Clordiacepóxido

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2016.)

O clordiacepóxido é unha droga hipnótica derivada das benzodiacepinas. Posúe propiedades de sedación, ansiolise e relaxación muscular.

O clordiacepóxido foi a primeira benzodiacepina en ser sintetizada e disposta para a súa comercialización. Foi descuberta accidentalmente por Leo Sternbach a mediados dos 50, e comercializada por Roche Pharmaceuticals en 1960. Ten unha vida media de eliminación moderada a larga.

Sternbach desenvolvería máis tarde o diacepam, vendido por Roche dende 1963. Logo outras compañías desenvolverían moitas outras variedades desta droga.

A medida que as prescricións de benzodiacepinas foron en rápido ascenso a finais dos 60 e nos anos 70, o problema da dependencia a estas drogas comezou a xurdir. Porén, o clordiacepóxido é aínda un tratamento eficaz para os pacientes que sofren de cadros de ansiedade aguda. Aínda se produce e prescribe hoxe en día, xunto cunha ampla variedade de benzodiacepinas, todas con características similares.

Crese que o clordiacepóxido actúa sobre os receptores GABA tipo A, producindo un efecto inhibitorio similar á doutras benzodiacepinas.

O clordiacepóxido bloquea o aumento de actividade eléctrica cerebral proveniente da estimulación da formación reticular no tronco do encéfalo.

En estudos animais comprobouse unha acción sobre o sistema límbico do cerebro, o cal ten que ver cos efectos emocionais da droga. Estes efectos son fundamentalmente a diminución do medo e da agresividade.

O clordiacepóxido indícase para o tratamento de:

• Insomnio.
• Ansiedade.
• Trastorno de pánico.
• Síndrome de abstinencia alcohólica.
• Síndrome de abstinencia de opiáceos.
• Colite ulcerosa.
• Enfermidade de Chron.

O clordiacepóxido está dispoñible en presentacións de 5 mg, 10 mg e 25 mg.

Os efectos adversos comúns do clordiacepóxido inclúen:

• Somnolencia.
• Depresión.
• Trastornos na función motora:
  • Trastornos na coordinación.
  • Trastornos do equilibrio.
  • Vertixe.
• Nerviosismo.
• Amnesia anterógrada (especialmente con altas doses).

O uso do clordiacepóxido debe evitarse en persoas coas seguintes condicións:

• Miastenia gravis
• Intoxicación aguda por:
  • Alcohol
  • Narcóticos
  • Outras substancias psicoactivas.
• Ataxia
• Hipoventilación severa.
• Glaucoma de ángulo estreito.
• Deficiencia hepática severa:
  • Hepatite.
  • Cirrose hepática.
• Apnea do sono severa.
• Alerxia a hipersensibilidade a calquera droga da clase das benzodiacepinas.

Un individuo que consumiu demasiado clordiacepóxido pode presentar un ou máis dos seguintes síntomas:

• Somnolencia (dificultade para manterse desperto)
• Confusión mental.
• Hipotensión arterial.
• Hipoventilación
• Trastornos na función muscular:
  • Trastorno nos reflexos.
  • Trastorno na coordinación.
  • Trastornos do equilibrio.
  • Mareos
  • Debilidade muscular.
• Coma.

En modelos animais, a dose letal DL₅₀ oral é de 537 mg/kg.

A sobredose de clordiacepóxido é considerada unha emerxencia médica e require, polo xeral, a asistencia inmediata de persoal médico. O antídoto para unha sobredose de clordiacepóxido (como con calquera outra benzodiacepina) é o flumacenil.

Internacionalmente, o clordiacepóxido é unha droga en lista IV segundo o Convenio sobre substancias psicotrópicas^[1].

Este artigo sobre química é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.