Oín, Rois

Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. Mellóreo engadindo referencias que verifiquen as afirmacións contidas no artigo e engada referencias a pé de páxina. As afirmacións que constitúan unha fonte primaria non verificable deben eliminarse. Por favor, non quite esta mensaxe ata que o problema estea solucionado. (Desde novembro de 2017.)

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde novembro de 2017.)

Oín
Igrexa de Santa María de Oín.
Concello	Rois[1]
Provincia	A Coruña
Coordenadas	42°45′00″N 8°41′00″O / 42.75, -8.6833334
Área	3,23 km²
Poboación	423 hab. (2019)
Densidade	130,96 hab./km²
Entidades de poboación	8[1]
[ editar datos en Wikidata ]

Santa María de Oín é unha parroquia situada no sur do concello coruñés de Rois, na comarca do Sar. Segundo o padrón municipal (INE 2013) ten 439 habitantes (209 homes e 230 mulleres), 38 máis ca en 1999. Ten oito entidades de poboación. É a parroquia máis pequena do municipio, con só 3,23 quilómetros cadrados de superficie, no lugar de Samil atópase a casa consistorial de Rois.

Limita cos concellos de Padrón e Dodro, e coas parroquias de Seira e Rois.

As festividades desta parroquia son Santo Antón, o 13 de xuño, e A Nosa Señora, San Roque e o Santísimo, o 15, o 16 e o 17 de agosto.

• Igrexa de Santa María, que ten na fachada dúas cruces relacionadas coas "santas misións", unha dos redentoristas de 1943, e outra dos capuchinos de 1957.
• O pazo de Antequeira, de estilo barroco, que foi construído no século XVII, sobre un fogar do século XV, e no que podemos observar unha fonte barroca e tamén unha capela dedicada a San Xoán de Nepomuceno, que está abovedada e ten un relevo dun santo na súa fachada. Tamén ten un gran xardín con camelios, magnolios e hortensias. Na actualidade pertence á familia Rengifo.
• Vestixios arqueolóxicos moi antigos, como torques de ouro que foron atopados nun monumento funerario prerromano da parroquia, ou un castro celta que nunca se escavou pero no que se poden observar os muros.
• Varios cruceiros, un deles feito por un home da aldea de Samil.
• Unha fonte natural e unha fonte que lle dá nome a unha familia, na aldea de Oín de abaixo; e unha fonte de 1960, que esta ao carón dun lavadoiro, e que foi un grande avance para a zona de Oín, Barro e Samil, que tiñan que ir lavar ao río de Seira, e despois deixar as pezas de roupa en toxos ou unhas árbores e recollelas ao día seguinte, e co lavadoiro, tiñan unha maneira máis práctica de lavar tanto roupa como la ou mantas.
• Os restos dunha casa reitoral, na que o último cura deixou de vivir en 1963, pero máis tarde foi vivir alí unha familia.
• O pombal, que está na mesma zona que o castro. O pombal ten unha historia vinculada: despois da guerra civil, os curas dos conventos foron obrigados a irse porque os saqueaban, e un foise para a casa reitoral da parroquia coas xoias do convento para conservalas ata que puidese volver ao a el. As persoas dos arredores eran sabedoras diso; entón, uns republicanos un día fóronlle roubar e deixaron o cura case morto, e os veciños que se decataron de que algo pasaba alí puxéronse nos arredores da casa e cando os ladróns saíron conseguiron escapar e a lenda di que se agocharon no pombal e que se atoparon restos das xoias alí.
• Outra lenda que existía era a dunha muller que miraba pola ventá e vía os enterros e quen ía ao enterro antes de que pasara.

• 
  Casa do concello.
• 
  Pazo de Antequeira.
• 
  Lavadoiro de Oín.
• 
  Casa reitoral de Oín.
• 
  Pombal de Oín.

• Lugares de Rois