Anteollos

Uns anteollos^[1] son uns instrumentos ópticos monoculares empregados para ver de preto obxectos afastados. Comprenden un obxectivo óptico e outro ocular, xeralmente colocados nun tubo corredío. Diferéncianse dun telescopio terrestre en que este último ten maior alcance.

Aparecidos entre o século XVI e o XVII, a súa invención é atribuída a Juan Roget. Nos seus primeiros tempos, foron utilizados principalmente por mariños e naturalistas; aínda que, tamén serven para a observación ornitolóxica e, até certo punto, para as observacións astronómicas.

Uns anteollos caracterízanse por:

• O seu grao de aumento (ou de achegamento), designado por un multiplicador (20x, 30x etc.). Este denótase na literatura física como M, e é en realidade a magnificación angular dos anteollos, e é o negativo do cociente da distancia focal da lente obxectivo entre a distancia focal da lente ocular.
• O seu diámetro. Unha lente de gran diámetro captará máis luz e proporcionará, por tanto, unha imaxe máis luminosa. Polo xeral, os modelos de gran diámetro son os máis pesados e os máis voluminosos.

• Nalgunhas ocasións pódense realizar anteollos cadrados. Isto só é posible grazas ao efecto de lentes focalizadoras de grande aumento.
• A certos modelos pódeselles agregar un adaptador especial para cámaras fotográficas.

Tamén hai anteollos destinados para o público, instalados nalgúns sitios turísticos (polo regular, de pagamento), que permiten observar paisaxes e monumentos.

• Binoculares
• Lentes
• Telescopio