Airbus A319

Airbus A319
A319 de British Airways
Tipo	Pasaxeiros
Fabricante	Airbus
Primeiro voo	25 de agosto de 1995
Introducido	abril de 1996 (Swissair)
Estado	en servizo
Principais usuarios	American Airlines United Airlines EasyJet Delta Air Lines
Produción	1994–2021 (A319ceo) 2017-presente (A319neo)
Unidades construídas	1 488 (en novembro de 2021)
Variantes	Airbus A318
v c e

O Airbus A319 é un avión civil de pasaxeiros de fuselaxe estreita e curto-medio alcance fabricado por Airbus, o consorcio europeo de fabricación de aeronaves.

É un modelo acurtado derivado do A320 con cambios mínimos. Debido a que ten os mesmos depósitos de combustible, pero menos pasaxeiros (124 en configuración de dúas clases), o seu alcance vese aumentado ata os 7 200 km, o maior da súa clase. Igual que o A320, posúe mandos de control fly-by-wire. Usa tamén os mesmos motores que o A320, e foi certificado en 1996, o mesmo ano en que entrou en servizo coa aeroliña Swissair.

No ano 2003 a aeroliña easyJet mercou A319 sen cociñas polo que a capacidade aumentou ata os 156 pasaxeiros nunha clase, pero para satisfacer as normas de evacuación engadíronselle portas de emerxencia adicionais sobre as ás.

En novembro de 2021 entregáranse un total de 1 488 Airbus A319, dos cales 1 380 estaban en servizo. American Airlines é o operador máis grande do modelo, con 133 A319ceo na súa frota.^[1]

O primeiro membro da familia A320 foi o Airbus A320 que foi lanzado en marzo de 1984 e voou por vez primeiro o 22 de febreiro de 1987.^[2] A familia ampliouse co alongado A321 (entregado en 1994), o acurtado A319 (1996), e o aínda máis curto A318 (2003). A familia A320 foi pioneira no uso de sistemas de control dixitais fly-by-wire, ademais de controis de panca lateral, en avións comerciais. O A319 desenvolveuse a petición de Steven Udvar-Hazy, o antigo presidente e CEO de ILFC segundo The New York Times.^[3]

O A319 é un derivado do A320 cunha fuselaxe máis curta e cambios míninos con orixe no SA1 de 130 a 140 asentos, parte dos estudos Single-Aisle.^[4] O SA1 quedou arquivado xa que o consorcio concentrouse nos seus irmáns máis grandes. Tras as boas vendas dos A320/A321, Airbus volveu a centrarse no que entón era coñecido como A320M-7, A320 minus seven fuselage frames.^[5] Sería o competidor directo do 737-300/-700.^[4] A redución de tamaño conseguiuse coa eliminación de catro seccións da fuselaxe diante da á e de tres detrás dela, reducindo un total de 3,73 metros.^[6][7] Como consecuencia, o número de saídas sobre as ás reducíuse de catro a dúas. Os A319 de alta densidade, como os de 156 asentos usados por easyJet, manteñen as catro saídas sobre as ás.^[8] A porta de carga a granel substituíuse por unha porta para contedores en popa, que pode acoller contedores LD3-45 de altura reducida.^[9] Realizáronse cambios menores no software para acomodar as distintas características de manexo, pero outros aspectos do avión apenas cambiaron. O A319 está impulsado por motores CFM56-5A ou V2500-A5, rebaixados a 98 kN, con opción para 105 kN de pulo.^[10]

Con virtualmente a mesma capacidade de combustible que o A320-200 e menos pasaxeiros, o alcance con 124 pasaxeiros nunha configuración de dúas clases esténdese ata os 6 650 km, ou ata os 6 850 km con "Sharklets".^[6] A envergadura do A319 e maior que a súa lonxitude.

Airbus comezou a ofrecer o novo modelo a partir do 22 de maio de 1992, e o seu primeiro cliente foi ILFC, que asinou un contrato por seis avións.^[11] Anticipando máis pedidos de Swissair e Alitalia, Airbus lanzou o programa de 250 millóns de euros o 10 de xuño de 1993.^[9][11][12] O 23 de marzo de 1995, o primeiro A319 someteuse á montaxe final na planta alemá de Airbus en Hamburgo, onde xa se montaba o A321. O avión presentouse o 24 de agosto de 1995, sendo o seu voo de estrea o día seguinte.^[13] O programa de certificación tomou 350 horas de voo con dous avións; a certificación para a variante co motor CFM56-5B6/2 concedeuse en abril de 1996, e a cualificación para o equipado co V2524-A5 comezou no mes seguinte.^[14]

A primeira entrega do A319, a Swissair, tivo lugar o día 25 de abril de 1996, entrando en servizo a finais dese mes.^[14] En xaneiro de 1997 un A319 batiu un récord durante un voo de entrega tras voar 6 645 km na ruta do círculo máximo ata Winnipeg, Manitoba desde Hamburgo, en 9 horas e 5 minutos.^[14] O A319 demostrou ser un avión popular entre as aeroliñas de baixo custo como EasyJet, con 172 entregados.^[1]

En xaneiro de 2018 entregáranse un total de 1 476 A319ceo, con 10 unidades pendentes de entrega.^[1] O seu competidor directo de Boeing é o 737-700.

Trátase da versión executiva do A319 e tamén é coñecido como ACJ319 (Airbus Corporate Jet). Ten depósitos desontables adicionais de combustible instalados na bodega de carga, o que aumenta a súa autonomía con oito pasaxeiros ata os 11 100 quilómetros.^[15] Pode levar ata 39 pasaxeiros e os seus clientes poden encargalo con case calquera configuración.

Compite con outros jets executivos de cabina grande como o Boeing Business Jet (BBJ) baseado no Boeing 737-700 e o Embraer Lineage 1000, ademais doutros de cabina grande e longo alcance como os Gulfstream G650, Gulfstream G550 e Bombardier Global 6000. O ACJ319 leva os mesmos motores que o A320.

O A319CJ foi usado polo Escadron de Transport, d'Entraînement et de Calibration que se encarga do transporte de funcionarios de alto rango franceses, e tamén polo Flugbereitschaft da Luftwaffe para o mesmo rol. Un ACJ serve como avión presidencial ou para altos funcionarios en Albania, Alemaña, Armenia, Acerbaixán, Brasil, Bulgaria, Eslovaquia, Italia, Malaisia, República Checa, Tailandia, Turquía, Ucraína, e Venezuela.

Dende o ano 2014 está dispoñible unha versión de cabina modularizada do ACJ319, coñecida como "Elegance". Segundo Airbus este tipo de cabina é máis barata e permite unha doada reconfiguración.^[16]

O A319neo será parte da familia Airbus A320neo de avións desenvolvida dende decembro de 2010 por Airbus. O sufixo "neo" significa "new engine option" (nova opción de motor). É o derradeiro paso do programa de modernización A320 Enhanced (A320E), iniciado no ano 2006. O A319neo substitue ao A319 orixinal, agora chamado A319ceo, por "current engine option" (acual opción de motor).

Ademais dos novos motores, o programa de modernización incluía tamén melloras como refinamentos aerodinámicos, grandes winglets curvados (sharklets), diminución de pesos, unha nova cabina con compartimentos máis grandes para equipaxes de man, e un sistema de purificación de aire mellorado.^[17][18] Os clientes terán a opción de elixir entre o motor CFM International LEAP-1A ou o Pratt & Whitney PW1100G.

Calcúlase que todas esas melloras reduzan un 15% o consumo de combustible, un 8% os custos de operación, o ruído, e as emisións de óxido de nitróxeno (NO_x) un 10% máis baixas que as da serie A320, ademais de incrementar o seu alcance uns 900 km.^[19]

O A319neo é a variante menos popular da familia Airbus A320neo, cuns pedidos totais de só 55 avións en xaneiro de 2019, en comparación cos 4 179 para o A320neo e os 2 292 para o A321neo.^[1]

É unha versión executiva dunha única clase con 48 prazas, especialmente deseñada para servizos intercontinentais. Ten unha autonomía de voo de 8 300 quilómetros. É usado unicamente por Lufthansa para voos especiais a Estados Unidos e por Qatar Airways para algúns destinos con demanda limitada en Europa.

É unha versión militar derivada do Airbus A319, para uso como avión de patrulla marítima. Na actualidade está en desenvolvemento por parte de Airbus Defence and Space^[20] para competir fronte ao Boeing P-8 Poseidon, avión derivado do Boeing 737.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Airbus A319

• Eden, Paul E., ed. (2008). Civil Aircraft Today. London: Amber Books. ISBN 978-1-905704-86-6. 
• Gunston, Bill (2009). Airbus: The Complete Story. Sparkford, Yeovil, Somerset, UK: Haynes Publishing. ISBN 978-1-84425-585-6. 
• Norris, Guy and Mark Wagner (1999). Airbus. St. Paul, Minnesota: MBI Publishing. ISBN 978-0-7603-0677-2. 

• O A319 na páxina de Airbus (en inglés)