Videoxogo para un xogador

Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. Mellóreo engadindo referencias que verifiquen as afirmacións contidas no artigo e engada referencias a pé de páxina. As afirmacións que constitúan unha fonte primaria non verificable deben eliminarse. Por favor, non quite esta mensaxe ata que o problema estea solucionado. (Desde abril de 2016.)

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2016.)

Este artigo ou sección precisa revisión por alguén que saiba deste tema. Se ten eses coñecementos mellore este artigo. (Desde abril de 2016.)

Un videoxogo para un xogador, (single-player en inglés) é aquel que ten entrada para un único xogador . Os videoxogos máis temperáns, como Tennis for Two, eran para dous xogadores, os xogos para un único xogador gañan popularidade pouco despois con títulos como Speed Race e Space Invaders. A primeiros dos 90 presentáronse moitos xogos que utilizaron redes de área local para modos de multixogador, Doom é un exemplo notábel destes.

Os xogos máis importantes para un xogador teñen historias interesantes, gráficos impresionantes, e personaxes non xogables máis realistas e mellores adversarios. Os exemplos notábeis inclúen xogos de acción e aventura como The Legend of Zelda, xogos de plataformas como Mario e Sonic, xogos de sixilo como Metal Gear, xogos de horror e supervivencia como Resident Evil e Silent Hill, e FPS como Doom, Half-Life e Deus Ex.

Algúns xéneros de videoxogos están orientados cara ao único xogador no seu deseño. Tales xéneros inclúen xogos de crebacabezas, como o Tetris, e xogos de rol (RPG), como Dragon Quest e Final Fantasy. Adicións recentes a estes xéneros, como os MMOG, ou videoxogos multixogador masivos en liña, que teñen versións multixogador de xogos como o Tetris, están servindo para desfacer esta tendencia.

A vasta maioría de xogos de consola e xogos de arcade son deseñados de modo que poden ser xogados por un xogador; a pesar de que moitos destes xogos teñen modos que deixan xogar a dous ou máis xogadores (non necesariamente simultaneamente), moi poucos de feito requiren máis dun xogador para poder ser xogado.