Alexandros Papagos

Alexandros Papagos

Nome orixinal	(el) Αλέξανδρος Παπάγος
Biografía
Nacemento	9 de decembro de 1883 Atenas, Grecia
Morte	4 de outubro de 1955 (71 anos) Atenas, Grecia
Lugar de sepultura	Primeiro Cemitério de Atenas (pt)
Primeiro ministro de Grecia
19 de novembro de 1952 – 4 de outubro de 1955 ← Dimítrios Kiusópoulos (pt) – Konstantínos Georgios Karamanlís (pt)  →
Chief of the Hellenic National Defence General Staff (en)
1950 – 1951
Chief of the Hellenic Army General Staff (en)
1936 – 1940
Deputado do Parlamento Helénico
Datos persoais
Educación	Royal Military Academy (en) Varvakeio (en)
Actividade
Ocupación	político, militar
Período de actividade	1906 -
Partido político	Greek Rally (en)
Carreira militar
Rama militar	Exército de Grecia
Rango militar	mariscal de campo
Conflito	Primeira guerra mundial segunda guerra mundial Guerra Civil da Grécia (pt)
Familia
Fillos	Leonidas Papagos
Pai	Leonidas Papagos
Premios
Cabaleiro da Gran Cruz da Orde do Imperio Británico  Cruz de guerra 1939-1945  Lexión de Honra  Gran Cruz da Orde da Torre e a Espada  Medalla Militar  Gold Cross of Valour (en)  Gran Cruz 1ª clase da Orde ao Mérito da República Federal Alemá  Gran Cruz da Orde do Salvador  Gran Cruz da Orde de Orange-Nassau
Sinatura

Aléxandros Papagos (Αλέξανδρος Παπάγος), nado en Atenas o 9 de decembro de 1883 e finado en Atenas o 4 de outubro de 1955, foi un mariscal de campo grego, que comandou o exército grego na guerra ítalo-grega, así como nas últimas etapas da Guerra Civil Grega. Posteriormente converteuse en primeiro ministro do seu país.

Papagos naceu nunha familia acomodada, en Atenas, en 1883.^[1] Grazas á súa orixe e aos contactos coa corte logrou ser enviado a estudar na academia de cabalaría de Bruxelas.^[1] En 1906 uniuse ao exército grego. A súa lealdade á monarquía durante a crise entre Eleftherios Venizelos e os monarcas levoulle a ser expulsado polos partidarios do primeiro en 1917.^[2] O cambio de fortuna dos dous bandos políticos fixo que fose readmitido en 1920, tras a derrota electoral de Venizelos.^[2]

Participou na fracasada campaña de Asia Menor, sendo de novo expulsado en 1923 tras o seu intento infrutuoso de pronunciamento para tratar de eliminar das forzas armadas os elementos antimonárquicos.^[2] En 1927 e grazas ao acordo temporal entre venicelistas e antivenicelistas puido regresar ao Exército.^[2]

A súa participación foi notable na restauración da monarquía en 1935 e foi nomeado ministro de Asuntos Militares no gabinete de Konstantinos Demertzis.^[2] Substituído polo rei Xurxo á fronte do ministerio por Ioannis Metaxas tras as eleccións de 1936, isto frustrou as súas ambicións de exercer de intermediario entre as forzas armadas e o soberano.^[2]

Ao longo dos anos escalou varios postos até chegar a comandante en xefe, e comandou as forzas gregas contra a invasión italiana de outubro de 1940.^[2] Repeleu o primeiro avance italiano e obrigou ao Exército italiano a replegarse a Albania. Metaxas, a diferenza do rei, desconfiaba da capacidade de Papagos e mantívoo na capital gran parte da campaña, que tivo que dirixir desde Atenas.^[2] Metaxas influíu nas decisións militares até a súa morte en xaneiro de 1941.^[2] A pesar de que un segundo ataque tamén foi rexeitado, Alemaña entrou na guerra a comezos de abril, e os gregos foron derrotados e obrigados a capitular.

Papagos foi arrestado e enviado a un campo de concentración en 1943, sendo devolto ao país en 1945.

En 1949 foi novamente el quen comandou ao exército grego contra as forzas comunistas. En 1952 foi elixido primeiro ministro, cargo que desempeñou até o día da súa morte.

• Higham, Robin; Veremis, Thanos (1993). The Metaxas Dictatorship: Aspects of Greece: 1936-40 (en inglés). Elliniko Idryma Amyntikis Kai Exoterikis Politikis. pp. 240. ISBN 9789607061140.