Alessandro Nannini

Alessandro Nannini

(1989)
Biografía
Nacemento	7 de xullo de 1959 (65 anos) Siena, Italia
Actividade
Ocupación	político, piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un
Empregador	Alfa Romeo
Deporte	automobilismo
Participou en
	24 Horas de Le Mans
Familia
Pai	Danilo Nannini
Irmáns	Gianna Nannini

Alessandro "Sandro" Nannini, nado o 7 de xullo de 1959,^[1] é un ex piloto de carreiras italiano. É o irmán máis novo da cantante de rock Gianna Nannini.

Nannini naceu en Siena. Comezou a competir nun Lancia Stratos nos eventos nacionais de rally antes de cambiar a Fórmula Italia en 1981. De 1982 a 1984, correu para Minardi na Fórmula 2, atrouxo a atención pola súa velocidade nun coche pouco competitivo. Malia que na súa mellor tempada só foi 7º na xeral en 1983, Lancia contratouno para pilotar o seu rápido pero fráxil prototipo LC2 no Campionato Mundial de Sportscar, estableceu a volta rápida nas 24 Horas de Le Mans de 1984 onde terminou oitavo con Bob Wollek, e ese mesmo ano gañou os 1000 km de Kyalami de 1984 con Riccardo Patrese. Para o ano 1985, Giancarlo Minardi fichou a Nannini para pilotar o seu novo coche de Fórmula Un, pero negóuselle a superlicencia, o seu ex compañeiro de equipo na F2 Pierluigi Martini, ocupou o seu. Nannini continuou con Lancia, o seu mellor resultado foi terceiro nos 1000 km de Monza.

No ano 1986, Nannini finalmente logrou a superlicencia e inscribiuse co equipo Minardi Grand Prix, onde permaneceu ata 1987. O coche non era competitivo e era pouco fiable (Nannini clasificouse só catro veces de 30 intentos), en gran parte debido ao seu decepcionante Motori Moderni V6. Con todo, a velocidade de Nannini notouse por moitos, especialmente despois de superar amplamente ao seu experimentado compañeiro de equipo Andrea de Cesaris en 1986.

Benetton contratou a Nannini para pilotar no ano 1988 xunto con Thierry Boutsen. Polo xeral obtivo bos resultaados, a miúdo superando ao belga que estba moi ben considerado. Anotou o seu primeiro punto na súa segunda carreira co equipo e logrou dous 3º postos no seu camiño á 10ª posición final no campionato de pilotos.

Cando Boutsen marchou para Williams Nannini foi ascendido a líder de equipo en Benetton xunto co inglés Johnny Herbert e ofreceu unha serie de boas actuacións, especialmente en Suzuka. Alí atopábase terceiro detrás dos dous coches McLaren de Ayrton Senna e Alain Prost cando chocaron, dando a Nannini a dianteira. Prost retirouse mentres que Senna reincorporouse logo de ser empuxado e entrou nos boxes para substituír o seu alerón dianteiro, saíndo detrás de Nannini na carreira. Nannini foi finalmente pasado por Senna, que cruzou a liña de meta en primeiro lugar, con todo, o brasileiro foi descualificado posteriormente por saltarse á chicana logo da súa colisión con Prost. A inhabilitación imposta a Senna deu a Nannini o que resultou ser a súa única vitoria na Fórmula 1. Completou a tempada cun segundo lugar baixo a choiva torrencial en Adelaida. Quedou 6º na clasificación final do campionato.^[2]

Para 1990, uniuse ao equipo de Nelson Piquet e volveu ser o piloto número dous. Con todo, impresionou aguantando en gran medida o ritmo do tres veces campión do mundo. En Hockenheim liderou a carreira ao decidir non parar para cambiar os pneumáticos, resistindo a Senna durante 16 voltas antes de quedar sen agarre e caer ao segundo lugar. Tamén loitou pola vitoria na seguinte carreira no Gran Premio de Hungría, perseguindo ao líder Boutsen ata quedar fóra da carreira logo dunha colisión con Senna.

O 12 de outubro de 1990, unha semana logo do Gran Premio de España, onde terminara 3º, Nannini estivo involucrado nun accidente de helicóptero no seu viñedo en Siena, sufriu unha grave ferida no antebrazo dereito (chegou a ser amputado e reimplantado).^[3] A lesión sanou grazas á microcirurxía pero terminou a súa carreira na Fórmula 1. Nannini fora confirmado por Benetton para o ano 1991, pero Ferrari tiña grande interese desde tempo atrás polo piloto e considerábao como o substituto para a saída de Nigel Mansell.^[2]

Unha vez recuperado suficientemente, Ferrari ofreceu Nannini unha proba de pilotaxe no seu Circuíto de Fiorano en 1992. Nannini completou un total de 38 voltas ao volante do Ferrari F92A de Jean Alesi, que contou cun volante especialmente modificado. En 1996, Flavio Briatore Benetton tamén honrou a promesa dunha unidade de proba, que tivo lugar no Autódromo do Estoril^[4] a bordo dun B196.

Malia só recuperar o uso parcial da súa man dereita, Nannini foi capaz de labrarse unha carreira exitosa en carreiras de turismos con Alfa Romeo na década de 1990,^[2] quedando 4º na xeral na DTM de 1994 e terceiro no ITC de 1996.

Nannini competiu con Mercedes en 1997 no Campionato FIA GT terminando 6º na xeral antes de colgar o casco. Agora dirixe unha cadea de cafés de alta gama que levan o seu nome, con filiais tan afastados como Indonesia.^[5]

2007 viu o regreso de Sandro Nannini á pista logo dunha década retirado. Estivo de acordo en participar no breve Campionato GP Masters para veteranos da Fórmula Un, xunto a pilotos como o seu ex compañeiro de equipo en Benetton Johnny Herbert.

Ano	Equipo	Co-Piloto	Coche	Clase	voltas	Pos.	Clase Pos.
1983	Martini Racing	Paolo Barilla Jean-Claude Andruet	Lancia LC2-Ferrari	C	135	Ret	Ret
1984	Martini Racing	Bob Wollek	Lancia LC2-Ferrari	C1	326	8º	8º
1985	Martini Racing	Bob Wollek Lucio Cesario	Lancia LC2-Ferrari	C1	360	6º	6º

(Clave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

(clave) (Carreiras en letra grosa indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida)

• † — Retirado, pero clasificouse ao completar o 90% da distacia da carreira.

(clave) (Carreiras en letra grosa indican pole position) (Carreiras en itálica indican volta rápida)

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Alessandro Nannini

• Alessandro Nannini’s full biography at 8W
• Caffe Nannini official website