Economía de Montenegro

Durante a época baixo dominio iugoslavo, Montenegro experimentou unha rápida urbanización e industrialización baseada na industria de xeración eléctrica, na industria mineira do (metal, aluminio e carbón), na industria forestal e na industria téxtil. A isto sumouse posteriormente a produción de tabaco e o turismo, este último principalmente durante fináis dos anos 80.

Co crebe da antiga Iugoslavia, Montenegro perdeu gran parte do seu mercado. O progreso económico detívose do mesmo xeito que o programa de privatizacións, durante 1989. En maio de 1992, as sancións impostas pola ONU produto das Guerras Iugoslavas agravaron a crise converténdoa na peor desde a segunda guerra mundial. En 1993, dous terzos da poboación montenegrina estaba baixo a liña da pobreza e a comezos de 1994 o país acadou a segunda máis alta inflación na historia, superior ao 3 millóns por cento. Estímase na actualidade que as perdas xeradas polo embargo durante eses anos equivalen a 6.390 millóns de dólares.

Debido á súa favorable localización xeográfica xunto ao mar Adriático e conectado con Albania a través do lago Skadar, Montenegro converteuse nun centro de contrabando. Posto que a totalidade da produción industrial montenegrina detívose, a principal actividade económica da república foi o contrabando de bens materiais, especialmente petróleo e tabaco. Soamente en 1997, a economía de Montenegro logrou estabilizarse: o marco alemán foi introducido como moeda oficial para evitar a inflación e o goberno montenegrino esixiu máis autonomía para as súas políticas económicas as que serían establecidas coa formación da Unión de Serbia e Montenegro en 2002. Desde ese momento, o goberno de Montenegro estableceu fortes políticas para a melloría da economía, especialmente axilizando o proceso de privatizacións, introducindo o IVE e o euro coma moeda oficial (malia que o país non é membro oficial da Eurozona)

Na actualidade, Montenegro é un dos países máis pobres do continente cun PIB de 3.800 dólares, pero durante os últimos anos producíronse importantes melloras. Apenas o 12,2% da poboación está baixo a liña da pobreza e a cesantía caeu do 27,7% de 2005 ao 16,4% en xullo de 2006, mentres a inflación mantense preto do 3%. O principal produto do país é o aluminio que é exportado a través de Suíza, destino do 83,9% das exportacións totais. As importacións, en tanto, cuadruplican o valor das exportacións e proveñen principalmente de Grecia, Italia, Alemaña e Bosnia e Hercegovina.