta poderían ser adecuadas para o tratamento de enfermidades vinculadas a un exceso de memoria do medo como o trastorno por estrés postraumático.^[5]

Ás veces o IGF-2 prodúcese en exceso por tumores nas células dos illotes de Langerhans do páncreas, causando hipoglicemia. A síndrome de Doege-Potter é unha síndrome paraneoplásica na que a hipoglicemia se relaciona coa presenza dun ou máis tumores fibrosos non relacionados cos illotes de Langerhans na cavidade pleural. A perda da impronta xenética do IGF-2 é unha característica común nos tumores que aparecen na síndrome de Beckwith Wiedemann.

Demostrouse que a somatomedina A ou IGF-2 interacciona co IGFBP3 ^[6][7][8][9] e a transferrina.^[6]

• O'Dell SD, Day IN (1998). "Insulin-like growth factor II (IGF-II).". Int. J. Biochem. Cell Biol. 30 (7): 767–71. PMID 9722981. doi:10.1016/S1357-2725(98)00048-X. 
• Butler AA, Yakar S, Gewolb IH; et al. (1999). "Insulin-like growth factor-I receptor signal transduction: at the interface between physiology and cell biology.". Comp. Biochem. Physiol. B, Biochem. Mol. Biol. 121 (1): 19–26. PMID 9972281. doi:10.1016/S0305-0491(98)10106-2. 
• Kalli KR, Conover CA (2004). "The insulin-like growth factor/insulin system in epithelial ovarian cancer.". Front. Biosci. 8: d714–22. PMID 12700030. doi:10.2741/1034. 
• Wood AW, Duan C, Bern HA (2005). "Insulin-like growth factor signaling in fish.". Int. Rev. Cytol. 243: 215–85. PMID 15797461. doi:10.1016/S0074-7696(05)43004-1. 
• Fowden AL, Sibley C, Reik W, Constancia M (2006). "Imprinted genes, placental development and fetal growth.". Horm. Res. 65 Suppl 3 (3): 50–8. PMID 16612114. doi:10.1159/000091506. 

• Factor de crecemento similar á insulina (somatomedina)
• Factor de crecemento similar á insulina de tipo 1 (somatomedina C)
• Hormona do crecemento
• Insulina

• MeshName - Insulin-Like+Growth+Factor+II [2]