[go: up one dir, main page]
Saltar ao contido

Cimerios

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Distribución dos achados traco-cimerios. A partir do mapa de Археология Украинской ССР vol. 2, Kíiv (1986)

Os cimerios (en grego: Κιμμέριοι, Kimmérioi) foron un pobo indoeuropeo nómade, que apareceu arredor do 1000 a.C.[1] e que se menciona máis tarde no século VIII a.C. nos rexistros asirios. Mentres os cimerios eran descritos a miúdo polos contemporáneos como culturalmente "escitas", evidentemente diferían etnicamente dos escitas propiamente ditos, que tamén desprazaron e substituíron os cimerios.[2]

Probablemente orixinarios da estepa póntico-caspiana, os cimerios migraron posteriormente tanto á Europa occidental como ao sur, polo norte do Cáucaso.

Algúns deles probablemente incluían unha forza que arredor de 714 a.C. invadiu Urartu, un estado suxeito ao Imperio Neoasirio. Esta incursión foi derrotada polas forzas asirias ao mando de Sargon II en 705, tralo cal a mesma rama meridional dos cimerios virou cara ao oeste cara a Anatolia e conquistou Frixia no 696/5. Acadaron o auxe do seu poder en 652 despois de tomar Sardis, a capital de Lidia; con todo, frustrouse unha invasión de Anshan controlada por asirios. Pouco despois do 619, Alyattes de Lidia derrotounos. Non hai máis mencións a elas en fontes históricas, mais é probable que se instalasen na Capadocia.

Orixes

[editar | editar a fonte]

A orixe dos cimerios non está clara. Suponse que estaban relacionados con grupos de fala iraniana[3][4][5][6][7] ou tracia[8] que migraron baixo a presión da expansión escita do século IX ao VIII a. C.[9]

Segundo Heródoto, os cimerios habitaron a rexión ao norte do Cáucaso e do mar Negro durante os séculos VIII e VII a.C. (é dicir, o que hoxe son Ucraína e Rusia), aínda que non se identificaron con ningunha cultura arqueolóxica específica na rexión.[10]

Arqueoloxía

[editar | editar a fonte]

A orixe da cultura está asociada á cultura Belozerskaya (séculos XII ao X) e á posterior e máis segura Novocerkassk (séculos X ao VII a.C.) entre o Danubio e o Volga.[11]

O uso do nome "cimerios" neste contexto débese a Paul Reinecke, que en 1925 postulou unha "esfera cultural norte-tracia-cimmeriana" ((nordthrakisch-kimmerischer Kulturkreis) que se solapa coa cultura de Hallstatt máis nova dos Alpes orientais. O termo traco-cimerio (thrako-kimmerisch) foi introducido por primeira vez por I. Nestor na década de 1930. Nestor tiña a intención de suxerir que houbo unha migración histórica de cimerianos a Europa do leste desde a zona da antiga cultura Srubnaya, quizais desencadeada pola expansión escita, a principios da Idade de Ferro europea. Nas décadas de 1980 e 1990, estudos máis sistemáticos sobre os artefactos revelaron un desenvolvemento máis gradual no período que abrangue os séculos IX a VII a.C., de xeito que o termo "traco-cimerio" é agora bastante usado por convención e non implica necesariamente unha conexión directa nin cos tracios nin cos cimerios.[12]

Rexistros asirios

[editar | editar a fonte]
Invasións cimerias de Colchis, Urartu e Asiria, 715–713 a.C.

Os descubrimentos de Austen Henry Layard nos arquivos reais de Nínive e Calah incluíron rexistros primarios asirios da invasión cimeria.[13] Estes rexistros parecen situar a patria cimeria, Gamir, ao sur (máis que ao norte) do mar Negro.[14][15][16]

O primeiro rexistro dos cimerios aparece nos anais asirios no ano 714 a.C. Estes describen como un pobo chamado Gimirri axudou as forzas de Sargon II a derrotar o reino de Urartu. A súa terra natal orixinal, chamada Gamir ou Uishdish, parece estar situada dentro do estado amortecedor de Mannae. O xeógrafo Tolomeo situou nesta rexión a cidade cimeria de Gomara. Os asirios rexistraron as migracións dos cimerios, xa que o antigo rei do pobo Sargon II foi asasinado na batalla contra eles mentres os expulsaba de Persia no 705 a.C.

Posteriormente rexistrouse que os cimerios conquistaron Frixia en 696–695 a.C., o que levou o rei frixio Midas a tomar veleno en lugar de capturalo. En 679 a.C., durante o reinado de Esarhaddon de Asiria (r. 681-669 a.C.), atacaron as colonias asirias de Cilicia e Tabal baixo o seu novo gobernante Teushpa. Esarhaddon derrotounos preto de Hubushna (Hupisna), e tamén coñeceron a derrota a mans do seu sucesor Assurbanipal.

Tradición grega

[editar | editar a fonte]

Un pobo chamado Kimmerioi descríbese na Odisea de Homero 11.14 (contra finais do século VIII a.C.), que vivía alén do Oceanus, nunha terra de néboa e escuridade, ao bordo do mundo e na entrada do Hades.[17]

Segundo Heródoto (c. 440 a.C.), os cimerios foran expulsados ​​da súa terra natal entre os ríos Tyras (Dnister) e Tanais (Don) polos escitas. Non compatibles cos avances dos escitas, para garantir o enterro na súa patria ancestral, os homes da familia real cimeria dividíronse en grupos e loitaron ata a morte. Os plebeos cimerios soterraron os corpos ao longo do río Tyras e fuxiron a través do Cáucaso e dirixíronse a Anatolia.[18] Heródoto tamén nomea varios reis cimerios, incluído Tugdamme (Lygdamis en grego; mediados do século VII a.C.) e Sandakhshatra (finais do século VII).

No 654 ou 652 a.C. (a data exacta non está clara) os cimerios atacaron o reino de Lidia, matando o rei lidio Gyges e causando unha gran destrución na capital lidia de Sardis. Regresaron dez anos despois durante o reinado do fillo de Gyges, Ardys; esta vez capturaron a cidade, a excepción da cidadela. A caída de Sardis supuxo un grande impacto para as potencias da rexión; os poetas gregos Calino e Arquíloco rexistraron o medo que inspirou nas colonias gregas de Xonia, algunhas das cales foron atacadas por asaltantes cimerios e treri.

A ocupación cimeria de Lidia foi breve, con todo, posiblemente debido a un brote dunha enfermidade. Foron golpeados por Alyattes.[19] Esta derrota supuxo o final efectivo do poder cimerio.

O termo Gimirri foi usado aproximadamente un século despois na inscrición de Behistun (c. 515 a.C.) como equivalente asiro-babilónico do iraniano saka (escitas).[20] Á parte disto, os cimerios desapareceron dos rexistros históricos.

Legado

[editar | editar a fonte]

En fontes que comezan cos Anais reais francos, os reis merovinxios dos francos tradicionalmente trazaron a súa liñaxe a través dunha tribo prefranca chamada Sicambri (ou Sugambri), mitificada como un grupo de "cimerios" desde a desembocadura do río Danubio, pero que chegaran de Gelderland nos Países Baixos modernos e recibían o nome do río Sieg.[21]

Os primeiros historiadores modernos afirmaron a descendencia cimeria dos celtas ou dos xermanos, argumentando desde a semellanza de Cimmerii con Cimbri ou Cymry. A etimoloxía de Cymro "galés" (en plural Cymry), conectada cos cimerios polos celtistas do século XVII, é agora aceptada polos lingüistas celtas como derivada dunha palabra britónica *kom-brogos, que significa "compatriota".[22] The Cambridge Ancient History clasifica os maeotios como un pobo de ascendencia cimeria ou como caucásicos baixo o dominio iraniano.[23]

O nome bíblico "Gomer" relacionouse cos cimerios.[24]

Segundo a historiografía nacional xeorxiana, os cimerios, en xeorxiano Gimirri, tiveron un papel influente no desenvolvemento das culturas colchi e iberia.[25] Dise que a palabra xeorxiana moderna para "heroe", გმირი gmiri, deriva do seu nome.

Especulouse que os cimerios se instalaron finalmente na Capadocia, coñecida en armenio como Գամիրք, Gamir-kʿ (o mesmo nome que a patria cimeria orixinal en Mannae).

Tamén se especulou que a moderna cidade armenia de Gyumri (Գյումրի [ˈgjumɾi]), fundada como Kumayri (Կումայրի), derivou o seu nome dos cimerios que conquistaron a rexión e fundaron alí un asentamento.[26]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ MacKenzie, David; Curran, Michael W. (2002). A History of Russia, the Soviet Union, and Beyond (en inglés). Wadsworth/Thomson Learning. p. 12. ISBN 9780534586980. 
  2. ↑ Ivanchik, Askold (25 de abril de 2018). "Scythians". Encyclopædia Iranica. 
  3. ↑ Tokhtas’ev, Sergei R. (1991). "CIMMERIANS". Encyclopaedia Iranica, Vol. V, Fasc. 6. pp. 563–567. 
  4. ↑ von Bredow, Iris (2006). "Cimmeriin". Brill's New Pauly, Antiquity volumes. doi:10.1163/1574-9347_bnp_e613800. (Κιμμέριοι; Kimmérioi, Lat. Cimmerii). Nomadic tribe probably of Iranian descent, attested for the 8th/7th cents. BC. 
  5. ↑ Liverani, Mario (2014). The Ancient Near East: History, Society and Economy. Routledge. p. 604. ISBN 978-0415679060. Cimmerians (Iranian population) 
  6. ↑ J.Harmatta: "Scythians" UNESCO Collection of History of Humanity: Volume III: From the Seventh Century BC to the Seventh Century AD, Routledge/UNESCO. 1996, "The rise of the Scythian kingdom represented an event of intra-ethnic character, since both Cimmerians and Scythians were Iranian peoples." p. 181.
  7. ↑ Kohl, Philip L.; Dadson, D.J., eds. (1989). The Culture and Social Institutions of Ancient Iran, by Muhammad A. Dandamaev and Vladimir G. Lukonin. Cambridge University Press. p. 51. ISBN 978-0521611916. Étnica e lingüisticamente, os escitas e os cimerios eran grupos afíns (ambos os grupos falaban dialectos iranianos antigos) 
  8. ↑ Frye, Richard Nelson (1984). The History of Ancient Iran. Verlag C.H. Beck. p. 70. ISBN 978-3406093975. Os cimerios vivían ao norte das montañas do Cáucaso no sur de Rusia e probablemente estaban relacionados cos tracios, pero seguramente eran un grupo mixto cando apareceron ao sur das montañas e escoitamos falar deles por primeira vez polo 714 a.C., despois de que probablemente derrotaran os urartianos. 
  9. ↑ J.Harmatta: "Scythians" UNESCO Collection of History of Humanity: Volume III: From the Seventh Century BC to the Seventh Century AD, Routledge/UNESCO. 1996, p. 182
  10. ↑ Renate Rolle, "Urartu und die Reiternomaden", in: Saeculum 28, 1977, 291–339
  11. ↑ Антропологічні особливості давнього населення території України (доба раннього заліза — пізнє середньовіччя), website "Ізборник"
  12. ↑ Ioannis K. Xydopoulos, "The Cimmerians: their origins, movements and their difficulties" in: Gocha R. Tsetskhladze, Alexandru Avram, James Hargrave (eds.), The Danubian Lands between the Black, Aegean and Adriatic Seas (7th Century BC – 10th Century AD), Proceedings of the Fifth International Congress on Black Sea Antiquities (Belgrado – 17–21 de setembro de 2013), Archaeopress Archaeology (2015), 119–123. Dorin Sârbu, Un Fenomen Arheologic Controversat de la Începutul Epocii Fierului dintre Gurile Dunării și Volga: 'Cultura Cimmerianã' ("Un fenómeno arqueolóxico controvertido da primeira Idade do Ferro entre as bocas do Danubio e o Volga: a cultura cimeriana"), Romanian Journal of Archaeology (2000) ((en romanés) versión en liña (con bibliografía); English abstract)
  13. ↑ K. Deller, "Ausgewählte neuassyrische Briefe betreffend Urarṭu zur Zeit Sargons II.," in P.E. Pecorella and M. Salvini (eds), Tra lo Zagros e l'Urmia. Ricerche storiche ed archeologiche nell'Azerbaigian Iraniano, Incunabula Graeca 78 (Rome 1984) 97–122.
  14. ↑ Cozzoli, Umberto (1968). I Cimmeri. Rome Italy: Arti Grafiche Citta di Castello (Roma). 
  15. ↑ Salvini, Mirjo (1984). Tra lo Zagros e l'Urmia: richerche storiche ed archeologiche nell'Azerbaigian iraniano. Roma: Ed. Dell'Ateneo. 
  16. ↑ Kristensen, Anne Katrine Gade (1988). Who were the Cimmerians, and where did they come from?: Sargon II, and the Cimmerians, and Rusa I. Copenhagen Denmark: The Royal Danish Academy of Science and Letters. 
  17. ↑ "Cimmerians" (Κιμμέριοι), Henry Liddell & Robert Scott, Perseus, Tufts University
  18. ↑ Herodotus, Histories, Book 4, sections 11–12.
  19. ↑ Herodotus, 1.16; Polyaenus, 7.2.1, Sergei R. Tokhtas’ev "Cimmerians" in the Encyclopedia Iranica (1991), several nineteenth-century summaries.
  20. ↑ George Rawlinson, sinalado na súa traslación da Historia de Hérodoto, libro VII, p. 378
  21. ↑ Geary, Patrick J. Before France and Germany: The Creation and Transformation of the Merovingian World. New York: Oxford University Press, 1988
  22. ↑
    • Geiriadur Prifysgol Cymru, vol. I, p. 770.
    • Jones, J. Morris. Welsh Grammar: Historical and Comparative. Oxford: Clarendon Press, 1995.
    • Russell, Paul. Introduction to the Celtic Languages. Londres: Longman, 1995.
    • Delamarre, Xavier. Dictionnaire de la langue gauloise. París: Errance, 2001.
  23. ↑ Boardman & Edwards 1991, p. 572
  24. ↑ Robert Drews, Early Riders, 2004, p. 119. He also links them to Gog and Magog.
  25. ↑ Berdzenishvili, N., Dondua V., Dumbadze, M., Melikishvili G., Meskhia, Sh., Ratiani, P., History of Georgia, Vol. 1, Tbilisi, 1958, pp. 34–36
  26. ↑ "Cimmerian". Kumayri infosite. Arquivado dende o orixinal o 6 de novembro de 2012. Consultado o 14 de xuño de 2015. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cimerios&oldid=6416068»