Feminismo pro-sexo

Este artigo ou apartado contén afirmacións non neutrais e/ou texto que promociona o tema tratado de forma subxectiva sen achegar información neutral e verificable. Por favor, axude mellorando este artigo.

O feminismo pro-sexo é un termo inventado por Ellen Willis que se opón ó feminismo abolicionista da pornografía machista e outras violencias de xénero relacionadas co sexo e a obxectificación da muller. Willis considérase "feminista non tradicional" e pensa que a sexualidade é o centro da liberación das mulleres. No século XXI estas ideas son consideradas machistas polo feminismo.^[1][2]

A partir da década de 1980 (época da terceira onda do feminismo) comezaron a agromar novos discursos que inclúen como suxeitos políticos, que foran esquecidas até daquela, ás prostitutas, as actrices porno e os insubmisos sexuais.^[3] A idea era incluír todas as mulleres no feminismo e loitar pola mellora de condicións de vida de todas elas. Axiña viron^[quen?] que se trataba dunha "trampa", xa que ningunha desas mulleres faría ese uso do seu corpo se tivese liberdade económica e social, e o feito de que unha dona pense que vale o que o seu corpo pode valer para un home é froito do machismo da súa cultura e sociedade, xa que iso non é intrínseco da especie humana e nunca lles pasa ós homes.^[4] Esta confrontación deu lugar ás chamadas guerras sexuais feministas.

Así, durante os anos 80 comezaron a manifestarse nos Estados Unidos discursos feministas anti-pornografía e abolicionistas coa prostitución, xa que consideraban que a representación das mulleres arredor destes eixos estaba contribuíndo á violencia de xénero (un dos focos da cuarta onda do feminismo). Esta idea sintetízase na afirmación de Robin Morgan: “a pornografía é a teoría, a violación é a práctica”^{[Cómpre referencia]}. Perante este feminismo estatal^{[Cómpre clarificar]} que comezaba a ditar leis de regulación da pornografía, aparecen autoras feministas que defenden a liberación sexual.